[[ ต้นเตย ]]
เปาะแปะ เปาะแปะ...
ฉันนอนเสียงฝนตกกระทบหลังคาตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน จนถึงตอนนี้ก็เที่ยงคืนเข้าไปแล้วก็ยังไม่ยอมหลับสักที แม้จะชอบบรรยากาศฝนตกตอนกลางคืนเพราะมันช่วยให้หลับสบาย แต่วันนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น
ยิ่งดึกก็ยิ่งมืด ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆหนาครึ้มปกคลุม คาดว่าจนถึงพรุ่งนี้เช้าฝนก็น่าจะยังไม่หยุดตก พระจันทร์ถูกบดบังจนมองไม่เห็นแสงซึ่งปกติก็ไม่ค่อยจะมองเห็นอยู่แล้ว ลมเย็นๆ พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เป็นระยะจนเริ่มจะรู้สึกเย็นยะเยือก
กลิ่นอายของบรรยากาศในคืนฝนตก เสียงฟ้าร้องคำรามชวนให้ความทรงจำ ความรู้สึกโหยหาอ้อมกอดอันอบอุ่นและปลอดภัยเหมือนดังเช่นในวัยเด็กหวนกลับมาอีกครั้ง
ย้อนไปในวัยเด็ก ฉันชอบวิ่งเล่นตากฝน ชอบให้ตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน และแปลกมากที่ตอนเด็กไม่เคยกลัวเสียงฟ้าร้อง แต่พอโตมา กลับกลัวซะงั้น
นึกถึงตัวเองตอนตัวเล็กๆ นอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของแม่ฟังเสี
