“ขอบใจมากนะณต ฝากลาคุณแม่ปรานีกับปิ่นด้วย เราคงต้องรีบกลับแล้วล่ะ” ประณตพยักหน้าเข้าใจเพื่อน แต่ก่อนที่นักรบจะก้าวขึ้นรถ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรถคันคุ้นตาแล่นเข้ามาภายในไร่องุ่นปรานี
“จะไปไหนรบ” คุณนัยนาลงจากรถก่อนใคร แล้วเดินตรงมาหาลูกชายทันที ประณตยกมือไหว้ทักทาย ขณะที่นักรบถอนหายใจเฮือกใหญ่แววตาหม่นเศร้าฉายชัด นลินและนายแพทย์ชัยชนะเดินมายืนข้างคุณนัยนาแล้วยกมือไหว้ทักทายประณต ทุกคนมองนักรบด้วยความเห็นใจ
“รบยอมแพ้แล้วเหรอ” นักรบสบตามารดาแล้วพยักหน้าช้าๆ ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าใกล้คุณนัยนา วงแขนแกร่งกอดร่างมารดาแน่น เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าหัวใจนัก น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินบนบ่าของผู้เป็นแม่ คุณนัยนาลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ เธอรับรู้ถึงแรงสั่นสะท้านของผู้ชายตัวโต หัวใจคนเป็นแม่เจ็บปวดยิ่งนัก เมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองคือคนที่ทำร้ายลูกชายให้ต้องตกอยู่ในสภาพนี้
“ฝ้ายเขาไม่ให้โอกาสผมแล้วครับแม่...บาง
