ขบวนเดินทางขององค์ไท่จื่อเจิ้นหัวออกเดินทางตั้งแต่ยามเหม่า กายแกร่งในอาภรณ์สีดำขลิบทองเฆี่ยนม้าตัวใหญ่สีเทาออกจากประตูวังหลวง ขบวนเดินทางมุ่งหน้าไปสู่ทิศเหนือ มีเพียงชายฉกรรจ์ฝีมือร้ายกาจตามเสด็จองค์ไท่จื่อประมาณยี่สิบคน
เหล่าองครักษ์เกราะทองแต่งกายอย่างชาวยุทธ องค์ไท่จื่อสวมอาภรณ์อย่างคหบดี ขบวนม้าเร่งควบขี่ไปทางเมืองเปียงซุยอันห่างไกล ปลายทางคือหมู่บ้านฉางซี สาส์นจากปลอกขาวิหคสื่อสารส่งรายงานมาว่าพบสตรีผู้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับภาพวาด ผู้ส่งข่าวคือคนในหมู่บ้านฉางซี ซึ่งได้รับค่าตอบแทนไปหลายร้อยตำลึง
ภาพวาดจากจินตนาการขององค์ไท่จื่อ ไม่นึกเลยว่านางผู้นั้นในนิมิตรจะมีอยู่จริง นางมีตัวตนอยู่จริง มิใช่ภาพฝันหรือภาพหลอนแต่อย่างใด
ห้วงคะนึงหาอันทรมานใกล้สิ้นสุดลงแล้ว ความกระหายอยากครอบครองเหมือนรอคอยมานานแสนนานแต่ไม่อาจคว้า ความรู้สึกหดหู่เช่นนั้นกำลังจะจบลง
องค์ไท่จื่อพบนางแล้ว
หลันเฟิ่งจง
