ปี๊ด...
เสียงสัญญาณนกหวีดดังขึ้นบอกว่าหมดเวลาการแข่งขัน ซึ่งการแข่งขันจบลงด้วยชัยชนะของทีมเรา คีตะกับจอมทัพที่เป็นตัวหลักของทีมเดินกอดคอกันออกจากสนาม โดยในมือถือลูกบอลสีส้มไปด้วย ส่วนคนอื่นๆ ก็ทยอยเดินออกจากสนาม
ฉันยังยืนอยู่ในสนามมองตามสองคนนั้นไป แล้วก็ต้องสะดุ้งนิดๆ เมื่อต้นน้ำเดินมาสะกิด
"ว่าไง?"
ฉันเงยหน้าขึ้นถาม
"ดีใจด้วยนะที่ทีมเธอชนะ"
"แหะๆ"
ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆ ไม่ได้รู้สึกดีใจกับชัยชนะเลย เพราะตัวเองแทบไม่มีส่วนร่วมอะไรเลย โดนลูกก็แทบนับครั้งได้ สรุปว่าแค่ลงไปยืนให้ครบห้าคนเท่านั้นเอง
"อืม ฉันก็ดีใจกับนายด้วยนะที่ชนะเหมือนกัน"
ทีมของต้นน้ำเองก็ชนะ เขาเล่นดีสุดๆ ไปเลย ดูแล้วสูสีกับคีตะเลยทีเดียว
"งั้นเราไปฉลองชัยชนะกันหน่อยดีไหม"
ฉันมองหน้าต้นน้ำแล้วขมวดคิ้ว
"คิดนานจัง กลัวคีตะจะว่ารึไง แต่เขาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง เดินไปโน่นแล้ว"
เขาว่าพลางพยักพเยิดไปทางสนามฟุตบอลที่อ
