ปราบรักจิ้งจอกราคะ

หลันเฟิ่งจงเพ่งมองนางอย่างไม่กระพริบตา นางจิ้งจอกตนนี้ช่างงดงามกว่าภาพวาดเซียนสวรรค์บนผนังหอตำราแห่งวังหลวง เขาไม่เคยเห็นสตรีที่งามราวกับแสงอาทิตย์แห่งฤดูใบไม้ผลิ เขาพบพานหญิงงามมามากแต่ยังไม่มีผู้ใดเฉียดกรายเทียบเคียงความงามของนางจิ้งจอก ภาพสังวาสในความฝันผุดขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง หลันเฟิ่งจงมองพระจันทร์สลับกับมองร่างงามไร้ที่ติตรงหน้า แรงปรารถนาในกายบุรุษมิอาจสะกดข่ม แสงจันทร์สาดส่องเรือนร่างนาง ผิวพรรณกระจ่างเปล่งประกายอย่างไข่มุกราตรี ชายหนุ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกคล้ายกับถูกบางสิ่งเข้าครอบงำ ร่างเปลือยของนางจิ้งจอกพุ่งเข้าหาหลันเฟิ่งจงผู้ยืนอยู่กลางห้อง นางอ้าปากกัดเข้าที่หัวไหล่เขา "โอ๊ย! กัดเป็นสุนัขไปได้" เขารวบร่างนางไว้ "กัดข้ามีโทษถึงตาย" เขาพูดขู่ รวบร่างนางขึ้นพาดบ่าแล้วโยนไปบนเตียง เขาคร่อมทับนางไว้ใต้ร่างตน "ข้าจะลงโทษเจ้า บังอาจกัดข้ารึจิ้งจอกน้อย" "หากเจ้าเสพสมข้า ข้าจะดูดปราณเจ้าให้ถึงตาย" นางกัดฟันกล่าวขู่เขาฟ่อ ๆ ดั่งลูกแมวขู่เจ้าของ "ก็ลองดูเถิดว่าผู้ใดจะตายก่อน" เขาถูไถเอ็นเนื้อบนร่องสวาท น้ำใคร่เหนียวใสของนางฉ่ำชื้นออกมาภายนอก "เจ้ามีอารมณ์พร้อมให้ข้าลงโทษแล้วหรือ" เสียงเขากล่าวหยอกเย้าขณะถูไถลำเอ็นบนติ่งกระสัน "เจ้าคนเลว" ร่างน้อยดิ้นรนพร้อมน้ำตาไหลปริ่ม "ข้าจะเลวไปจนฟ้าสาง"