EP.3 เหตุผลที่ฉันไม่ควรหวั่นไหว...ก็คือคุณ

1238 คำ

สองวันผ่านไป ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ยังคงเปิดตามปกติ นลินพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม เธอตื่นแต่เช้า อบขนม ดูแลลูกชาย และตัดขาดทุกความคิดที่เกี่ยวกับเขา แต่ความสงบที่เธอเคยยึดถือ...ตอนนี้กลับเงียบเกินไป เหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไปจากอากาศ เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นในช่วงสาย นลินเงยหน้าจากเครื่องตีแป้ง...แล้วทุกอย่างก็เหมือนหยุดลงอีกครั้ง ลีออง เดล รอสโซ เดินเข้ามาเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าราบเรียบ ไร้รอยยิ้ม ไร้คำทักทาย แต่สายตาเขากลับจ้องลึกเหมือนจะดึงเธอเข้าไปทั้งตัว “วันนี้มีอะไรแนะนำ?” เขาถามเสียงเรียบ นลินวางพายแอปเปิ้ลที่เพิ่งอบเสร็จลงในถาด ตอบโดยไม่สบตา “ถ้าไม่รีบ ก็ลองชิมพายอบสดใหม่ดูค่ะ” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะประจำริมกระจก เธอเสิร์ฟพายให้เขาพร้อมโกโก้ร้อนโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะถอยกลับไปเงียบ ๆ และทำทีเป็นยุ่งกับงานหลังร้าน แต่หูกลับเงี่ยฟังทุกเสียงของเขาอย่างลอบเร้น เงียบ... แต่เป็นความเงียบที่อัดแน่นไปด้วยบางอย่าง ความเงียบที่ไม่ใช่ความว่างเปล่า หากแต่เป็นความรู้สึกที่ก่อตัวอย่างช้า ๆ จนเธอเริ่มกลัว ในที่สุด เธอก็เอ่ยขึ้น “คุณมาทำไมอีกคะ?” เธอไม่หันไปมองเขา ยังคงเช็ดแก้วบนชั้นอยู่ “ฉันบอกแล้วว่าอยากอยู่กับลูกอย่างสงบ ไม่ต้องการใคร ไม่ต้องการการปกป้อง” ลีอองวางช้อนลงเบา ๆ เสียงกระทบจานเซรามิกฟังดูหนักแน่นเกินจริงในความเงียบของร้าน “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะเธอต้องการ” เสียงเขาราบเรียบแต่แน่นลึก “ฉันมาที่นี่เพราะฉันอยากมา” นลินหันมาสบตาเขาในที่สุด ในดวงตาเธอมีทั้งความเหนื่อย ความเจ็บ และความกลัวที่จะหวั่นไหว “อย่าเป็นคนใจร้ายเลยค่ะ…” เธอเอ่ยแผ่วเบา “ฉันกำลังพยายามใช้ชีวิตอยู่กับความจริง ว่าผู้ชายที่ฉันเคยรักตายไปแล้ว ฉันกำลังพยายามลืมอดีตที่เต็มไปด้วยเงามืด... แต่คุณกลับเดินเข้ามา พร้อมกับเงาที่ใหญ่กว่าเดิม” “ฉันไม่อยากให้ลูกฉันโตมาในโลกที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว” ลีอองลุกขึ้นช้า ๆ เดินมาหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์ เขาไม่ได้แตะต้องเธอ เพียงแค่มอง...ด้วยสายตาที่เหมือนจะพูดทุกอย่างแทนคำพูด “ฉันไม่มีลูก” เขาพูดเบา ๆ “ฉันไม่รู้ว่าความเป็นพ่อมันคืออะไร” “แต่ฉันรู้ว่า...เวลามีใครบางคนที่เธออยากปกป้องสุดหัวใจ เธอจะกล้าทำทุกอย่าง แม้แต่เอาตัวเองเข้าเสี่ยง” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดต่อช้า ๆ “และตอนนี้...ฉันก็แค่อยากจะลองดูบ้าง ว่าฉันจะทำได้แบบนั้นหรือเปล่า” “เริ่มจากปกป้องเธอ” คำพูดนั้นทำให้นลินพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายที่เย็นชาและอันตรายขนาดนี้ ถึงมีแววตาแบบนั้น แววตาที่อ่อนโยนเกินจะกลบด้วยอำนาจ และเธอกลัวเหลือเกินว่า...จะอ่อนแอพอให้มันสั่นคลอนกำแพงในใจ “ฉันยังไม่พร้อมจะมีใครค่ะ...” เธอกลั้นใจพูดออกไป ลีอองยิ้มเพียงนิด แล้วหันกลับ เดินออกจากร้านโดยไม่พูดอะไรอีก แต่ก่อนจะปิดประตู เขาหันกลับมาเอ่ยเสียงนิ่ง “ไม่เป็นไร... ฉันไม่ได้จะขอเข้าไปในหัวใจเธอ แค่จะอยู่ใกล้ ๆ เผื่อวันหนึ่งเธอล้ม…ฉันจะได้เป็นคนเดียวที่ยื่นมือไปรับ” หลังจากลีอองพูดจบ เขาไม่รอคำตอบ ไม่ขออนุญาต แต่หมุนตัวกลับอย่างเงียบเชียบ ร่างสูงเดินจากไปอย่างมั่นคง ช้า ๆ...แต่เด็ดขาด เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งในวินาทีที่ประตูปิดลง และสิ่งที่เหลืออยู่ คือความเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง นลินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองยืนนานเท่าไร แต่รู้เพียงว่า...ประโยคของเขา “ฉันจะได้เป็นคนเดียวที่ยื่นมือไปรับ” ยังดังก้องในหัวไม่หาย ความเงียบที่เขาทิ้งไว้ ไม่ใช่ความว่างเปล่า มันเหมือนแรงสะเทือนเบา ๆ ที่กระตุกบางอย่างในอกเธอ บางอย่างที่เธอเคยล็อกมันไว้แน่นหนานับตั้งแต่วันที่โลกของเธอพังลง เธอกำลังหวั่นไหว และนั่นต่างหาก...ที่น่ากลัวกว่าผู้ชายอันตรายที่เดินจากไปเมื่อครู่เสียอีก มือของนลินแตะอกตัวเองโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ราวกับว่าผู้ชายคนนั้น ไม่ได้จากไปจริง ๆ แต่ยังคงอยู่ในความคิดของเธอ ในความรู้สึก และใน "บางพื้นที่ของหัวใจ" ที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่จนกระทั่งเขาเดินเข้ามา นลินรีบหลับตาแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามรวบรวมสติที่เริ่มหลุดลอยไปพร้อมรอยยิ้มของเขา แล้วเธอก็ สะบัดหัวแรง ๆ หนึ่งครั้ง เหมือนจะไล่ทุกความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นออกไปให้หมด ไล่ภาพแววตาเขา เสียงทุ้มต่ำที่ยังวนอยู่ในหู รวมถึงคำพูดสุดท้ายที่ฝังเข้าไปในใจเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “มันไม่มีประโยชน์…” เธอกระซิบกับตัวเอง “ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่โลกของเรา ไม่ใช่คนที่ควรแม้แต่จะมองกลับไปอีกครั้ง” แต่น่าเศร้าก็คือ…ถึงจะพูดแบบนั้น เธอกลับรู้ดีว่า ในหัวของเธอ เขายังไม่ไปไหนเลย รถ SUV สีดำเคลื่อนตัวช้า ๆ ออกจากตรอกเล็กที่มีร้านเบเกอรี่อบอุ่นแทรกตัวอยู่กลางความวุ่นวายของเมือง ภายในรถเงียบสงัด บอดี้การ์ดคนสนิทนั่งเบาะหน้า ส่วนลีอองเอนหลังพิงเบาะเบา ๆ ดวงตาจ้องมองผ่านกระจกหน้ารถโดยไม่พูดอะไร เงาของใบไม้สะท้อนบนกระจกรถ ข้างทางเริ่มเต็มไปด้วยแสงไฟจากถนนยามค่ำ แต่ในความเงียบนั้นเอง...รอยยิ้มบางเบาก็แตะมุมปากเขาโดยไม่รู้ตัว เขานึกถึงแววตาของเธอ ใบหน้าแดงระเรื่อของนลิน ตอนที่เธอเบือนหน้าหนี ตอนที่เธอเถียงเขาเสียงสั่น และตอนที่เธอยืนนิ่ง ไม่อาจตอบโต้อะไรเขาได้เลย “เธอไม่รู้เลยว่าตัวเอง...น่ารักขนาดไหนเวลาทำหน้ากลั้นใจแบบนั้น” ลีอองยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เหมือนจะเก็บรอยยิ้มเอาไว้คนเดียว ไม่ให้หลุดออกไปมากกว่านั้น เขามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง เมืองเชียงใหม่ค่อย ๆ เคลื่อนผ่านเหมือนฉากภาพยนตร์ และทันใดนั้น เขาก็พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แทบไม่ต่างจากลมหายใจ “ระวังหัวใจเธอไว้ให้ดีนะ...นลิน” “เพราะถ้ามันตกอยู่ในมือฉันเมื่อไหร่…ฉันจะไม่มีวันคืนมันกลับไปอีกเลย” รถแล่นผ่านย่านไนต์คลับหรูหราที่เขาเป็นเจ้าของ ไฟนีออนกระพริบไหว สะท้อนแสงเข้าดวงตาคมเข้มที่ยังคงคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง... ผู้หญิงที่ไม่เคยคิดจะเป็นของใครอีก แต่กลับกำลังจะกลายเป็น “ของเขา” โดยที่เธอไม่รู้ตัว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more