“น้ำเน่า ไร้สาระ” น้ำใสพูดสั้นๆ และเดินเลี่ยงเขาเข้าไปในครัว เจอกับสายตาของคุณหมอที่มองมาอย่างสนใจใคร่รู้
“คุณรู้สึกแบบนั้นจริงๆเหรอว่า สิ่งที่เขาพูดเสียงดังเผื่อผมแบบนั้น มันไร้สาระ” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถาม
“คุณอย่าไปบ้าตามเขา นั้นมันแผนของเขาต่างหาก ปกติเขาไม่ เวิ่นเว้อแบบนี้หรอกคะ”
“คุณกำลังให้ความหวังกับผมอยู่นะน้ำใส” น้ำใสนิ่งเงียบไปทันที เธอนี่ก็จริงๆเลย และคุณหมอก็เลี่ยงไปมองอาหารเช้าของตัวเองเพื่อไม่กดดันเธอจนเกินไปนัก
“อาหารเช้าน่ากินจังเลยนะคะ”
“พอดีผมพึ่งออกเวรมานะครับ ผมก็ตรงดิ่งมาที่นี่เลย กะว่าจะกินให้อิ่มเสียเลยและขอนอนสักตื่นนะครับ” น้ำใสยิ้มหวานกลับไปอย่างเข้าใจ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของพวกเขาไปแล้ว สถานะนะเหรอก็เพื่อนกันไงละ หนึ่งปีเศษๆไม่น้อยเลยที่สามร้อยหกสิบห้าวันของเธอส่วนใหญ่ก็จะมีเวลาให้กับคุณหมอหนุ่มคนนี้ตลอด เพราะเธอไม่ได้มีเพื่อนใครอื่นนอกจากคุณหมอและป้าเจิมนี่น่า
