นางจิ้งจอกน้อยแววตาสลดอาลัยเมื่อนึกถึงป่าสวาทที่นางเคยอาศัยตั้งแต่อยู่ในไข่
"ข้าไม่มีที่ไป ไม่มีครอบครัวให้กลับไปหาอีกแล้ว" ดวงตาของนางเศร้าหม่น
"ข้าเพียงแต่ทำตามหน้าที่ ข้ามีหน้าที่กำจัดปีศาจรุกรานมนุษย์"
"ข้าเข้าใจ" นางก้มหน้า หยดน้ำตาหยาดใสไหลออกมากลายเป็นแก้วผลึก
หลันเฟิ่งจงมองเห็นผลึกน้ำตาแวววาวของนางกระจายอยู่เต็มผืนผ้าปูที่นอน นางคงร้องไห้ไปมากกระมังเมื่อโดนเขารังแกอย่างอุกอาจ
"เจ้ายังเจ็บปวดตรงที่ใดบ้าง" เขานึกถึงรอยรัก รอยกัดทั่วร่างนาง รวมถึงรอยคมเขี้ยวอสรพิษที่ฝากไว้บนเรือนร่างนุ่ม
"ข้าดีขึ้นแล้ว ไอปราณของท่านทำให้ข้าฟื้นร่างกายได้เร็ว" นางเอ่ยตอบอย่างเขินอาย
"โลหิตของเจ้าก็เช่นกัน ข้าไร้ความเจ็บปวดเมื่อต้องต่อสู้กับบางสิ่งในร่างกาย โลหิตของเจ้าราวกับโอสถเยียวยา" หลันเฟิ่งจงต้องเข่นฆ่าดื่มเลือดสัตว์ใหญ่ ต่อสู้กับความอยากกระหายในกายพร้อมความเจ็บปวดราวเข็มหมื่นแสนเล่มทิ่มแท
