หลายวันต่อมา
4.45 pm.
"ฮึก ทำไมทำกันแบบนี้นะแพร ทั้งๆที่เราพูดว่าจะลาออกก่อนแท้ๆแต่ดันมาลาออกตัดหน้าเราซะได้"
แตงที่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาทำเอาฉันน้ำตาคลอเบ้าไปด้วยไม่ได้ จนฉันต้องเดินเข้าไปกอดแตงอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มด้วยความใจหาย
ฉันเองก็ไม่คิดมาก่อนเหมือนกันแหละว่าตัวเองจะมาลงออกไปก่อนแบบนี้
"ขอโทษนะแตง แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยสอนอะไรเรามาตลอดด้วยนะ"
แตงพยักหน้าตอบก่อนเราจะคลายอ้อมกอดออกจากกันฉันจึงหันไปหาพี่หน่อยที่ยืนอยู่ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับเดินเข้ามากอดฉันพร้อมลูบหลังอย่างปลอบประโลม แต่มันกลับยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักมากขึ้น
ตลอดเวลาที่ทำงานที่นี่มาก็มีพี่หน่อยนี่แหละที่คอยบอกคอยสอนฉันทุกเรื่อง
"พี่ก็ขอให้เราโชคดีนะแพร ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ"
"ค่ะพี่ แพรขอบคุณพี่หน่อยมากนะคะที่ดูแลแพรมาตลอด"
"อืม พี่ก็ขอบคุณแพรเหมือนกันที่ทำงานอย่างหนัก"
ฉันพ
