ปราบรักจิ้งจอกราคะ

ป่าสวาท

ดวงตาคมกล้าดุดันอย่างพญาอินทรีย์ จับจ้องไปยังผืนป่ามืดมิดเงียบสงัด มีบางสิ่งนำพาให้บุรุษวัยฉกรรจ์กว่ายี่สิบคนเต็มใจเดินเข้าไปตายในผืนป่า

ป่าที่เรียกกันว่าป่าสวาท

หลันเฟิ่งจงเพ่งมองป่าอันแปลกประหลาด มวลอากาศนิ่งสนิท ไร้ลมพัด แต่กลับมีเสียงทิวไผ่ล้อลม ใบไผ่พัดเสียดสีกันดังซู่ซ่าคล้ายต้องลมพายุใหญ่

ชายหนุ่มมีตำแหน่งมือปราบขั้นห้าพ่วงอีกหนึ่งตำแหน่งคือเป็นหัวหน้าหมู่บ้านฉางซี ร่างแกร่งกำยำกำบังเ**ยนม้าแน่น เพ่งมองป่าสวาทด้วยความสงสัยอย่างจริงจัง

จะเป็นไปได้อย่างไรที่เหล่าบุรุษต่างเต็มใจเดินเข้าไปตายในป่าแห่งความกระสัน

หรือมันเป็นเพียงเรื่องเล่า

"จะเอาอย่างไรดีท่านหัวหน้า" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม

"ผู้ใดมันจะเสียสติเข้าไปตายในป่าอาถรรพ์ด้วยความเต็มใจ" เขาแค่นยิ้ม มองดูผืนป่าอันมืดมิด แม้แสงแดดยังมิอาจตกกระทบพื้น

"หมู่บ้านของเราสูญเสียชายฉกรรจ์ไปเกือบสามสิบคน ทุกคนฝันคล้ายคลึงกันก่อนเดินเข้าไปในป่าสวาทในคืนวันเพ็ญ"

"ฝันว่าอย่างไร" หลันเฟิ่งจงขมวดคิ้ว นึกถึงความฝันของตนเมื่อคืนก่อน

"ฝันถึงจิ้งจอกสีขาว" รองหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยขึ้น สายตาเพ่งมองไปยังผืนป่าเช่นเดียวกับผู้เป็นหัวหน้า

หัวหน้าหมู่บ้านมิได้ปริปาก เขาฝันถึงจิ้งจอกสีขาว ในฝันยังมีรายละเอียดปลีกย่อยอีกมากที่มิอาจเล่าออกมาเป็นคำกล่าว ภาพสังวาสกับจิ้งจอกขาวนั้นช่างร้อนแรงจนมิอยากตื่นลืมตา ใบหน้าของชายหนุ่มร้อนผ่าวด้วยความเก้อกระดาก ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นแรงแทบผิดจังหวะเมื่อนึกถึงใบหน้างามล่มเมืองของนางจิ้งจอกผู้กลายเป็นหญิงสาวรูปร่างอวบอัดเย้ายวน ส่วนโค้งเว้าของนางเต็มไม้เต็มมือ รสสวาทร่านร้อนอย่างถึงใจ

เพียงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นมิใช่เรื่องจริง เป็นเพียงฝันเท่านั้น มือปราบหนุ่มมิได้ยี่หระกับสิ่งที่เห็นในภาพนิมิตหอมหวานดั่งมนต์มารล่อหลอก

"แล้วอย่างไรต่อ" เขาเอ่ยถาม เมื่อตนเองก็ฝันถึงนางจิ้งจอกขาวเช่นกัน มิใช่ตัวเขาหรอกหรือจะเป็นเหยื่อรายต่อไป

"เมื่อคืนวันเพ็ญมาถึง หากผู้ใดฝันถึงจิ้งจอกขนฟูสีขาว คนผู้นั้นจะตะเกียกตะกายมายังป่าอาถรรพ์เพื่อเข้าไปด้านใน"

"เหตุใดครอบครัวจึงมิห้ามปราม"

"เคยมีผู้ถูกกักขังไว้ในเรือน มัดมือล่ามเท้าด้วยโซ่ แต่หากไม่ได้เข้าไปในป่าก็ต้องคลุ้มคลั่งฉีกทึ้งตนเองจนตายอย่างน่าสยดสยอง"

"มีเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร"

"ท่านเพิ่งกลับมารับตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน คงไม่แคล้วต้องสืบสวนเรื่องลึกลับไปด้วย"

"มันเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว"

"แต่ก่อนท่านกลับมา เป็นระยะเวลาสามเดือนแล้วที่ไม่มีผู้ใดฝันถึงนางจิ้งจอกขาว"

"เจ้าแน่ใจรึ"

"ไม่มีผู้คนคลุ้มคลั่งในคืนวันเพ็ญ ไม่มีผู้คนหายไปในป่ามาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว"

"มีบุรุษผู้หนึ่งฝันประหลาดถึงนางจิ้งจอกขาว" หลันเฟิ่งจงยกยิ้มขึ้นอย่างมิได้เกรงกลัวอันตราย

"ผู้ใดโชคร้ายถึงเพียงนั้น" ป๋อเหลียงผู้มีตำแหน่งรองหัวหน้าหมู่บ้านมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"ข้าเอง" มือปราบหนุ่มตอบออกมา

ผู้ติดตามของเขาได้แต่หายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อรู้ว่าเป้าหมายต่อไปของจิ้งจอกขาวคือบุรุษผู้เก่งกาจอย่างท่านหัวหน้า

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม เหล่าฝูงหิ่งห้อยบนออกมาเกาะบนคบไม้ สัตว์กลางคืนเริ่มส่งเสียงเมื่อเริ่มออกหากิน

"พวกเจ้ากลับไปก่อน" เขาโบกมือไล่ผู้ติดตามจำนวนสามคนให้กลับไปที่หมู่บ้านก่อน

"ขอรับ" พวกเขาเอ่ยรับคำอย่างหวาดหวั่น

สิ่งใดกันรอเขาอยู่ในผืนป่า ใบหน้าหล่อเหลาแหงนมองท้องฟ้า รอเวลาจันทร์เต็มดวง อยากรู้นักว่านางปีศาจราคะจะเล่นลูกไม้ใด

เขากระชับดาบในมือแน่นเตรียมบั่นคอนางให้ตกตาย