EP.4 คืนฝนตกที่ไม่บังเอิญ

1647 คำ

แสงไฟสีม่วงสลัวกระพริบช้า ๆ ตามจังหวะดนตรี เสียงเบสเบาลึกสั่นสะท้านอยู่ที่ผนังด้านใน ห้องวีไอพีซึ่งแยกออกมาจากส่วนหลักของไนต์คลับ ถูกออกแบบให้กันเสียงและกันความวุ่นวายจากโลกภายนอกได้อย่างสมบูรณ์ ลีอองยืนอยู่ตรงบาร์ เขารินวิสกี้ลงแก้วด้วยมือตัวเอง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง แววตาเขายังดูเหม่อลอยเหมือนกำลังคิดเรื่องบางอย่างไกลเกินเอื้อม เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงในสูทเข้ารูปเดินเข้ามาด้วยท่าทีมั่นใจ ใบหน้าคมจัดในแบบเอเชีย ดวงตาคมร้ายแต่เจ้าเสน่ห์ มาพร้อมสำเนียงอังกฤษผสมจีนฮ่องกงอย่างชัดเจน “แดเนียล จาง” นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ วัย 36 อดีตนายหน้าค้าทองคำในตลาดเซี่ยงไฮ้ ผู้หันหลังให้โลกบนกระดาษ…มาเป็นมือขวาของลีอองในเครือข่ายใต้ดิน “มาคนเดียวเหรอ?” แดเนียลถามพลางโยนเสื้อสูทใส่โซฟาอย่างไม่แยแส “ไม่งั้นฉันจะรินเหล้ารอทำไม” ลีอองตอบเรียบ ๆ แล้วส่งแก้วให้ แดเนียลรับมา แล้วยกขึ้นจิบก่อนจะถอนหายใจ “ฉันเพิ่งมาจากฮ่องกงเมื่อวาน แค่ข้ามแดนมาก็มีคนตามรถแล้ว” “ข่าวลือเรื่องนายกับ ‘ไฟล์ในอดีต’ ของสามีนลิน...เริ่มกระจายแล้วนะ” ลีอองเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา “ใครปล่อยข่าว?” “ถ้าไม่ใช่คนของเรา...ก็ต้องเป็นฝั่ง หวังหมิงเฉิง” แดเนียลตอบทันที สีหน้าเครียดขึ้นเล็กน้อย หวังหมิงเฉิง หัวหน้าเครือข่าย ‘ตงจื่อ’ กลุ่มธุรกิจสีเทาจากฝั่งมาเก๊า-จีนแผ่นดินใหญ่ คู่แข่งที่เคยพยายามลอบสังหารลีอองมาแล้วเมื่อ 3 ปีก่อน “หมิงเฉิงต้องการแค่หนึ่งในสองอย่าง” แดเนียลพูดพลางวางแก้ว “หนึ่งคือเธอ…นลิน สองคือไฟล์ที่สามีเธอซ่อนไว้ และฉันพนันได้ว่า มันกำลังจะเลือกเอาทั้งสอง” ลีอองเงียบ ข้อนิ้วข้างขวาเคาะลงกับแก้วช้า ๆ เหมือนใช้จังหวะนั้นตัดสินใจบางอย่าง “ถ้ามันแตะต้องเธอ…” เสียงของเขาเย็นเยียบ “ฉันจะทำให้มันไม่มีที่ยืนแม้แต่ในถนนมืดของตัวเอง” แดเนียลหัวเราะในลำคอ “โอเค…ฉันเห็นแล้วว่าคนอย่างนายจริงจังแค่ไหนกับผู้หญิงคนนี้” เขาเดินไปหยิบแท็บเล็ตออกจากกระเป๋า เรียกข้อมูลบางอย่างขึ้น บนหน้าจอคือ ภาพร้านของนลินจากมุมสูง ภาพของปรีย์ ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน และ...ภาพใครบางคน ที่สวมหมวกปิดหน้า กำลังแอบถ่ายเธอจากรถสีดำในซอยตรงข้ามร้าน “ภาพนี้ถ่ายเมื่อบ่ายนี้” แดเนียลพูด “ไม่ใช่ของเราแน่นอน และไม่ใช่ฝั่งตำรวจแน่ ๆ” ลีอองจ้องหน้าจอด้วยสายตาคมกริบ นิ่ง...แต่ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความมืดที่พร้อมจะกลืนกินทุกอย่างที่กล้าล้ำเส้น “บอกทีมล่าของเราให้เริ่มเคลื่อนทันที” “ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องเธอ…” “ฉันจะฆ่ามัน...ก่อนที่มันจะได้รู้ว่าเธอชื่ออะไรด้วยซ้ำ” ในขณะที่บรรยากาศตึงเครียด ประตูห้องวีไอพีเปิดออกอีกครั้ง ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำเรียบ ดวงตาคมเรียว ใบหน้าสงบแต่ทรงพลัง เดินเงียบ ๆ เหมือนไม่มีตัวตน แต่เมื่อเขายืนอยู่ตรงไหน...ที่นั่นกลับเย็นเยียบลงทันที “คาโยะ ทาเคดะ” ทายาทตระกูลซามูไรเก่าที่ผันตัวมาเป็นกลุ่มยากูซ่าร่วมทุนกับองค์กรมาเฟียระหว่างประเทศ คาโยะเลือกไม่อยู่ในญี่ปุ่น แต่ย้ายมาตั้งรกรากที่ฮ่องกง และร่วมมือกับลีออง ชายผู้ไม่เคยพูดเกินความจำเป็น และไม่เคยล้มเหลวในสิ่งที่ได้รับคำสั่ง เขาพยักหน้าให้ลีอองเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหย่อนตัวลงบนโซฟาเงียบ ๆ มือวางอยู่บนเข่าอย่างมีระเบียบ “นายพาเขามาด้วย?” ลีอองถามแดเนียลขณะส่งวิสกี้ให้ “ใครจะปล่อยนักฆ่าที่แม่นที่สุดขององค์กรไว้เฝ้าบ้านล่ะ” แดเนียลหัวเราะในลำคอ “ฉันคิดว่าหมิงเฉิงอาจเล่นแรงกว่าที่เราคิด” คาโยะเหลือบตามองภาพบนแท็บเล็ต โดยเฉพาะรูปเด็กชายตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน “เด็กนี่...” เขาพูดขึ้นเป็นครั้งแรกด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ไม่ควรถูกเอาไว้กลางสมรภูมิ ถ้าเราจะลงมือ ต้องกันเขาออกจากเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด” ลีอองมองเพื่อนเก่า แล้วพยักหน้าช้า ๆ “ฉันรู้” “แต่แม่ของเขา...จะไม่ยอมให้ใครพาเขาออกไปง่าย ๆ” “แม้แต่ฉัน” ลีอองกล่าว คาโยะเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยต่อ “งั้นเราก็ต้องปกป้องทั้งสองคนพร้อมกัน โดยไม่ให้เขารู้ตัวว่าเราทำอยู่” แดเนียลวางแก้วในมือลงบนโต๊ะ สายตาเขาเหลือบมองลีอองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่คิดเลยว่าลีออง เดล รอสโซ จะมีวันที่พูดถึงคำว่า ‘ปกป้อง’ ก่อนคำว่า ‘ควบคุม’” ลีอองยิ้มเพียงเล็กน้อย ไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาเพียงหลับตา... ปล่อยให้เสียงดนตรีและความคิดวนเวียนอยู่ในหัว เพราะในโลกของเขา…การรู้สึก “อยากปกป้อง” คือจุดเริ่มต้นของความอ่อนแอ และเขาเองก็ไม่แน่ใจนัก ว่าเขากำลังเดินเข้าสู่จุดนั้นหรือเปล่า ฟ้าผ่าลั่นเหนือเชียงใหม่ในค่ำคืนนั้น ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พื้นถนนเปียกแฉะ รถจอดนิ่งในจังหวะที่รถติดยาวเหยียดหน้าสี่แยกกลางเมือง นลิน ที่เพิ่งออกจากร้านขายวัตถุดิบเบเกอรี่ริมถนน ก้มหน้าก้มตาวิ่งฝ่าฝนพร้อมถุงแป้งและกล่องไข่ในอ้อมแขน เธอไม่ได้เอาร่มมา เพราะคิดว่าฝนคงตกช่วงดึก ไม่คิดเลยว่าในคืนนี้ โชคชะตาจะพาเธอมาเจอกับบางสิ่งที่กำลังรออยู่ในมุมมืดอีกครั้ง แสงไฟหน้าป้ายไนต์คลับสว่างวาบอยู่เบื้องหน้า เธอวิ่งเข้าไปหลบฝนใต้กันสาดหน้าประตูไม้บานใหญ่ของอาคารหรู ที่ยังไม่ทันได้อ่านชื่อด้วยซ้ำ เสื้อเชิ้ตผ้าบางที่เปียกน้ำแนบกับผิวเนียนของเธอ เรือนผมเปียกชื้นเกาะแก้ม ดวงตาเธอเปล่งประกายสะท้อนแสงไฟ ภาพของเธอตอนนั้น...อันตรายเกินไปที่จะให้ใครเห็นโดยไม่ตั้งใจ ชายชุดดำสองคนที่ยืนหน้าไนต์คลับรีบเดินหายเข้าไปด้านใน ไม่นานนัก บอดี้การ์ดของลีอองก็ก้าวเร็วเข้ามาในห้องวีไอพี “เจ้านายครับ...เธออยู่หน้าคลับ” ลีอองที่กำลังเงียบฟังแดเนียลรายงานเรื่องความเคลื่อนไหวศัตรู หันขวับขึ้นแทบในทันที “ใคร?” “ผู้หญิงคนนั้น...คุณนลินครับ เธอเปียกฝน น่าจะบังเอิญเดินผ่านมาครับ...” เสียงเก้าอี้ขูดพื้นเบา ๆ ลีอองลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไร เพื่อนทั้งสองหันมามองหน้าเขาโดยไม่จำเป็นต้องถาม “ตามไปไหม?” คาโยะเอ่ยถามเรียบ ๆ “ไม่” ลีอองพูดสั้น ๆ ขณะคว้าเสื้อโค้ทตัวนอกแล้วเดินออกจากห้อง “ฉันจะไปคนเดียว” เพื่อนรักทั้งสองหันหน้ามองกัน แสยะยิ้มร้าย ฝนยังตกไม่หยุด บอดี้การ์ดสองคนกางร่มให้ทันทีที่ลีอองเดินออกจากอาคาร และสิ่งแรกที่เขาเห็นคือร่างของเธอที่ยืนหลบฝนอยู่ใต้กันสาด ถุงของสดเปียกชื้นในมือ ดวงตากำลังหันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะหาทางกลับบ้านอย่างไร เขาเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเธอ นลินเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นเขา ริมฝีปากเธอสั่นเพราะหนาวผสมกับความตกใจ “คุณ...” เสียงเธอเบา ราวกับจะกลืนหายไปกับเสียงฝน “ฉันจะไปส่ง” เขาพูดเสียงต่ำโดยไม่รอฟังคำปฏิเสธ “ไม่ต้องค่ะ” “อย่าดื้อ” น้ำเสียงเขากดต่ำกว่าเดิม “ลูกเธอไม่ได้อยู่ด้วยใช่ไหม?” นลินลังเล ก่อนตอบ “...อยู่บ้านคุณน้า” ลีอองหันไปสั่งให้บอดี้การ์ดเปิดประตูรถ แล้วพาเธอขึ้นรถหรูสีดำ ที่จอดอยู่หน้าคลับโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ เพิ่ม ในรถ เงียบ...และอบอุ่นเกินกว่าที่เธอคาด นลินนั่งตัวแข็ง มือยังโอบถุงของไว้แน่น เสื้อเชิ้ตบางแนบกับผิวมากกว่าที่เธออยากให้เป็น และเขา...ก็มอง สายตาของเขาไม่หยาบคาย แต่มัน ชัดเจนเกินไป จนเธอแทบละลาย “ขอบคุณที่มาส่งฉันนะคะ” เธอพูดเบา ๆ ขณะหลบสายตาเขา ลีอองยกมือขึ้น ใช้นิ้วเรียวเชยคางเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้า “จำไว้นลิน…” “ถ้าเธอใส่เสื้อบาง ๆ แบบนี้ออกจากบ้านอีกครั้ง แล้วบังเอิญเจอคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน เธออาจจะไม่โชคดีเท่านี้” ดวงตาเขานิ่ง และอันตราย แต่ก่อนที่เธอจะทันหันหน้าหนี เขาก็โน้มตัวลงมา...กดจูบเบา ๆ ลงบนมุมปากเธอ แค่ปลายสัมผัส แต่เพียงพอให้เธอใจเต้นกระเจิง “ถือว่าเป็น ‘ค่าขอบคุณ’ ที่ฉันรับไว้แล้ว” “และต่อไป…อย่าใส่อะไรบาง ๆ แบบนี้ออกมาข้างนอกอีก ฉันไม่อยากให้ใครเห็น...ในสิ่งที่ควรเป็นของฉันคนเดียว” นลินตัวแข็งค้าง ในขณะที่ลีอองเอนกลับไปอย่างสบาย รถเคลื่อนตัวออกไปกลางสายฝนช้า ๆ โดยมีเธอนั่งตัวสั่น...ไม่ใช่เพราะหนาว แต่เพราะหัวใจที่กำลังร้อนจัดขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more