“ค่ะคุณแม่ พราวจะหาคนดูแลให้เร็วที่สุด ระหว่างนี้อาจจะต้องฝากคุณแม่ดูแลโชกุนนะคะ” เพียงเพ็ญฉวยโอกาสให้บุตรชายเป็นคนสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคุณหญิงพิชญาต่อ
“ไม่ต้องห่วงหรอกไปทำหน้าที่ของเธอเถอะ ตาโชกุนอยู่กับฉันต้องมีความสุขอยู่แล้ว จริงมั้ยครับหลานย่า” กล่าวสะใภ้จบ คุณหญิงพิชญาก็หันมากล่าวกับหลานชาย
“คับ” เสียงเล็กๆ จากเด็กน้อยช่วยเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสามคนที่อยู่ในห้องได้เป็นอย่างดี ความสุขกำลังเข้ามาในครอบครัวนี้อีกครั้ง หลังจากช่วงเวลาที่ผ่านมันช่างเต็มไปด้วยความเครียดและความอึดอัด
หลังจากที่คุยกันอยู่พักใหญ่ เด็กชายโชกุนก็ถูกยึดตัวไว้ ส่วนเพียงเพ็ญและเชนก็ต้องกลับไปที่ร้าน เพื่อเคลียร์ร้าน ก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าของสองคนแม่ลูกมาอยู่ที่บ้านของเชน เพียงเพ็ญรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วเสียจนหญิงสาวตั้งตัวไม่ทัน
“นี่แหล่ะแม่เชน บทจะดีขึ้นมาเราตามท่า
