"ฉันจะหยุดระรานเธอก็ต่อเมื่อวันที่เธอเดินออกไปจากชีวิตฉัน เธอเข้าใจมั้ย" นักรบยังคงพูดโดยไม่สนใจความรู้สึกของแพรวา ส่วนแพรวาก็อยู่ด้วยคำว่าอดทน ต่อให้เขาจะพูดยังไงเธอก็ต้องปล่อยเขาไป เธอจะพยายามนึกเสียว่า คนป่วยอย่างเขาย่อมมีอาการหงุดหงิด เพราะจากที่เคยมองเห็นกลับกลายเป็นมองไม่เห็นมันคงทรมานน่าดู
"ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ได้หยุดหรอกค่ะ" แม้ว่าจะบอกตัวเองว่าต้องมีอดทน แต่ทว่าเธอก็ทำไม่ได้อย่างที่ตัวเองคิด เธอรู้สึกว่าตอบความอดทนเธอต่ำยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งอยากตอบโต้
"ก็ดีปากไวเหมือนกันสนุกดีจะได้ไม่ต้องอยู่ด้วยความน่าเบื่อ ลำพังแค่มองไม่เห็นก็น่าเบื่ออยู่แล้ว มีเพื่อนลับฝีปาก แบบนี้ก็สนุกไปอีกแบบ" นักรบรู้แล้วว่าเธอไม่ได้เงียบ อย่างตอนที่เธออยู่กับมารดาเขา อย่างว่าแหละคนเสแสร้งก็ต้องเสแสร้งเก่งเป็นธรรมดา และตอนนี้แพรวาก็กำลังทำอย่างนั้นอยู่ แต่เป็นเขาที่ทำให้เธอเริ่มเผยตัวตนของตัวเองออกมา อย่างที
