น้ำว้าหน้าซีดเผือดแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง สำหรับเธอแล้วนั่นคือเงินที่เยอะมาก
“คุณนับแสนช่วยลดให้หน่อยได้มั้ยคะ หรือผ่อนจ่ายได้มั้ยคะ”
“หึ...ผมจะเอาเศษเงินพวกนั้นไปทำอะไรกัน เอาแบบนี้สิผมมีทางเลือกให้คุณ” น้ำว้าเงยหน้าสบตากับผู้ชายที่เหนือกว่าเธอทุกอย่างแบบกล้าๆ กลัวๆ และเริ่มระแวงกับข้อเสนอของเขา เพราะเขาไม่เคยเสียเปรียบใครอยู่แล้ว
“ทางเลือกอะไรคะ” เสียงหวานถามออกไปเบาๆ
“ผมอยากไปทานอาหารที่ร้านเปิดใหม่ของแฟนเก่าผมหน่ะ แต่ผมไม่มีคนควงผมกลัวแฟนเก่าหัวเราะเยาะ คุณก็เลี้ยงข้าวผมมื้อเดียวแล้วเราก็หายกัน ผมก็ไม่ฟ้องบริษัทแม่คุณ คุณก็ได้ปกป้องครอบครัวที่คุณรักด้วยดีมั้ย”
น้ำว้ามองใบหน้าคมเข้มอย่างชั่งใจก่อนจะตอบตกลงในที่สุด เลี้ยงข้าวมื้อเดียวคงไม่เกินพันหรอก และสถานที่ร้านอาหารคนก็คงเยอะไม่มีอะไรน่าห่วง แต่จะห่วงทำไมเพราะเธอห่างกับเขาเกือบสิบปี เขาคงไม่สนใจเด็กนักศึกษาปีสี่อย่างเธอหรอก
“ไ
