“ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่คุณต้องอยู่ในนี้ด้วย”
“ค่ะ” ขานรับคำสั่งแล้วให้เวลาอีกฝ่ายจัดการเปลี่ยนชุดที่จะใช้ถ่ายทำในช่วงแรก แต่แล้วคำสั่งต่อมาของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดี
“หันหน้ามาหาผม ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่สะดวก”
“ไม่สะดวกยังไงเหรอคะ” เจ้าของเสียงหวานตอบโดยยังไม่ได้หันกลับไปมอง ถ้าเป็นคนพิกงพิการหรือแขนขาข้างใดข้างหนึ่งได้รับบาดเจ็บ เธอก็ยังพอเข้าใจได้ แต่เขาครบทั้งสามสิบสองประการแถมยังแข็งแรงดีไม่ใช่เหรอ???
“หันมาคุณก็จะรู้เอง” กดน้ำเสียงต่ำเหมือนเตือนว่าเขาจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย อัจจิมาจึงต้องหันกลับไปด้วยความจำใจ
ไม่ทันจะเข้าใจความหมายดวงตาเรียวรีก็ถูกสะกดให้จดจ้องอยู่กับภาพเบื้องหน้าของตัวเอง พิธาลงมือปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น ค่อย ๆ เผยให้เห็นแผงอกกว้างและแข็งแรง ตลอดจนกล้ามหน้าท้องแน่นหนั่นที่เธอเคยเห็นและสัมผัสมาแล้วทั้งนั้น
ทว่าสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าผ่าวร้อนจนอัจจิมา
