เสียงเพลงคลอเบา ๆ สลับกับเสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากห้องอาหารวีไอพีของรีสอร์ตหรู ฉันยืนลังเลอยู่ที่มุมห้องด้านหลัง มองดูเพื่อน ๆ พนักงานเสิร์ฟทยอยเดินเข้าไปในนั้นทีละคน จนเหลือเพียงแค่ฉันเพียงคนเดียว
ลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกครั้งพลางขยับกระโปรงที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมาถึงหนึ่งคืบ ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมาช่วยเสิร์ฟงานเลี้ยงแบบนี้ แต่มันไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะปกติฉันแค่ช่วยเสิร์ฟในร้านอาหารของน้าศรีไพร ไม่ใช่รีสอร์ตหรูที่เต็มไปด้วยแขกวีไอพี และยิ่งไปกว่านั้น… ชุดที่ให้ใส่กลับรัดรูปจนเผยให้เห็นเนื้อหนังมังสามากเกินไป มากเสียจนฉันรู้สึกประหม่า
“บัว ไปได้แล้ว”
เสียงของพี่หญิง หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะฝืนใจเดินตามหลังพนักงานเสิร์ฟคนอื่น ๆ เข้าไปในห้องอาหารทันที และเมื่อขาเรียวยาวก้าวเข้ามาในห้อง ฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนถูกสายตาหลายคู่จับจ
