บทที่ 1 มันเป็นใคร
757 คำ
บรื้น~ บรื้น~
เสียงรถซูเปอร์คาร์คันหรูที่ขับเข้ามาสูสีอย่างไม่มีใครยอมใคร ไทเปขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดที่เขาสลัดไม่ยอมหลุด เพราะรถคันสีขาวจี้เขาไม่ยอมปล่อย เขาไม่เคยเจอใครที่สลัดยากแบบนี้มาก่อนเลย
“แม่งเอ๊ย ไอ้ฉิบหายสลัดยากสลัดเย็น แม่งแดกตุ๊กแกไปรึไงว่ะ” เขาเหยียบคันเร่งเพิ่มมากขึ้น เมื่อถึงจุดโค้งก็ยกเบรกมือและกดลงเพื่อให้รถตีโค้งขึ้นโดยไม่ต้องเหยียบเบรก
“อะไรวะ!” ไทเปร้องออกมาเสียงหลงเพราะตกใจที่เขาไม่คิดว่ารถคันขาวจะทำแบบเดียวกันกับเขาและตีเข้าโค้งได้ไวกว่าเขาอีก แถมขึ้นนำเขาไปได้ต่อหน้าต่อตา
เขาเหยียบคันเร่งสุดชีวิตตามมาติด ๆ อย่างสูสีแต่เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นเขาก็ไม่ทันรถซูเปอร์คาร์คันสีขาวเข้าเส้นชัยก่อนเขาเพียงเฉียดฉิว
“เฮ้ย! ไอ้หลุยส์ ไอ้ไทเปแพ้ว่ะมึง” ลูคัสพูดขึ้นเสียงดังอย่างตกใจ เพราะไทเปไม่เคยแพ้ใครนอกจากเขาครั้งนั้น แต่ครั้งนี้เขากับเสียท่าเพียงแค่เฉียดฉิวเดียวเท่านั้นกับอีกฝ่าย
ตุบ!!
“แม่งเอ๊ย!” ไทเปลงรถมาได้ก็เขวี้ยงหมวกกันน็อกลงพื้นด้วยความโมโหที่เขาแพ้ให้กับรถคันนั้นทั้งที่เขาไม่เคยแพ้ให้ใครง่าย ๆ นอกจากแข่งกับลูคัสครั้งนั้น
“มึงใจเย็น เกมมันก็ต้องมีแพ้มีชนะโว้ย” ลูคัสเดินเข้ามาปลอบใจ
“ใจเย็นเชี่ยไรไอ้ลูคัส กูแพ้ไอ้สัด แพ้ให้กับน้องใหม่ที่ไม่เคยมีประวัติแข่งที่ไหนมาก่อน” เขาแทบลมออกหูเมื่อนึกถึงตอนที่กำลังขับตามรถคันนั้นเข้าเส้นชัยแต่เขาก็ไม่สามารถทำได้เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นเองรถของอีกฝ่ายก็ทิ้งเขาเอาไว้ด้านหลังและขับเข้าเส้นชัยไปต่อหน้าต่อตาของเขา
“แต่มึงอย่าพึ่งคิดมากดิว่ะ มันแค่เฉียดฉิวเท่านั้นเองวุ้ย”
“แม่ง! โคตรอายสัด”
“มึงเห็นหน้าคนขับไหมว่ะ” ลูคัสถามไทเปด้วยความอยากรู้ และสายตาคมก็ทอดมองรถคันสีขาวที่ขับออกไปจากสนามแล้ว
“ไม่เห็น แม่งโคตรหยามกูเลย แข่งชนะกูแล้วยังไม่ยอมเอารถกูไปอีก”
“น่าสนใจว่ะ” ลูคัสเอามือจับท้ายทอยตัวเองอย่างครุ่นคิด
“น่าสนใจเชี่ยอะไร มันหยามกูนะโว้ย ชนะกูแต่ไม่เอาเชี่ยอะไรไปเลย แม่งอย่าให้กูเจออีกนะกูจะเอาคืนให้แม่งไม่เหลือแม้แต่ซากรถ เดี๋ยวรถมันกูจะกระโดดกระทืบให้เหมือนเศษเหล็กเลยคอยดู”
“ไม่เป็นไรเพื่อนเดี๋ยวกูพาไปแดกเหล้า ผู้หญิงสวย ๆ เยอะแยะ”
“ผู้หญิงเชี่ยไรอีก มึงยังไม่เข็ดอีกรึไงว่ะไอ้หลุยส์ มึงยังอยากให้แพรวาทุบรถมึงอีกรึไง”
“เกี่ยวไรกันว่ะ ทำไมกูต้องกลัวไม่ใช่เมียกูสักหน่อย”
“เออ ปากดีไปเถอะมึงรอวันหลงเขาก่อนแล้วมึงน้ำตาจะนองหัวเข่า”
“คนอย่างกูไม่มีเสียน้ำตาให้กับผู้หญิงโว้ย มีแต่เสียน้ำให้ผู้หญิงเท่านั้นแหละไอ้ไทเป” หลุยส์หัวเราะขบขัน ไทเปมองหน้าเพื่อนตรงหน้าที่ยังกวนประสาทไม่เลิก
“ไว้วันหลังเถอะวันนี้กูไม่มีอารมณ์”
“ไรว่ะ แพ้แค่นี้ทำยังกะมึงไม่เคยแพ้ยังงั้นแหละ”
“ไอ้หลุยส์มึงเงียบปากไปเลย ถ้ามึงไม่อยากแดกตีนไอ้ไทเปมัน” ลูคัสเข้ามาห้ามเมื่อเห็นไทเปทำท่าจะเตะปากปีจอของหลุยส์เต็มทน
“เออ อยากมาแจมก็โทรมาหากูได้นะเพื่อน” ไทเปเดินออกไปและส่งนิ้วกลางมาให้แทนคำพูด
“มึงนี้แต่ละวันหัวมีแต่เรื่องผู้หญิงละสิท่าไอ้หลุยส์”
“อะไรของมึงวะลูคัส ชีวิตโสดก็งี้แหละ” หลุยส์ยักไหล่
“เออกูจะรอวันที่มึงแต่งงานกูจะล้อแม่งทุกวันเลยว่ามึงติดเมีย”
“กูไม่เหมือนมึงนะตามเมียตัวเองต้อย ๆ”
“เออตอนนี้มีปากมึงก็พูดไป กูรอหัวเราะเยาะมึงทีหลังดังกว่า”
“เออ....ไม่มีวันนั้นซะหรอก”
-----------------------------
หลุยส์บอกไม่ทางเสียน้ำตาให้ผู้หญิง
แต่ร้องไห้จะเป็นจะตายตอนที่เมียทิ้ง ไปตามอ่านได้ที่เรื่อง PLAYBOY พ่ายรักนะคะ
ส่วนลูคัส ชื่อเรื่อง เดิมพันร้าย พิศวาสรัก ค่ะ ขอบอกหนุ่ม ๆ แก๊งนี้เขาแซ่บตัวพ่อ^^
- ผู้เขียน
