เธอยังบังอาจชอบเขาอีกเหรอ
910 คำ
“อะไรนะพี่ใหญ่” คิมหันต์จ้องมองพี่ชายแบบไม่อยากจะเชื่อสายตา “พี่จะให้ยัยหมาบ้านี่มาเป็นเลขาผมเหรอ????”
“ใช่ ดาวนี่แหละ เหมาะจะดูแลนาย เป็นอันว่าพรุ่งนี้เธอเริ่มทำงานนะ” พ่อยอดขมองอิ่มสั่งงานทันที ขณะหญิงสาวเองยังช็อคไม่หาย...มาเป็นเลขาของไอ้ตัวแสบ
“ไม่...ค่ะ ไม่...”
“ถ้าคุณแน่จริง คุณต้องมา หรือว่าคุณกลัว”
รณภพท้ากรายๆ หญิงสาวอ้าปากค้าง ก่อนจะส่ายหน้า เธอแค่เกลียด ไม่ได้กลัวซะหน่อย ส่วนเจ้าหนุ่มที่เพิ่งได้เลขาส่วนตัวไปหมาดๆ จ้องหน้าเธออย่างกับจะกินตับกินไต
“อย่างเธออยู่กับฉันได้ไม่เกินวันเดียวหรอก ฮึ เดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้าน”
ได้ฟังคำดูถูกซะขนาดนั้น จะรอช้าอยู่ทำไมล่ะ พิมพ์ดาวตัดสินใจได้ในที่สุด
“ตกลงค่ะ ฉันจะรับตำแหน่งเลขาคุณคิมหันต์ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันสัญญาค่ะว่าจะทำหน้าที่เลขาให้ดีที่สุด แต่ถ้าฉันผ่านโปรเมื่อไหร่ ฉันขอเลื่อนมาเป็นเลขาคุณรณภพแทนนะคะ”
สองหนุ่มนิ่งไปครู่ ก่อนเป็นเจ้านายตัวร้ายของเธอที่ชักสีหน้าไม่พอใจ ลุกจากโต๊ะ เดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสีย โดยที่เธอเองก็ไม่รู้เหตุผลว่าเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก
“ฝากนายเล็กด้วยนะ” อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา...สุดหล่อของเธอ
“อ้อ...ค่ะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำงานอย่างสุดความสามารถ” สรุปเขาจำเธอได้รึเปล่า หรือจำได้ แต่ไม่สนใจเธอแล้ว ลืมเรื่องสมัยเด็กๆ ไปหมดแล้ว ใช่สินะ พอโตขึ้น คงรู้แล้วว่า เจ้านายกับคนใช้เป็นเพื่อนกันไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เธออยากให้เขารั้งเธอสักนิด แล้วบอกเธอว่าดีใจนะที่ได้เจอกันอีก สักนิดก็ยังดี แต่ไม่เลย เขาปล่อยให้เธอออกจากห้องสัมภาษณ์อย่างไร้เยื่อใย
การแสดงออกของคุณใหญ่ที่มีต่อเธอในวันนี้ ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังมากกว่าเสียใจ เพราะเพียงแค่ทักทายว่าสบายดีมั้ยยังไม่มีเลย
“สงสัยว่าเราจะมโนไปเอง ว่าคุณใหญ่แอบชอบเรา” เธอพร่ำบ่นคนเดียวขณะออกมาจากตึกสูงใจกลางเมือง “คงมโนจริงๆ ฝันเฝื่องว่าตัวเองจะเป็นซินเดอร์เรล่า ได้กินหนุ่มหล่อนักเรียนนอก ฉันนี่บ้าจริงๆ”
เธอจัดแจงส่งข่าวถึงบิดาเรื่องที่เธอได้งานทำแล้ว แต่เป็นเลขาของคุณเล็กแทน ซึ่งถือเป็นงานที่หนักหนาสาหัสสำหรับเธอมาก
“ยี้...ไอ้คุณคิมหันต์ อันเล็ก ชีวิตนี้ ฉันจะหนีนายไม่พ้นจริงๆ เรอะเนี่ย” เธอจิ๊กจั๊กขัดใจ กลับมาถึงอพาร์ตเม้นต์ก็นอนไม่หลับทั้งคืน ไม่ใช่ว่าตื่นเต้นที่จะได้ไปทำงานที่บริษัทใหญ่หรอกนะ แต่เธอกังวลและเครียดมากกว่าที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ดูถูกเธอมาตลอด
คนที่เธอจดชื่อใส่สมุดบันทึกทุกวันว่า...เกลียด...แล้วเธอจะรับมือคนปากเสียไหวมั้ยนะ...เธอจะทำอย่างไรดี???
เช้าวันรุ่งขึ้น...เลขาพิมพ์ดาวในชุดสวยแอบเซ็กซี่เบาๆ ก็มาปรากฏกายที่ออฟฟิศชนิดเกือบสายหวุดหวิด วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรูป อวดอกอึ๋มทรงโตกับกระโปรงสั้นจุ๊ด โชว์เรียวขายาวสวยราวนางแบบวิกตอเรียซีเครส...หวังมายั่วคุณใหญ่ให้ใจสั่นเล่นๆ แต่กลับต้องมาเป็นอีเพิ้งให้อีตาคุณเล็กจิกใช้จนหัวฟู
“ชงกาแฟมาให้ฉันใหม่”
เขาสั่งขณะอ่านเอกสารในมือ หลังจากเธอชงกาแฟแก้วที่สามมาวางบนโต๊ะตามคำสั่ง
“คุณยังไม่ชิมถ้วยที่สามเลย”
“แค่ได้กลิ่นฉันก็รู้แล้วว่าไม่ใช่”
“จมูกดีจังนะคะ” เธอด่าเขาชัดๆ เขาเงยหน้ามองไม่พอใจ “คุณชอบกาแฟรสอะไรก็บอกมาเลยดีกว่าค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา”
“การทำงานให้ฉันเรียกว่าเสียเวลาเหรอ”
“วันนี้ทั้งวัน คุณให้ฉันถ่ายเอกสารกับชงกาแฟ ชงกาแฟแล้วก็ถ่ายเอกสาร คุณไม่คิดจะมอบหมายงานอื่นๆ ให้ฉันบ้างเหรอ”
“ก็...ฉันเห็นว่าเหมาะกับเธอดีไง งานที่ไม่ต้องใช้สมองอ่ะ”
หมอนี่...ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นลูกชายของคุณท่าน ก็คงไม่มีโอกาสได้มานั่งชูคอเป็นรองผู้บริหารแบบนี้หรอก
“ก็ตามใจ ถ้าอยากจะจ้างเงินเดือนแพงๆ ไว้ชงกาแฟกับถ่ายเอกสาร ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่เหนื่อย แต่งตัวสวยๆ ใสๆ ไว้ยั่วคุณใหญ่ไปวันๆ ก็พอ แล้วพอสิ้นเดือนก็รับเงินเอาไปเลี้ยงผู้ชายในผับ อุ๊ย! เลิศ”
เจ้าหล่อนพูดจบก็สะบัดหน้าพรึด หันขวับจะออกจากห้อง เขาชักสีหน้าไม่พอใจ รีบเรียกเธอไว้
“พิมพ์ดาว...นี่เธอยังบังอาจชอบพี่ใหญ่อยู่อีกเหรอ ไม่ดูตัวเองเลยนะ คิดว่าพี่ใหญ่จะมองเธอรึไง”
เธอหยุดแล้วหันกลับมา ทำหน้าเฉยเมย “เขาคิดยังไงกับฉัน คุณก็ไปถามเขาเองสิคะ” เธอแกล้งยั่วโมโหเขาอย่างนั้นเอง ก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างไม่สนใจว่าเขาจะโกรธแค่ไหน
- ผู้เขียน
