บทที่ 4 ของกันและกัน
1268 คำ
“ไปกลับบ้านกัน ถ้ากลับเย็นกว่านี้แม่เราเอาเรื่องพ่อตายเลย” ไทเปเข้ามาอุ้มตัวแสบและจับแก้มอย่างมันเขี้ยว
“ไซรัสหิว ขอเติมพลังก่อนได้ไหมครับ” เด็กชายตัวน้อยทำหน้าออดอ้อนและซบที่ไหล่กว้างของไทเปอย่างรู้ว่าเขาจะตามใจตน
“ใช่นีน่าก็หิวค่ะ”
“ใครถามเธอ” ไทเปตีหน้ายักษ์บอกและมาอุ้มไซรัสเข้าที่วงแขนแกร่งของตัวเอง
นีน่ามองแขนแกร่งอันล่ำบึกไปด้วยก้อนเนื้อเป็นมัด ๆ อย่างหลงใหล ไม่ต้องเดาว่าด้านในเสื้อเขาจะมีร่องซิกซ์แพ็กให้เธอได้ลูบไล้ไหม นี่ขนาดเห็นแค่แขนยังเซ็กซี่ได้ขนาดนี้ ถ้าตรงอื่นล่ะเธอไม่อยากจะคิดเลย
“นี่เป็นไรยืนน้ำลายไหลน่าเกลียดเช็ดออกซะบ้าง เดี๋ยวคนก็คิดว่าฉันพกเด็กปัญญาอ่อนมาอีก เธอชื่อนีน่าใช่ป่ะ”
“ใช่” เธอตอบรับเสียงหวานและยิ้มให้อย่างน่ารัก
“กลับไปได้แล้ว ฉันขอไม่ไปส่ง ฉันจะพาลูกฉันไปกินข้าว แล้วก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ บาย” ไทเปพูดจบและรีบพาตัวแสบขึ้นรถและให้นั่งที่คาร์ซีทของเด็ก
“เฮ้ย เดี๋ยวดิจะมาทิ้งกันแบบนี้ไม่ได้นะ” นีน่ารีบวิ่งเข้ามาที่รถของไทเป และรีบเปิดประตูเข้ามานั่งที่ข้างคนขับที่เขามัวใส่ตัวล็อกที่คาร์ซีทให้กับไซรัสอยู่โดยไม่ทันได้สังเกตว่าเธอวิ่งเข้ามานั่งด้านข้างคนขับ
“เธอ! ลงไปเลยนะ ฉันยังไม่ได้บอกให้เธอไปด้วยเลย” ไทเปเมื่อเข้ามานั่งที่ประจำคนขับก็ต้องตกใจเพราะไม่รู้หญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถตอนไหน
“จะไปด้วย ไซรัสให้พี่ไปด้วยได้ไหมคะ” เมื่อขอชายหนุ่มไม่ได้เธอจึงเลือกใช้ไม้ตายมาหาเด็กน้อยตัวแสบแทนที่ส่งยิ้มแป้นมาให้เธออยู่ก่อนแล้ว
“ครับ ไปได้ครับ ไซรัสชอบให้พี่สาวไปกับไซรัส เย้ ๆ” นีน่ายิ้มชอบใจและหันมายกนิ้วโป้งกับไซรัส เด็กน้อยยิ้มจนตาหยีกลับมาให้ และเธอหันหน้ามาดูไทเปที่ตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับมองเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
เมื่อเขาไม่มีทางเลือกจึงเอาเธอติดรถมาด้วย และแวะหาอะไรทานระหว่างทาง เมื่อทานเสร็จเขาก็มุ่งตรงไปที่บ้านของลูคัสทันทีเพื่อไปส่งเด็กน้อยที่ตอนนี้หมดฤทธิ์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
บ้านลูคัส
“เธอรอฉันบนรถนี่แหละไม่ต้องลงตามไป ฉันไปส่งลูกฉันแป๊บเดียว” เมื่อนีน่าพยักหน้าให้เขา เขาจึงเข้ามาอุ้มไซรัสแล้วก้าวเดินยาว ๆ ที่มีมิลินเดินออกมารอรับพอดี
“นี่เหรอผู้หญิงคนที่นายรัก ก็สวยไม่เบานะ แต่ฉันสวยกว่า รอให้นายเป็นของฉันซะก่อนไทเป นายจะลืมรักครั้งเก่าของนายเลย” เธอยิ้มให้กับความคิดของเธอและนั่งรอภายในรถของเขาเงียบ ๆ
“ไทเป! เมื่อเช้าไม่มีน้ำหอมผู้หญิงติดนี่ ไปทำไรมา” มิลินถามอย่างคาดคั้นและหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด
“เปล่าซะหน่อย พาเจ้าแสบไปสวนสนุกมากลิ่นคงติดมาตอนนั้นละมั้ง” ไทเปแก้ตัวและทำหน้านิ่งไม่ให้มีพิรุธ
“เหรอ” มิลินทำเสียงสูงและอมยิ้มเล็กน้อย “ว่าง ๆ พามาแนะนำให้รู้จักด้วยนะ”
“บ้ามิลินไทเปไม่มีใครจะพาใครมาให้รู้จักได้”
“ก็คนที่อยู่ในรถไง มิลินเห็นนะ”
“บ้าไม่มี ไปแล้วนะเหนียวตัวอยากอาบน้ำ” ไทเปรีบเปลี่ยนเรื่องและรีบเดินเร็ว ๆ กลับไปที่รถ แต่มิลินมองมาที่เขาไม่วางตาและแอบขำเล็กน้อยที่ไทเปโกหกไม่เนียนมาแต่ไหนแต่ไร
“บ้านเธออยู่ไหน” ไทเปถามเสียงห้วนเมื่อเข้ามาประจำที่คนขับ
“คอนโดเดียวกับนาย” เสียงหวานตอบกลับและมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เซ็กซี่
“เธอเป็นใครเนี่ย เธอตามฉันใช่ไหมบอกมาซะดี ๆ อย่าให้ฉันตามสืบเอง”
“อะไร อย่าหลงตัวเองนักเลย มาดูใบสัญญาซื้อห้องที่ห้องฉันก็ได้นะถ้านายไม่มั่นใจ”
“ยัยบ้า อยู่ ๆ ก็ชวนผู้ชายขึ้นห้องไม่กลัวบ้างรึไงเธอเป็นผู้หญิงนะ” ไทเปดุและเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วรถตามความเคยชิน เมื่อไม่มีไซรัสนั่งอยู่ด้วยเขาก็ไม่ต้องคอยคอนโทรลความเร็วรถอีกต่อไป
“จะกลัวทำไมล่ะ เพราะอีกไม่นาน นายและฉันก็จะเป็นของกันและกันแล้ว”
“ยัยบ้า ฉันไม่มีทางชอบเธอหรอก”
ด้วยความโกรธหรือเขินอายจนตกใจที่ผู้หญิงคนด้านข้างพูดออกมาเขาก็เหยียบคันเร่งจมมิดเท้า เขาคอยชำเลืองมองคิดว่าหญิงสาวจะกลัวและขอลงกลางทาง แต่เปล่าเลยเธอกลับนั่งนิ่งและกอดอกมองตรงไปข้างหน้าเพียงเท่านั้น
“ทำไมถึงชอบนีน่าไม่ได้ล่ะ” จากที่นิ่งเงียบมานานอยู่ดี ๆ หญิงสาวข้างกายที่นั่งกอดอกถามด้วยใบหน้างอนเล็กน้อย
“ชื่อเธอไม่ถูกโฉลกกับฉัน”
“ห๊ะ! แค่ชื่อเนี่ยนะ” เธอถามอย่างตกใจและไม่ค่อยเข้าใจว่าถูกโฉลกคืออะไรเพราะด้วยที่โตที่เมืองนอกซะนาน
“อืม ฉันเกลียดคนชื่อนีน่า”
“เกลียดก็เกลียดไป พอเข้าห้องด้วยกันเดี๋ยวมันก็ลืม” เธอพูดและยักคิ้วมาให้เขาอย่างเชิงหยอกล้อ ไทเปทำเป็นไม่สนใจตามุ่งตรงไปที่ถนนเพียงเท่านั้น
“ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้จักกลัวอะไรบ้างเลยรึไง” ไทเปคิดในใจสายตาก็คอยเหลือบมองเธอ และจังหวะเดียวกันนั้นเธอก็หันมาพอดีและสบตากันไปสักพัก ไทเปก็รีบหันกลับมาที่ถนนด้วยความรวดเร็ว
นีน่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เธอหันมาเจอตอนที่เขาแอบมองเธออยู่พอดี ไหนใครเขาบอกว่าเขามีแค่หน้าเดียวเธอจะเถียงกลับคอเป็นเอ็นเลยว่าไม่จริง
คอนโด
“หวังว่าคงไม่ได้อยู่ข้างห้องฉันล่ะ” ไทเปรีบพูดดักคอเพราะเขาจำได้ว่าห้องข้าง ๆ เขาไม่มีใครอยู่มานานหลายปีแล้ว
นีน่าไม่ตอบได้แต่ยิ้มมาให้เขาและรีบเดินเข้าไปในตัวอาคารโดยไม่รอเขาสักนิด
“ยัยบ้าพูดด้วยก็ไม่พูดด้วย ทีตอนไม่ให้พูดก็พูดไม่หยุด” เขามองตามร่างเล็กที่เดินเข้าไปด้านใน ตอนแรกเขาคิดว่าเธอจะรอเขาซะอีก แต่เปล่าเลย พอเธอลงรถได้ก็รีบสาวเท้าเดินไปอย่างไวเหมือนกลัวเจ้าหนี้มาเห็นอย่างไงอย่างงั้น
ไทเปเดินเข้ามาในลิฟต์และกดชั้นบนสุดที่เป็นห้องพักของตนเองอย่างไม่เร่งรีบ เมื่อลิฟต์เปิดออกเขาก็เป่าปากฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี มือที่กำลังจะไขกุญแจกับหยุดชะงักเมื่อเขาได้ยินเสียงเพลงห้องข้าง ๆ ที่ไม่มีใครอยู่มาหลายปีแล้วตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ใหม่ ๆ
“มีคนมาอยู่ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ” ไทเปพึมพำกับตัวเองและรีบไขกุญแจเข้าห้องของตัวเองด้วยความเหนื่อยมาทั้งวันแล้วอยากอาบน้ำให้ตัวเองสบายตัว
---------------------------------
ทำมาเป็นไม่ชอบเขา
อย่ามาหลงเขาทีหลังนะไทเป
- ผู้เขียน
