บทที่ 4 นักศึกษาสาว

1719 คำ

ด้านพราวมุก ร่างอรชรในชุดนักศึกษาเสื้อรัดรูปจนเห็นหน้าอกหน้าใจที่นูนเด่นขึ้นมาเกินขนาดตัวที่บอบบางของหญิงสาว ผมยาวสลวยถูกปล่อยลงมาคลอเคลียกับแผ่นหลังแบบบาง หญิงสาวกำลังก้าวเดินย่างกรายเข้ามาในมหาวิทยาลัยอย่างช้าๆ สายตาหลายคู่ทั้งเหล่าชายหญิงต่างจับจ้องมาที่เธอทั้งด้วยความชื่นชม อิจฉาริษยา และหื่นกระหาย พราวมุกชินกับสายตาพวกนี้ไปแล้ว เธอจึงไม่ค่อยได้สนใจคนรอบข้างมากเท่าไหร่นัก หญิงสาวรีบตรงดิ่งไปยังตึกคณะของตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงของหญิงสาวตะโกนเรียกเธอเสียงดัง “มุก!!” พราวมุกชะงักหยุดเดินพร้อมกับหันหลังกลับไปมองตามเสียงเรียกนั้นทันที “นินิว..เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอเนี่ย” พราวมุกเอ่ยกับเพื่อนสนิทอย่างนินิวที่เป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวของเธอ นินิวเป็นสาวไทยแท้หน้าตาสะสวยคมเข้ม ครอบครัวของเธอค่อนข้างจะมีฐานะทำธุรกิจเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์เสริมความงามและเครื่องสำอาง “เมื่อคืนปาร์ตี้หนักไปหน่อยนะสิ ดีนะเนี่ยที่ฉันตื่นมาเรียนไหว” นินิวเดินมากอดเรียวแขนเล็กของพราวมุกเอาไว้ “แกก็ดื่มเบาๆ หน่อยสินินิว” “บ่นอีกแล้วคุณแม่คนที่สอง ไปเข้าเรียนกันเถอะเดี๋ยวสาย” นินิวเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อไม่ให้พราวมุกบ่นเธอต่อพร้อมกับดึงรั้งเรียวแขนเล็กให้เดินไปที่คณะอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นทั้งสองสาวก็เข้าเรียนตามปกติ พราวมุกตั้งใจเรียนอย่างขยันขันแข็งส่วนเพื่อนรักของเธออย่างนินิวนั่นก็หลับๆ ตื่นๆ อยู่ทั้งคาบจวบจนหมดเวลาของคาบเรียนนั้น “เลิกเรียนแล้วจะไปไหนกันดีวันนี้” นินิวเอ่ยถามเพื่อนรักในขณะที่พวกเธอกำลังซื้อน้ำปั่นกินกันอยู่ตรงร้านน้ำหน้าคณะนิเทศศาสตร์ “ไปโรงหนังไหม” พราวมุกตอบกลับ “เอาสิ ฉันก็ไม่ได้เข้าโรงหนังนานแล้วเหมือนกัน” “งั้นไปกันน” หลังจากพวกเธอได้น้ำปั่นจากแม่ค้ามาคนละแก้ว พวกเธอก็เตรียมตัวจะเดินไปหน้ามหาลัยเพื่อขึ้นแท็กซี่ไปยังห้างสรรพสินค้าแต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ของพราวมุกก็เสียงดังขึ้นมาเสียก่อน ครืดด ครืดด “นินิว ฉันฝากถือแก้วน้ำแป๊บหนึ่งนะ” พราวมุกถือข้าวของพะรุงพะรังทั้งหนังสือและแก้วน้ำ เธอไม่มีมือว่างหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าจึงฝากให้เพื่อนรักถือแก้วน้ำปั่นให้เธอก่อน “เอามาเลย” “ขอบใจจ้ะ” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะส่งแก้วน้ำให้กับนินิว มือบางคว้านหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายสีดำสนิทอยู่ชั่วครู่ เธอยกขึ้นมาดูก็พบว่ามันคือเบอร์แปลกจึงกดรับสายทันทีเพราะอาจจะเป็นบริษัทที่เธอไปส่งวิดีโอไปแคสติ้งงานถ่ายแบบเอาไว้ก็ได้ “สวัสดีค่ะ พราวมุกพูดสายค่ะ” ‘สวัสดีค่ะน้องพราวมุก เจ๊ชื่อเชอร์รี่นะ โทรมาจากเคเคโมเดลลิ่งนะจ๊ะ’ “ค่ะ” ร่างบางยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อปลายสายที่โทรมาเป็นบริษัทที่เธอรออย่างใจจดใจจ่อมาหลายวัน ‘คือเจ๊ดูวิดีโอแนะนำตัวของน้องแล้วนะ แล้วเจ๊ก็ชอบสไตล์ของน้องมากเลย หน้าหวานๆ แต่หุ่นแซ่บแบบนี้..คุณน้องสะดวกเข้ามาแคสติ้งลองถ่ายโปรไฟล์กับพี่ที่บริษัทไหมคะ’ “วันไหนคะพี่” ‘เป็นพรุ่งนี้ค่ะคุณน้อง ช่วงบ่ายสองโมงนะ’ “ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะพี่” ‘จ้า..แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ’ “สวัสดีค่ะ” ‘สวัสดีจ้า’ สิ้นเสียงปลายสายก็กดวางสายไปทันที พราวมุกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีอกดีใจ “มีอะไรไหมมุก” นินิวเอ่ยถาม “ฉันส่งโปรไฟล์ไปแคสติ้งถ่ายแบบมานะสิ แล้วพี่เขาก็โทรหาฉันให้เข้าไปคุยที่บริษัทพรุ่งนี้ด้วยแหละ” “จริงเหรอ..ดีใจด้วยนะเพื่อน” นินิวส่งยิ้มอบอุ่นให้เพื่อนสาว เธอรู้ดีว่าพราวมุกพยายามกับการจะได้เป็นนางแบบมามากแค่ไหน พราวมุกพยายามส่งโปรไฟล์ไปหลายที่แล้ว ทุกบริษัทตอบรับเธอหมดแต่พอพราวมุกไปขออนุญาตพ่อแม่บุญธรรมของเขา พวกท่านก็ตรวจสอบอย่างละเอียดจนรู้ว่าส่วนใหญ่เป็นโมเดลลิ่งที่มีข่าวเสียๆ หายๆ หรือเอารัดเอาเปรียบเด็กในสังกัด อีกทั้งยังมีหลอกให้เด็กไปถ่ายภาพโป๊เปลือยอีกด้วย “ขอบใจนะนินิว” “ว่าแต่พ่อแม่เธออนุญาตแล้วเหรอ” “ใช่จ้ะ พวกท่านให้คนตรวจสอบที่นี่อย่างละเอียดแล้วก่อนที่ฉันจะส่งโปรไฟล์ไปอีก” จริงๆ แล้วมาร์คอสกับดารินทร์ยังจะโทรไปฝากฝังกับบริษัทโมเดลลิ่งให้เธอเองเลยเสียด้วยซ้ำ แต่พราวมุกห้ามเอาไว้ก่อนเพราะเธออยากทำมันด้วยความสามารถของเธอเอง ไม่ใช่ใช้เส้นสายเพื่อให้เติบโตในวงการนี้ “แบบนี้ต้องฉลอง ชาบู..ปิ้งย่าง..กินอะไรดี” นินิวเอ่ยถาม “ปิ้งย่างก็ดีนะ” พราวมุกตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส “งั้นไปกินปิ้งย่างกัน” “ไปจ๊ะๆ” พูดจบพราวมุกก็เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำผลไม้ปั่นจากมือของเพื่อนสาวกลับมา แต่ทว่าในจังหวะนั่นเองก็มีลูกบอลลอยมาหาพราวมุกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างกำยำของใครบางคนพุ่งมาบดบังร่างเล็กเอาไว้ แต่เนื่องจากแรงกระแทกของลูกบอลทำให้ร่างกำยำกระแทกกับแก้วน้ำแตงโมปั่นในมือของหญิงสาวจนมันกระเด็นเลอะเสื้อนักศึกษาสีขาวของพราวมุกจนเปื้อนเป็นสีแดงเต็มเสื้อไปหมด ฟิ้วว! ตุบ! พลั่ก! “กรี๊ดดด” เป็นเสียงของนินิวที่กรีดร้องขึ้นมาเสียงดังลั่น แต่พราวมุกกลับยืนนิ่งมองน้ำที่กระเด็นมาโดนเสื้อผ้าของตัวเองสลับกับมองหน้าชายหนุ่มที่เข้ามาขวางลูกบอลเอาไว้ ไม่งั้นเธอคงโดนลูกบอลกระแทกเข้าหน้าอย่างจังไปแล้วละ “คะ..คุณเจ็บไหมคะ” เสียงหวานของพราวมุกเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย “ไม่ครับ น้องเป็นอะไรไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม “เอ่อออ..” พราวมุกก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าตัวเองก็ถึงกับต้องรีบเอามือบางยกขึ้นมาปิดหน้าอกอวบอิ่มเอาไว้ เพราะเสื้อสีขาวมันเปียกเลยทำให้มันมองทะลุเห็นไปถึงเนื้อในของเธอแล้ว ชายหนุ่มเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูอึดอัดใจเช่นกันของหญิงสาวเขาจึงรีบถอดเสื้อคลุมฮู้ดที่เขาใส่คลุมมาแขนยาวสีดำตัวใหญ่ออกแล้วเอามาคลุมร่างเล็กไว้ทันที “คลุมเอาไว้ก่อนนะ” ชายหนุ่มเอ่ยกับพราวมุกเสียงนุ่มนวลก่อนจะหันไปตะโกนด่าพวกรุ่นน้องต่อเสียงดังลั่น “เฮ้ย!! พวกมึงมาเล่นบอลอะไรกันแถวนี้ สนามบอลมีทำไมไม่ไปเตะกันวะ!” “ขอโทษครับพี่/ขอโทษครับ” เหล่าบรรดารุ่นน้องต่างพากันยกมือไหว้ขอโทษขอโพยรุ่นพี่กันยกใหญ่ “ขอบคุณนะคะ” พราวมุกเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ไม่เป็นไรครับ เจ็บตรงไหนไหมเรา” “ไม่ค่ะ พี่ล่ะคะ โดนบอลอัดเข้ากลางหลังเลย เจ็บไหมคะ” หญิงสาวมองสำรวจไปทั่วร่างกำยำของชายหนุ่ม “ไม่ครับ..เราเอาเสื้อพี่ไปใส่ก่อนแล้วกันนะ” “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ มุกซักให้แล้วเอามาคืนนะคะ” “ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ พี่มีเรียนต่อ” “ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาวหนึ่งครั้งก่อนจะตั้งท่าเดินออกไปจากตรงนี้ พราวมุกนึกขึ้นได้พอดีจึงเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงดัง “พี่คะ..ว่าแต่พี่ชื่ออะไรอยู่คณะไหนคะ มุกจะได้เอาไปคืนถูก” “พี่ชื่อติณณ์ อยู่คณะวิศวะ” ชายหนุ่มหันกลับมาตอบหญิงสาว “อ๋อ..โอเคค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” “ครับ พี่ไปนะ” “ค่ะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว ชายหนุ่มก็รีบเดินไปทันที พราวมุกมองตามหลังชายหนุ่มด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “ยัยมุก นี่แกไม่รู้จักเขาจริงๆ ใช่ไหม” นินิวเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยท่าทางตื่นเต้น “ไม่รู้จัก แกรู้จักเขาหรือไงล่ะ” พราวมุกตอบกลับไปตามความจริง “ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักเขาจ๊ะ นั่นมันรุ่นพี่ปีสี่หนุ่มฮอตประจำคณะวิศวะแถมยังเป็นลูกชายของผู้อำนวยการมหาลัยด้วยนะแก” “ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องพวกนี้เลย” “แกก็หัดสนใจคนรอบข้างบ้างสิคะคุณเพื่อน” “ช่างเถอะ ไปห้องน้ำกันก่อนได้ไหม ฉันจะไปถอดเสื้อนักศึกษาออกก่อนอะ เหนียวไปหมดทั้งตัวแล้ว” “ได้ๆ” หลังจากนั้นทั้งสองสาวก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องน้ำใกล้ๆ คณะทันที พราวมุกเข้าไปในห้องน้ำและถอดเสื้อคลุมสีดำที่ชายหนุ่มแปลกหน้าสวมให้เธอและตามมาด้วยเสื้อขาวที่เลอะน้ำแตงโมปั่นเป็นวงกว้างออก พราวมุกใส่เสื้อฮู้ดแขนยาวตัวใหญ่สีดำพร้อมกับรูดซิปขึ้นมาจนสุด จากนั้นเธอก็ออกมาจากห้องน้ำทันที “น่าจะซักไม่ออกนะมุก” นินิวมองไปที่เสื้อนักศึกษาในมือของเพื่อนสาว “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ แต่เดี๋ยวลองไปซักดูก่อนแล้วกัน” “แล้วยังจะไปห้างอยู่ไหม” “ไปสิ” “แล้วจะใส่เสื้อตัวนี้ไปเหรอ” “ใช่ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้น่าเกลียดสักหน่อย” พราวมุกเอ่ย ปกติเธอก็ไม่ใช่คนที่จะแคร์สายตาคนอยู่แล้ว ก็แค่ใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ที่คลุมไปจนถึงกระโปรงทรงเอสั้นของเธอจนเกือบจะมองไม่เห็นชายกระโปรงแล้วก็เถอะ “โอเค”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more