ความจริงหมอเทวดาผู้นั้นก็มิได้หายไปที่ใด เขาเป็นคนของคณะละครงิ้ว ที่สามารถเปลี่ยนหน้าได้เป็นร้อยหน้า ตอนนี้เขาเดินทางออกจากเมืองหลวงไปแล้ว หลังจากที่เสร็จเรื่องบนเขา ด้วยคำขู่ของคนสำนักจืออวี้ ที่จับตัวเขามากักขังไว้หนึ่งวัน ทำให้เขามิกล้านำเรื่องนี้ไปเล่าให้ผู้ใดฟังเด็ดขาด
“เสียดายนัก หากได้พบหมอเทวดาก็ดี” หัวหน้าหมอหลวงพึมพำออกมาอย่างเสียดาย
ซีเยว่ที่เป็นเพียงศิษย์ยังเก่งกาจจนปรุงยาที่วิเศษออกมาได้เช่นนี้ ไม่รู้ว่าตัวอาจารย์จะวิเศษมากเพียงใด
เว่ยหมิงเกือบจะสำนักน้ำชาที่ยกขึ้นจิบออกมา เมื่อฟังคำของหัวหน้าหมอหลวง แต่ก็ต้องรีบทำสีหน้าให้ปกติ ด้วยกลัวว่าจะมีพิรุธออกมาให้ถูกจับได้
“ใต้เท้าเว่ย ไว้เจ้าพาบุตรีของเจ้าเข้ามาพบเจิ้นเสียหน่อยเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ” เว่ยหมิงรับคำสั่ง ก่อนจะถูกปล่อยตัวให้กลับจวนของเขาไป
นางอู๋ซื่อที่นั่งรอเว่ยหมิงไม่ไปที่ใดอยู่ภายในห้องโถง พอเห็นเขาเดินเข้ามาด้วยสีหน
