“ไม่รู้ล่ะ แม่โดนพรากหลานไปไม่รู้ตั้งกี่ปี กลับมาครั้งนี้แม่ต้องชดเชยหลานแม่ให้ดีที่สุด เพราะเธอคนเดียวเลยเพียงเพ็ญ เธอทำอะไรไม่ได้แล้วนะ นอกจากย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อชดชดความผิดของเธอ ส่วนงานแต่งงานก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตาเชนเขา” คุณหญิงพิชญาเอ่ยอย่างวางฟอร์ม การจะให้ท่านยอมรับง่ายๆ โดยไม่ได้มีฟอร์มอะไร นั่นคงไม่ใช่คุณหญิงพิชญาอย่างแน่นอน
“ตกลงคุณแม่ยอมให้ผมแต่งงานกับพราวแล้วเหรอครับ” เชนแสร้งถามแหย่มารดา
“ก็ถ้าไม่ยอมรับจะพูดอย่างนั้นมั้ย แล้วคืนนี้ต้องให้ตาโชกุนนอนกับแม่ด้วยนะ แม่อยากนอนกอดหลาน” คุณหญิงพิชญาได้ทีก็เอาใหญ่ ท่านกะว่าจะยึดหลานชายไว้นอนกับท่านให้หายคิดถึง เพราะหลานชายของท่านทำให้ท่านคิดถึงเชนในวัยเยาว์ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ว่าไงพราวจะตกลงที่คุณแม่พูดมั้ย” เชนหันมาถามหญิงสาวพอเป็นพิธี ต่อให้เธอไม่ตกลง เขาก็จะทำตามที่มารดาพูด โอกาสดีๆ แบบนี้มันไม่ได้มาง่ายๆ เรื่องมันคลี่คล
