4. เฉพาะญาติ
726 คำ
กึ่ก!
"....." ใบหน้าสวยซีดเจื่อนลงอีกหลายเท่า เมื่อเดินออกจากโซนห้องคนใจร้ายมาเจออดัมกระทันหัน เขาทั้งถือแฟ้มงานเต็มสองมีแต่ยังหยุดฝีเท้าเช่นกัน
ถึงเธอจะสวมเสื้อผ้าตามสภาพเดิมก่อนเข้าไปในนั้น แต่ร่องรอยบางอย่างและความรู้สึก มันกลับไม่เป็นเหมือนเดิมเลย
"มีอะไรหรือเปล่า?" อดัมถามโซเฟีย เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตา นอกจากดวงตาคู่สวยแดงกล่ำ
"มะไม่มีค่ะ โซเฟียขอตัวก่อนนะคะ" มันน่าอายเกินจะเล่าให้ใครฟังกับสถานการณ์ที่เพิ่งเจอมา ร่างบางรีบก้าวเท้าเดินหนี อดทนกับความเจ็บตรงระหว่างกลางกายสาว เดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง
"......" อดัมไม่มีแม้แต่จะเอ่ยรั้งไว้ เขากลับมองออกว่าความรู้สึกเธอเป็นเช่นไร
"งานที่สั่งมันไม่สำคัญ?" น้ำเสียงเย็นเยือกดังขึ้นดึงสติคนเหม่อลอย ร่างบึกบึนนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวสีกรมเข้มผืนเดียวพันรอบเอวสอบ ยืนพิงโต๊ะทำงานไม่ห่างจากทางเข้าด้วยท่าทีเรียบเฉย
"ขอโทษครับคุณชาย"
"ช่วงนี้ฟังคำขอโทษบ่อยเกินไปแล้ว คงไม่คิดจะมีครั้งที่สามอีกใช่ไหม?"
"ครับ"
"สั่งคนออกไปตามหาแม่ของโซเฟียให้เร็วที่สุด" เสียงเข้มเอ่ยออกคำสั่ง คว้าเอาโทรศัพท์มือถือมาอ่านข้อความของคนสนิทในกลุ่ม ระหว่างยืนตรงหน้าต่างบานกระจกใหญ่
"แต่คุณท่านออกคำสั่งไม่ให้ยุ่งนะครับ" อดัมนำแฟ้มเอกสารมากมายกองโต๊ะ แต่เขายังไม่ทันจะเดินมาหาเจ้านาย สายตาดันสะดุดเห็นบราเซียร์สีครีมอ่อนบนโซฟา
"แล้วคำสั่งฉันไม่มีความหมายงั้นเหรอ?"
"ครับ แล้วถ้าคนของเราตามตัวเจอ จะให้จัดการยังไงดีครับ" ระหว่างนั้นคนบอก ดึงเอาผ้าผืนบางปิดชิ้นบราเซียร์ไม่ให้ใครผ่านมาเห็น
"เอามาเป็นตัวประกันวันปล่อยพวกทรยศ" อารมณ์เดือดดาลพุ่งขึ้นสูงอีกครั้ง เพราะมันเหลือเวลาไม่กี่เดือน โซเฟียจะได้ออกไปใช้ชีวิตอิสระตามกฎเมื่ออายุยี่สิบหกปี
เท่ากับครอบครัวเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายอีกครั้ง หากพวกก่อกบฏในอดีตจะลุกต่อต้าน
"ครับคุณชาย"
"ไปได้ล่ะ" ร่างบึกบึนหันกลับมาทิ้งกายลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ถึงจะสนใจกองงานสำคัญ ตามผู้แบกรับหน้าที่วงศ์ตระกูล ไม่คิดจะแยแสสิ่งของที่มองว่าเป็นขยะอีกต่อไป
เช้าวันใหม่_
"ดอกไม้ยังสวยเหมือนอยู่บนต้นเลยนะโซเฟีย ต้องยกความดีให้คนเก็บนะจ๊ะ ไม่มีดอกไหนช้ำเลย" ดาริณชื่นชมทางหญิงสาวด้านข้าง คอยประคองท่านมานั่งในตำแหน่งเบื้องหน้าพิธีทำบุญให้บรรพบุรุษ หลากหลายกรอบรูปมากมายประดับดอกไม้โทนสีขาวอยู่เต็มรอบโซนจัดงาน
"โซเฟียทำตามที่คุณดาริณสอนทุกอย่างเลยค่ะ" ร่างบางสวมชุดเดรสยาวสีขาวแขนตุ๊กตา ผูกโบว์ใหญ่ด้านหลังเอวบาง ยิ่งเสริมบุคลิกราวอ่อนหวานกับหลุดออกจากเรื่องนิทาน
"ดีมากเลยจ๊ะ"
"ให้คนเริ่มพิธีเถอะ" กาเรลพยักหน้าสั่งทางบอดี้การ์ด เมื่อถึงแก่เวลาสมควร
"พิธีนี้เฉพาะญาติเท่านั้น" วินเนอร์ตรงมานั่งข้างมารดา เหลือบสายตาตำหนิทางโซเฟียให้ทุกคนรู้ เขาแสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจเธอขนาดไหน
"ก็มีแต่ญาติๆ นะลูก หรือจะให้พวกลูกน้องเราออกไปข้างนอกด้วย" ดาริณเอ่ยถามลูกชาย
"เธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?" เสียงดุดันพูด ยังมองหน้าสวยไม่คลาดสายตา
"เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะวินเนอร์" กาเรลปรามลูกชายสั้นๆ เพราะพวกท่านมีเวลาไม่มากหนัก ต้องรีบเดินทางไปหาลูกสาวที่ต่างประเทศ
"ออกไป!" วินเนอร์พูดเสียงดังขึ้น ทำทุกคนในพิธีเริ่มกังวลมองกันลอกแลกไม่กล้าขยับ
"ค่ะ...ถ้าคุณดาริณมีอะไรจะเรียกใช้ เดี๋ยวโซเฟียจะรีบเข้ามาหานะคะ" หน้าสวยยังคงปั้นรอยยิ้ม ไม่ให้ผู้มีพระคุณต้องลำบากใจยกเว้นทางวินเนอร์ พอจบเรื่องเมื่อคืนเธอก็ภาวนาให้เรื่องแบบนั้นไม่เกิดขึ้นอีก
...........................................
- ผู้เขียน
