“พี่ทิศ เดี๋ยวมีใครมาเห็นนะจ๊ะ”
“กระท่อมมิดชิดจะตาย ไม่มีใครเห็นหรอก”
ความอยากคงบังตาเขาไปจนหมดสิ้น ถึงไม่สนกลางวันกลางคืน แถมยังอยู่ในสถานที่ที่เสี่ยงต่อการพบเห็นได้ง่าย ๆ ด้วย
“บัวรู้ไหม เมื่อคืนพี่นอนไม่หลับเลยนะ อยากจะโทรหาใจแทบขาด”
คนปากหวานวางฉันลงบนแคร่ไม้ไผ่ แล้วถลกเสื้อออกไปจากตัวก่อนจะโน้มลงมาคร่อมทับ
“พี่ทิศใจเย็น ๆ ก่อนจ้ะ”
“เย็นกว่านี้ไม่ไหวแล้วบัว พี่คลั่งบัวจนแทบจะเป็นบ้า”
เสียงหายใจที่หอบกระเส่าบ่งบอกถึงอารมณ์พุ่งที่ทะยานขึ้นสูง ความต้องการที่มากขึ้นของเขาเริ่มโลมเร้าและเกลี้ยกล่อมจนฉันยอมปล่อยใจไปกับสัมผัสที่ถวิลหาอีกครั้ง
ริมฝีปากนุ่มทาบจูบกันอย่างดูดดื่ม ในขณะที่มือช่วยกันเปลื้องผ้าออกจากตัว เพียงไม่นานร่างกายของเราทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นเดียว
“พี่ทิศ ยะ อย่าทำรอยนะจ๊ะ”
ฉันร้องบอกเสียงขาดหาย เพราะถูกเขาดูดเลียตามลำคอขาวราวกับจะฝังรอยแด
