EP.9 ตัวตนของเธอ
1818 คำ
ดารารินทร์ เพียงไพศาล หรืออีกชื่อหนึ่ง ดารารินทร์ บดินทร์เดชาสวัสดิ์ นามสกุลที่สองของเธอคือนามสกุลของผู้ก่อตั้งแก๊งมาเฟียไวท์โรส
เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลนี้ ทว่าคนที่รู้เรื่องนี้มีไม่มาก ขนาดในแก๊งเองก็มีแต่คนระดับสูงเท่านั้นที่รู้
แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของเธอก็ไม่มีใครรู้ว่า เธอเป็นลูกสาวมาเฟีย
ดาวเติบโตมาภายใต้เงาของผู้เป็นพ่อเสมอ พ่อที่เธอไม่เคยให้ความรักแก่เธอแม้แต่ครั้งเดียว เขาไม่เคยใส่ใจเธอเพียงเพราะเธอเป็นลูกสาวไม่ใช่ลูกชายที่จะมาสืบสกุลได้
เขาเลือกที่จะปิดบังตัวตนของเธอโดยการให้ใช้นามสกุลของแม่และลบข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับดารารินทร์ บดินทร์เดชาสวัสดิ์ ให้เหลือเพียง ดารารินทร์ เพียงไพศาล เท่านั้น
“แม่คะ พ่อไปไหนคะ”
เป็นคำถามที่เด็กน้อยวัย 4 ขวบมักจะถามผู้เป็นแม่เสมอ
และคำตอบที่ได้กลับมาก็มักจะเป็นคำตอบเดิม ๆ
“พ่อเค้าทำงานน่ะลูก เดี๋ยวพ่อว่างก็มาหาเรานะ”
ดาหลาลูบหัวปลอบโยนลูกสาวตัวน้อยเบา ๆ ดาวหันกลับไปเล่นของเล่นต่อแต่คำพูดต่อมาของเธอกลับบีบหัวใจคนเป็นแม่อย่างมาก
“แต่พ่อไม่เคยมาหาหนูกับแม่เลยนะ หรือว่าพ่อไม่รักเราเหรอคะ?”
คำพูดนั้นมันช่างไร้เดียงสา แต่กลับทำให้ดาหลาแทบร้องไห้ออกมา เธอกลั้นน้ำตาไว้ก่อนจะตอบผู้เป็นลูก
“ไม่หรอก พ่อทำงานหนักเพื่อให้เรามีเงินใช้ไง ดาวอย่าว่าพ่อเลยนะ”
แม้ดาหลาจะตอบไปแบบนั้น แต่จวบจนเธออายุ 7 ขวบเขาก็ไม่เคยโผล่หน้ามาแม้แต่ครั้งเดียว ทั้ง ๆ ที่บ้านเขาอยู่ข้าง ๆ นี่เอง จนกระทั่งเธออายุครบ 8 ขวบ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อก็มาหาเธอถึงที่บ้าน
เธอจำวันนั้นได้ดีเลยล่ะรวมทั้งสิ่งที่เขาทำและพูดด้วย มันเป็นวันที่ท้องฟ้าครึ้มตลอดทั้งวันจนเริ่มค่ำฝนก็ตกลงมา เขามาหาเธอพร้อมกับลูกน้องหลายคน
“เนี่ยนะเหรอลูกสาวฉัน ทำไมผอมแห้งแบบนี้ ดาหลา เธอดูแลลูกยังไงของเธอ”
ดาวเกาะขาของแม่แล้วยืนแอบอยู่ด้านหลัง คนตรงหน้าเธอช่างน่ากลัวในสายตาของเธอ เขาไม่ยิ้มแม้แต่น้อยรวมถึงน้ำเสียงก็ไม่ได้ดูใจดีด้วย
“สวัสดีค่ะ คุณไวท์ ดาว ไหว้พ่อสิลูก”
ดาวยกมือไหว้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะหลบไปอยู่หลังมารดาตามเดิม เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของดาวเขาก็จิ๊ปากอย่างรำคาญ
“ฉันจะมารับเธอไปอยู่ด้วย ดาหลา”
ไวท์พูดขึ้นโดยไม่ชายตามองเด็กสาวเลย ดาหลายืนฟังเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
“แล้วลูกล่ะคะ ถ้าฉันไปใครจะดูลูก”
“ฉันจะให้แม่บ้านมาอยู่กับลูก เธอไปเก็บของได้แล้ว”
“แต่คุณไวท์ ลูกเรายังเด็กนะ ดาไม่อยากห่างลูก”
“อย่าขัดใจฉันนะดาหลา ฉันสั่ง เธอมีหน้าที่ทำตาม!”
“อย่ารังแกแม่นะ!”
ในตอนที่ไวท์จะเข้ามาดึงตัวดาหลาไปเด็กน้อยก็ที่แอบอยู่ก็รวบรวมความกล้าเข้ามายืนขวาง เธอจ้องหน้าคนที่แม่บอกว่าเป็นพ่อตาเขม็ง ถึงแม้จะกลัว แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครมารังแกแม่เธอเด็ดขาด
“คะ คุณพ่อ อย่ารังแกแม่นะ หนู มะ ไม่ยอมหรอก!”
“ดาว อย่าลูก!”
ดาหลารีบเข้ามากอดลูกเธอไว้แน่น ไวท์มองทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะหันไปพยักหน้ากับลูกน้องที่เขาพามาด้วยแล้วออกคำสั่ง
“เอาเด็กไปขังไว้บนห้อง ส่วนดาหลาเอาตัวกลับไปกับฉัน”
“ไม่นะ คุณไวท์”
“แม่ แม่คะ แงงงงงง”
ดาวร้องไห้จ้าเมื่อมีคนมาอุ้มเธอออกจากแม่ มือเล็กพยายามคว้ามือของแม่เอาไว้ ดาหลาเองก็พยายามดิ้นให้หลุดเพื่อจะได้กลับไปหาดาวแต่ลูกน้องของไวท์ก็ลากเธอห่างออกไปเรื่อย ๆ
“ดาว!!”
ดาหลาทำได้เพียงส่งเสียงเรียกลูกสาวและมองเธอถูกอุ้มหายเข้าไปในบ้านทั้งน้ำตา ใจคนเป็นแม่แทบขาดรอน ๆ ที่เห็นลูกร้องไห้แบบนั้น
“คุณไวท์ ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันอยู่กับลูกเถอะนะ”
“กลับกันได้แล้ว”
ไวท์ไม่ฟังเสียงอ้อนวอนของดาหลาเลยแม้แต่น้อย เขาหันหลังให้กับเสียงร้องไห้ของลูกสาวแล้วเดินจากไป
ส่วนดาวเองพอโดนอุ้มเข้ามาในบ้านเธอก็ทั้งดิ้นทั้งกัดเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อยเธอลง กำปั้นเล็ก ๆ พยายามทุบเข้าที่หลังของคนที่อุ้มเธออย่างแรง ทว่ามันก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านแม้แต่นิด
‘ตุบ’
เขาโยนร่างเด็กน้อยลงเตียงอย่างไม่เบามือนัก แล้วหันหลังเดินออกไปทันที
ปึง! แกร๊ก!
ตามด้วยเสียงล็อกประตูจากด้านนอก ดาววิ่งไปที่ประตู พยายามจะเปิดมันออก
“ปล่อยหนูนะ ปล่อย แงงงงงงงง แม่คะ”
ปึง ปึง ปึง
“ปล่อยหนูนะ ได้ยินไหม หนูบอกให้ปล่อยไง!!”
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าผ่าลงมาดังสนั่นจนดาวสะดุ้งอย่างแรงเธอหันไปมองรอบ ๆ ห้องอย่างหวาดกลัว ปกติเวลาฝนตกแม่มักจะอยู่ข้าง เธอเสมอเพราะรู้ว่าเธอไม่ชอบเสียงฟ้า
เปรี้ยง!!
“แงงงงงงง แม่คะ หนูกลัว”
ดาววิ่งไปนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่มุมห้องด้วยความหวาดกลัว เสียงฟ้ายังคงโหมกระหน่ำจนเธอเริ่มทนไม่ไหวเด็กน้อยสั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความกลัว ดาวรู้สึกแน่นหน้าอกจนหายใจไม่ออก
“ฮึก แงงงง มะ แม่คะ ฮือออ”
‘พวกแกทำบ้าอะไรอยู่ห้ะ ถอยไป’
‘อย่าครับนายน้อย นายสั่งให้เฝ้าไว้นะครับ’
‘นั่นเด็กแค่ 8 ขวบนะ พวกแกไม่ได้ยินเธอร้องหรือไง’
‘แต่นายน้อยครับ’
‘นั่นน้องสาวกูนะ กูสั่งให้พวกมึงหลบไป!’
‘ปึง!!’
“ดาว!”
เวกัสวัย 14 ปีวิ่งเข้ามากอดน้องสาวด้วยความเป็นห่วง เขาเพิ่งรู้ข่าวจากแม่บ้านเลยมาหาเธอช้า
“พะ พี่เวย์ ฮึก แงงงงงง”
“ไม่เป็นไรนะ พี่มาแล้ว ไม่ต้องกลัว”
“มะ แม่ แม่อยู่ไหน ฮึก”
“เดี๋ยวน้าดาหลาก็มา วันนี้อยู่กับพี่ก่อนนะ โอเคไหม”
“ฮืออ หนูคิดถึงแม่ อึก”
“หายใจเข้าช้า ๆ ก่อนนะ ดาว หายใจเข้า”
เวกัสเห็นน้องเขาทำท่าไม่ดี เขาเลยประคองเธอไว้พร้อมบอกให้เธอหายใจช้า ๆ ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนคอตกอยู่
“พวกมึงยืนทำซากอะไรกัน ไปตามหมอมา!”
“คะ ครับ!”
เวกัสอุ้มร่างดาวที่หมดสติไปขึ้นมา ก่อนจะพาเดินกลับไปที่ห้องของเธอ ใบหน้าเล็กเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจนเขาสงสาร
เด็กน้อยที่มักจะร่าเริงทุกครั้งที่เขามาหา วันนี้กลับร้องไห้แทบขาดใจเพราะคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ
“พ่อทำบ้าอะไรอะไรลงไป!”
เขากัดฟันไว้แน่นข่มอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุ ไม่นานหมอก็เข้ามาดูอาการของดาว หมอบอกว่าเธอหมดสติไปเพราะช็อก ไม่มีอะไรน่าห่วงแค่นอนพักผ่อนก็จะดีขึ้นเอง เวกัสเลยวางใจขึ้นมานิดหน่อย
“พวกมึงกลับไปให้หมด กูจะดูแลน้องกูเอง”
“แต่นายน้อยครับ นายท่านสั่งไว้ว่า....”
“กูจะคุยกับพ่อเอง ออกไป”
“ครับ...”
ลูกน้องทั้งหมดเดินออกไปจากห้องเหลือแค่สองพี่น้องเท่านั้น เวกัสห่มผ้าให้น้องสาวแล้วนั่งลงข้างเตียงเพื่อเฝ้าเธอ
ตลอดทั้งคืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอนเลย เพราะทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฟ้าดาวจะสะดุ้งตื่นตลอดจนเขาต้องคอยปลอบจนกว่าเธอจะหลับ
เวกัสเผลอหลับไปตอนรุ่งสาง เขาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องไห้ของดาว
“ดาว! ได้ยินพี่ไหม”
เขาเอื้อมมือไปเขย่าร่างเล็กเบา ๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะตัวเธอร้อนเป็นไฟเลย
“ใครอยู่ข้างนอก ตามหมอที!”
เวกัสตะโกนบอกคนข้างนอกสุดเสียงอย่างตื่นตระหนก โชคดีที่แม่บ้านได้ยินและรีบไปตามหมอมาให้
“มะ แม่คะ แม่”
เธอนอนเพ้ออยู่แบบนั้นตลอดเวลา เวกัสให้คนไปบอกพ่อเพื่อให้ดาหลากลับมาดูลูกก่อน โชคดีที่พ่อของเธอยอมพอดาหลาเห็นอาการของลูกเธอก็แทบทรุด
“แม่มาแล้วดาว ได้ยินแม่ไหม”
“แม่คะ”
ดาวนอนไม่ได้สติอยู่แบบนั้นถึง 3 วัน กว่าจะดีขึ้น พอเธอฟื้นมา ดาหลาก็ดูแลจนเธอหายดีพร้อมกับค่อย ๆ อธิบายว่าเธอไม่ได้ไปไหนและจะพยายามหาเวลามาหาทุกอาทิตย์
“แม่รับปากแล้วนะคะ ว่าจะมาหาหนูทุกอาทิตย์”
“จ่ะ แม่รับปาก แต่ดาวต้องตั้งใจเรียนนะ ตกลงไหม
“ตกลงค่ะ ดาวรักแม่นะคะ”
“แม่ก็รักลูกนะ รักมาก”
สองแม่ลูกกอดร่ำลากันก่อนที่เวกัสจะเป็นคนพาดาหลาไปหาพ่อของเขา ระหว่างทางทั้งคู่ก็ได้พูดคุยกันดาหลาเอ่ยปากฝากดาวไว้กับเวกัสเพราะรู้ว่าเขารักน้องสาวมาก
“น้าขอบใจมากนะเวกัส ที่มาดูแลน้อง”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงดาวก็เป็นน้องสาวของผม”
“หลังจากนี้ น้าขอฝากดาวด้วยนะ เวกัส”
“ครับ ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด”
เวกัสรับคำอย่างหนักแน่น เขาจะไม่ยอมให้ใครมารังแกน้องเขาเด็ดขาด หลังจากที่เธอหายป่วย ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวดาวก็เปลี่ยนไปหมด
เธอถูกย้ายไปยังโรงเรียนที่พ่อต้องการ ต้องกินอาหารตามที่แม่บ้านจัด ต้องเข้ารับการฝึกต่อสู้ทั้ง ๆ ที่อายุแค่ 8 ขวบ
ช่วงแรก ๆ เธอก็ต่อต้านแต่พอรู้มาว่าแม่ของเธอโดนพ่อขังเพราะเธอไม่ยอมเชื่อฟัง ดาวเลยต้องยอมทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข อีกอย่างที่ทำให้เธอโกรธผู้เป็นพ่อคือ นอกจากช่วง 2 ปีแรกแล้ว เธอเจอแม่แทบนับครั้งได้เพราะเขากีดกันไม่ให้เธอไปเจอ ทุกอย่างในชีวิตเธอถูกควบคุมโดยผู้เป็นพ่อ จนเธออายุได้ 18 ปี นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอมีความคิดที่จะต่อต้านจริงจัง
“พี่เวย์”
วันหนึ่งที่เธอกำลังฝึกซ้อมอยู่นั้น เธอก็ได้ตัดสินใจพูดกับพี่ชายตรง ๆ
“หืม ว่าไงดาว มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันอยากไปอยู่ที่อื่น พี่ช่วยฉันได้ไหม”
- ผู้เขียน
