เช้าถัดมา…
บิ๊กไบร์ทคันใหญ่เลี้ยวจอดในลานกว้างมหาวิทยาลัยชื่อดัง นักรบถอดหมวกพลางเสยผมลวกๆ เมื่อปลายเท้าเหยียบพื้น ถัดจากนั้นไม่กี่วินาทีก็หันไปช่วยคนตัวเล็ก
“ผมดาวยุ่งน่าเกลียดมากไหม” ดาริกามุ่นหน้าถามอย่างไม่มั่นใจ
“หึ…มาก”
“โอ๊ยอุตส่าห์ถักเปียแล้วนะ” เธอพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเบี่ยงกายไปส่องกระจก
“หมายถึงน่ารักมาก” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูเล็ก นักรบเป่าลมเย็นข้างแก้มนุ่มตามประสาคนขี้แกล้ง
“รบ!”
“ตั้งใจเรียนนะครับ เย็นนี้เจอกัน” เพราะมีความสุขเจ้าของใบหน้าหล่อจึงยิ้มจนปากแทบฉีก มือแกร่งโยกหัวเธอเบาๆ เวลานี้การกระทำของทั้งคู่ทำเอานักศึกษารอบข้างมองเป็นตาเดียว บ้างก็ป้องปากกระซิบกระซาบ บางคนชักสีหน้าด้วยความอิจฉา เพราะต่างก็รู้ว่านักรบคือขุมสมบัติล้ำค่าของมหาวิทยาลัย หากไม่เคยมีใครได้รับสิทธิ์ได้ย่างกายไปเปิดมัน เขาไม่เคยแสนดีและเผยด้านอ่อนโยนกับผู้หญิงคนไหน เว้นแต่เธอผู้เดียว
“เจอ
