“คุณจะกลับโดยไม่บอกผมเหรอ”
เสียงแหบทุ้มดังมาจากโซฟาหนังสีดำก่อนที่เจ้าของร่างจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับไฟที่สว่างรอบห้อง
“น้ำว้าคิดว่านี่คงจะดึกมากๆ แล้ว น้ำว้าต้องรีบกลับบ้านค่ะ ไม่งั้นแม่จะเป็นห่วงเอาได้ ”
“ไม่ดึกนี่ นี่ตีห้าแล้ว ใกล้สว่างแล้วแม่คุณไม่เป็นห่วงแล้วล่ะ”
“น้ำว้าต้องรีบกลับแล้วค่ะ”
“คุณจะกลับยังไง”
“……………..”
“รอผมแป๊บเดียว เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”
เพียงห้านาทีนับแสนก็ทำธุระส่วนตัวเสร็จ เขาเดินนำน้ำว้าออกจากบ้านไปขึ้นรถคันสีขาวคุ้นตาที่จอดอยู่ภายในโรงรถ น้ำว้ารีบขึ้นไปนั่งโดยไม่ต้องให้เขาเอ่ยซ้ำ
“กระเป๋ากับโทรศัพท์ของคุณอยู่ตรงนั้น” น้ำว้ามองดูอย่างโล่งอกคิดว่าจะไม่ได้ของสำคัญคืนเสียแล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
“ที่ผมทำไปผมไม่ได้ต้องการคำขอบคุณจากคุณ แต่ผมทำเพื่อให้คุณรู้ว่าผมอยากได้คุณ ผมยังรอฟังคำตอบจากคุณเสมอ”
นับแสนโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ น้ำว้าเพื่อดึงเข็มขัดมาคาดให้เธอพร้อมกับพูดอะไร
