ฉันเกลียดเขา
804 คำ
“พิมพ์ดาว กุลวงศ์”
รณภพทวนชื่อเธอจากใบสมัครอีกครั้ง ก่อนเงยหน้ามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ข้างๆ เขาคือเจ้าตัวแสบที่นั่งพิงพนัก กอดอก มองต่ำ ท่าทางกวนโอ๊ยไม่ต่างจากตอนเด็ก เธอเห็นมุมปากช้ำแดงของเขาจากฝีหมัดของเธอเอง ก็อดขำในใจไม่ได้...สมน้ำหน้า
“ค่ะ ฉันพิมพ์ดาว กุลวงศ์” เธอยิ้มให้สองหนุ่มอย่างมั่นใจ ไม่เกรงกลัว แถมยังสู้สายตาคิมหันต์แบบตรงๆ เสียด้วย แน่ล่ะ งานนี้พลาดเป็นเลขาแน่ๆ แต่ไม่พลาดเอาคืนคนให้เจ็บๆ
รณภพจ้องมองใบหน้าสวยนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ นุ่มนวล ชวนฟัง...ฟังแล้วก็อดเคลิ้มไม่ได้ นี่ถ้าอยู่ในห้องกันสองต่อสอง เธอคงทำทีเป็นก้มๆ เงยๆ ให้นมหกไปแล้ว
“ทำไมคุณถึงสมัครมาเป็นเลขาของผม มีเหตุผลอะไรครับ”
“อยากเลื่อนตำแหน่งจากคนใช้...”
“คุณเล็กครับ” พี่ชายปรามน้อง “ตอนนี้คุณทำหน้าที่เป็นซีอีโอของบริษัทอยู่นะครับ อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาพูด”
พิมพ์ดาวอดหัวเราะไม่ได้ คิมหันต์มองหน้าหาเรื่องเธอทันที...ตานี่ ทำตัวเหมือนเด็ก...ทั้งที่ความจริง อายุน้อยกว่าพี่ชายแค่สามปีเท่านั้น ส่วนเธออายุเท่าเขาเด๊ะ แต่ดูเหมือนเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
“ผมขอตัวไม่สัมภาษณ์คนที่ชอบแก้ปัญหาด้วยการใช้กำลังนะครับ เชิญท่านซีอีโอใหญ่สัมภาษณ์ตามสบาย” คิมหันต์ออกแนวประชด แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่นเฉย...คงจะส่งข้อความหวานซึ้งหาแฟนล่ะสิ ยัยแม่มดเมย์ลดา
“ว่าไงครับคุณพิมพ์ดาว”
หญิงสาวจ้องหน้าคุณใหญ่ของเธออย่างพิจารณา ทุกอณูบนใบหน้า ชวนให้ตะลึงและหลงใหล หากเธอได้มีโอกาสสัมผัส ลูบไล้ ก็คงจะดีมิใช่น้อย
“คุณพิมพ์ดาว!!!”
“อ้อ...ค่ะๆ”
“ฮึๆ” คิมหันต์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเปรยกับตัวเองแบบตั้งใจให้สองคนได้ยินด้วย “นี่เหรอ เลขาที่คุณพ่อฝากมา เฮ้อ ไม่สมราคาคุยเล๊ย”
ฮึ่ม! เธอชักจะทนไม่ไหวกับตานี่แล้วนะ อยากจะตั๊นหน้าอีกสักหมัดสองหมัด เอาให้ปากฉีกจนพูดไม่ได้สักเดือนสองเดือน
“ค่ะ ฉันไม่ได้อยากมาสมัครเป็นเลขาอะไรนี่หรอกค่ะ แต่คุณท่านขอให้มา ฉันก็เลยมา ถ้าคุณ...เอ่อ...ท่านซีอีโอเห็นว่ามันเสียเวลากับการต้องสัมภาษณ์ดิฉัน เราก็จบการสัมภาษณ์เท่านี้ก็แล้วกันค่ะ สวัสดี”
เธอไหว้แล้วทำท่าจะลุก
“เดี๋ยวสิ” คิมหันต์เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นยโสเหมือนเดิม “เอ่อ...เธอไม่คิดจะรักษาหน้าคุณพ่อฉันหน่อยรึไง ทำแบบนี้ก็เท่ากับ...”
“แล้วคุณทำอะไรเป็นบ้าง” รณภพพูดแทรก สีหน้าลุ้นๆ เธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ “ว่าไง”
“ทุกอย่างที่เจ้านายสั่งค่ะ”
“จริงเรอะ” ต้องมีเสียงของคิมหันต์แทรกมาให้รำคาญใจตลอด เธออยากจะกระโดดถีบหมอนี่ให้สลบไปเลย เธอจะได้คุยกับสุดหล่อตามลำพัง แม้สายตาเขาจะดูเย็นชากับเธอเสียเหลือเกิน
“เว้นแต่คุณสั่งให้ฉัน...อม ของคุณน่ะค่ะ”
คิมหันต์ถึงกับอึ้ง แต่เป็นรณภพที่หัวเราะออกมา ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากแล้วพยายามกลั้นหัวเราะไว้
“เธอ...นี่...มัน...จะมาก...”
“อ้าว ก็คุณถามฉันว่าจริงเรอะ ฉันก็ตอบตามความเป็นจริงไงคะ คุณยังต้องการอะไรอีกคะคุณคิมหันต์”
“ถ้ามีคะแนน เธอได้ต่ำสุด”
“ว๊าว” เธอทำหน้าแบบ...น่าหมั่นไส้สุดๆ “นี่ฉันยังได้คะแนนอีกเหรอ คิดว่าได้ศูนย์ซะอีก”
“เธออยากไปไหนก็ไปไป” คิมหันต์อารมณ์เสีย ออกปากไล่เสียงดัง ประมาณรำคาญจนอยากจะจับเธอโยนออกจากตึก “สมแล้วกับเป็นลูกคนขับรถ”
“ลูกคนขับรถแล้วไงคะ ไม่ใช่พ่อฉันเหรอที่ขับรถให้พ่อคุณนั่งสบายๆ มาเกือบยี่สิบปี ยังไม่รู้จักบุญคุณอีก”
“ยัยดาว!!!” เขาตบโต๊ะดังปัง พี่ชายจับแขนน้องชายแล้วฉุดให้นั่งลงเหมือนเดิม สายตาของพี่ชายบอกให้เขาใจเย็นและหยุดวิวาทได้แล้ว “ใครกันแน่วะ มีบุญคุณ”
รณภพหันมาทางหญิงสาวอีกครั้ง ด้วยสีหน้าปกติที่สุด หากไม่หล่อนะ เขาเหมือนผีดิบหรือไม่ก็แวมไพร์...เย็นชาจนเธอเริ่มหนาวเยือกแล้วเนี่ย
“พิมพ์ดาว ฉันคงรับเธอมาเป็นเลขาของฉันไม่ได้นะ แต่...”
“ค่ะ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันขอลานะคะ เหม็นขี้หน้าคน!”
“แต่ฉันจะรับเธอเป็นเลขาของรองผู้บริหารแทน”
“ว่าไงนะคะ!!”
- ผู้เขียน
