“คุณมาทำอะไรคะ มันมืดแล้วนะ” หนึ่งทุ่มแล้วเขาควรกลับเพนท์เฮาส์ไม่ใช่เหรอ แล้วมาหาเธอที่บ้านทำไม
ชีวิตของคุณคาร์มินนี่…ดูว่างมากจริงๆ
“ไม่คิดจะเชิญแขกเข้าบ้านหน่อยเหรอ”
“ถ้าคุณมาหาหนูเพราะเรื่องเซ็กซ์ คืนนี้คงไม่ได้นะคะ เพราะหนูต้องอ่านหนังสือสอบไฟนอล” มีเพียงเหตุผลเดียวที่เขามาหาเธอ ถ้าไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์แล้วจะมาหาเธอทำไม
“ทำอาหารเป็นไหม”
“พอได้ค่ะ”
“ทำอาหารเย็นให้กินหน่อย ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
เธอฟังผิดหรือเปล่า เมื่อกี้คุณคาร์มินเพิ่งบอกเธอทำอาหารเย็นให้กิน ยืนสะตั้นไปหลายวินาที สมองกำลังประมวลผลว่าสิ่งที่ได้ยินมันใช่เรื่อจริงหรือเปล่า
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ”
“ฉันหิว”
เธอคงไม่ได้ฟังผิดจริงๆ นั่นแหละ
“หนูว่าคุณไปกินที่ร้านดีกว่านะคะ ปกติแล้วอาหารของหนูมันถูกปากคนทำ แต่ไม่ค่อยถูกปากคนอื่นเท่าไร” ฝีมือการทำอาหารของเธอไม่ได้ดีขนาดนั้น กลัวรสชาติไม่ถูกปากเขา
“ฉันจะกินอาหารที่เธอท
