11
22.00น.
"หนูดี" เสียงทุ้มร้องเรียกหาฉันตั้งแต่ออกจากห้องน้ำ ฉันทำเป็นไม่สนใจอยู่นานสองนานคิดว่าเขาจะเลิกเรียกไปเองไม่งั้นก็คงโมโหใส่ฉัน แต่ไม่เลยเขายังนั่งอยู่โต๊ะเครื่องแป้งเรียกฉันอยู่นั้นแหละ
"หนูดีครับ" เขาอ้อนใช่รึเปล่า ไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ
"คะ" ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนขานรับแต่ไม่ยอมเงยหน้าจากหนังสือ
"มาเช็ดผมให้คุณแอนดริวหน่อยครับ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดเพราะผิดปกติแถมยังทำหน้าแบบนั้นอีก เขาจะมาไม้ไหนเนี่ย
"..." ฉันมองไอ้ผู้ชายที่นุ่งแต่ผ้าขนหนูโชว์ซิกแพคไม่อายใครจนฉันอายแทนหูแดงหน้าแดงไปหมด ฉันกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะลุกไปเช็ดผมให้เขาดีมั้ย
"นะ นะครับมาเช็ดผมให้คุณแอนดริวหน่อย" ทำไมเขาอ้อนน่ารักแบบนี้นะ แล้วฉันจะไม่ใจอ่อนได้ไง ฉันลุกขึ้นยืนเดินไปหาคนที่ยิ้มอวดฟันขาวได้ใจจนหน้าหมั่นไส้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
พรึบ!
"อะ! นี่" พอฉันยื่นมือไปรับผ้าขนหนูจากมือเขา คุณแอนดริวก็
