บทที่ 2 เจอกันอีกแล้วนะ
824 คำ
“ไงแก เจอหนุ่มหล่อคนนั้นไหม” ติช่าเดินเข้ามาตบไหล่เบาๆ และสั่งเครื่องดื่มเหมือนเพื่อนสาว
“อืมเจอ หล่อเหมือนวันนั้นเลย” นีน่าพูดและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อนึกถึงหน้าหล่อๆ ของไทเปที่แสดงอารมณ์โกรธตอนที่แข่งรถแพ้ในสนามแข่ง
“ได้คุยไหม”
“ยัง แต่อีกไม่นาน ไหนเธอบอกเขามีหน้าเดียว ฉันก็เห็นมีอารมณ์อื่นด้วยนะ ตอนเขาโกรธมันดูเซ็กซี่มากเลย”
“โอ๊ย! ยัยนีน่าแกนี่ท่าจะบ้า”
“มันเร้าใจดีนิ” เธอยิ้มมาดร้าย และนึกถึงหน้าหล่อ ๆ นั้นกำลังคลอเคลียกับเธอ แค่เธอคิดเธอก็ฟินแล้ว
คอนโดไทเป
“มึงเป็นใครวะ แม่งหยามกูฉิบหาย” ไทเปกระแทกแก้วเหล้าบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด เมื่อนึกถึงช่วงบ่ายที่เขาได้พ่ายแพ้ให้กับการแข่งขันที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะพ่ายแพ้ให้เด็กใหม่นั้น เพราะในประวัติคู่แข่งบอกไม่เคยแข่งขันที่ไหนมาก่อน แต่เขากับแพ้อย่างย่อยยับ
ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ข้อความดังเข้ามาเขาหยิบดูก็เป็นมิลินที่ส่งมาหาเขา
มิลิน : ได้ข่าวว่าแพ้ นายโอเคไหม?
ไทเป : เจ็บใจนะสิ
มิลิน : แข่งก็ต้องมีแพ้มีชนะบ้าง
ไทเป : ไทเปรู้ แค่นี้นะเราง่วงแล้วขอนอนก่อน
มิลิน : อือ โอเค ว่าง ๆ มาหาไซรัสบ้างนะบ่นคิดถึงใจจะขาดแล้ว
ไทเป : ไว้มิลินเลิกให้ไทเปไปหาแฟนเมื่อไร ไทเปถึงจะเข้าไป
มิลิน : ใจร้ายงั้นต่อไปไม่บังคับแล้ว พรุ่งนี้มาพาไซรัสไปเที่ยวได้ไหม ตัวแสบงอแงไม่เลิกเลย ลูคัสน้อยใจแล้วเนี่ยลูกไม่ติดพ่อแต่ติดนายแทน
ไทเป : โอเคพรุ่งนี้เข้าไป
มิลิน : โอเค ฝันดี
มือหนากดออกข้อความแชท เพื่อเตรียมเข้านอนตามที่เขาบอกมิลิน แต่ใจก็ร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ และอยากเห็นไอ้หน้านักแข่งนั้นที่บังอาจมาชนะเขา
“อย่าให้กูได้แข่งกับมึงรอบที่สองนะ กูจะชนรถมึงให้ยับเลยคอยดู” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัดและข่มตาตัวเองให้หลับเพราะไม่อยากคิดมากอีก
“พ่อไทเป มาพาไซรัสไปเที่ยวเหรอ” เด็กชายตัวน้อยอายุ 1 ขวบ เกือบ สองขวบเดินเข้ามาหาไทเปอย่างออดอ้อนด้วยความคิดถึง
“ครับไซรัสอยากให้พ่อพาไปเที่ยวไหนครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู
“พาไซรัสไปทานไอศกรีมได้ไหม” เมื่อพูดถึงของโปรดเจ้าตัวแสบก็มาแอบกระซิบที่ข้างหูของไทเป เพราะไม่อยากให้แม่ของตัวเองรู้ว่าเขาอยากกิน เพราะโดนสั่งห้ามไม่ให้แตะไอศกรีมเพราะความดื้อของตัวเองที่ไม่ยอมกินข้าว
"กระซิบแบบนี้ แอบไปทำอะไรผิดมาใช่ไหมตัวแสบ”
“จุ๊ ๆ เบา ๆ ฮะพ่อไทเป หม่ามี๊ได้ยินเดี๋ยวไม่ให้ไซรัสไปนะ”
“โอเคครับ พ่อไทเปจะพาไปเอง แต่ต้องเก็บเอาไว้เป็นความลับของเราสองคนนะ”
“โอเคคราบ” เด็กชายน้อยรีบร้องขึ้นด้วยความดีใจ ที่จะกี่ครั้งไทเปก็คงใจดีและยอมตามใจตนทุกครั้ง
“สองคนแอบกระซิบอะไรกันมีความลับกับหม่ามี๊เหรอฮะตัวแสบ”
“ความลับของพ่อไทเปกับไซรัสฮะ ไซรัสบอกหม่ามี้ไม่ได้หรอก”
“พอพ่อไทเปมาหม่ามี๊ก็เป็นหมาหัวเน่าทันทีเลยนะ”
“ไซรัสต้องไปแล้วครับ หม่ามี๊ไม่ต้องร้องนะ ไซรัสไปแค่แป๊บเดียวเอง” เด็กน้อยรู้มากพูดปลอบใจ มิลินถึงกลับคลี่ยิ้มออกมาที่แอบกลั้นหัวเราะเอาไว้ตั้งนานกับความแสบของลูกชายเธอ”
“6 โมงเย็นเอามาส่งด้วยนะไทเป”
“โอเคคราบ ไปเร็วครับไซรัสเราต้องทำเวลากัน”
“ไซรัสไปแล้วน้า” เด็กน้อยตัวตัวแสบรีบเข้ามาหอมแก้มผู้เป็นแม่และมาวิ่งให้ไทเปอุ้มด้วยความออดอ้อน
มิลินยิ้มและโบกมือลา และยืนดูจนรถขับออกไปจนลับตาถึงยอมเดินเข้าบ้านเพื่อไปหาเด็กน้อยอีกคนที่กำลังน้อยใจที่ลูกไม่อยากออกไปเที่ยวกับตน เพราะไซรัสติดไทเปเป็นเอามากจนใคร ๆ ก็คิดว่าไซรัสเป็นลูกของไทเปไปแล้ว
“สั่งเลยครับ ไซรัสอยากกินอันไหนจิ้มมาเลยครับ”
“ขออันใหญ่ ๆ ได้ไหมครับ”
“แล้วเราจะกินหมดเหรอ พ่อไม่ช่วยกินนะ”
“กินหมดครับ” ไทเปพยักหน้าและเรียกให้พนักงานมารับออร์เดอร์
“เย้ เย้ มาแล้ว ๆ” เด็กอารมณ์ดีตาเป็นประกายมองไอศกรีมถ้วยทรงสูงที่สั่งเป็นช็อกโกแลตกับวานิลลามาและมีลูกเชอร์รี่สีแดงออนท็อปข้างบน
“กินเลยลูกจัดให้เต็มที่"
“เจอกันอีกแล้วนะ”
- ผู้เขียน
