นับแสนพูดจบก็ดึงแขนน้ำว้าเข้าไปในวิลล่าทันที ข้อมือของเธอถูกบีบจนแดง หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเธอรู้ตัวได้ทันทีว่าวันนี้นับแสนคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ เธอจึงทำได้แค่รอโอกาสโน้มน้าวให้นับแสนเปลี่ยนใจ
“คุณแสนคะฟังน้ำว้าพูดก่อนได้มั้ยคะ”
เสียงน้ำว้าเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจเพราะวันนี้นับแสนดูน่ากลัวกว่าปกติจริงๆ มือเล็กๆ ค่อยๆ แกะข้อมือของตัวเองออกจากมือใหญ่ของนับแสน
“ผมฟังตลอดแหละ คุณพูดมาสิ”
นับแสนพูดพลางหย่อนตัวลงนั่งพิงหลังบนโซฟาหนังราคาแพงตัวยาวกลางห้องนั่งเล่นแล้วหลับตาลงเหมือนกำลังรอฟังสิ่งที่น้ำว้าจะแก้ตัวหรือหาทางเอาตัวรอดจากเขา มุมปากหยักยกยิ้มอย่างนึกสนุก
“ถ้าคุณแสนชนะประมูล น้ำว้าก็ควรจะบริการคุณที่ร้านไม่ใช่เหรอคะ การพามาที่ส่วนตัวแบบนี้มันไม่น่าจะถูกต้องนะคะ น้ำว้าต้องทำงานที่ร้านนั้นอีกหลายเดือน”
“หึ อีกหลายเดือน ทำไมน้ำว้าถึงคิดว่าจะได้กลับไปทำงานที่นั่นอีกหลายเดือนล่ะ
