ตอนที่ 11 เข้าเรือนหอ
1402 คำ
ด้านคิริน...
ผมที่เพิ่งกลับมาจากดูงานต่างประเทศหลายวัน ก็เดินทางบินกลับมาถึงที่ไทยก็ปาไปเที่ยงคืน เพื่อกลับมางานแต่งงาน
และนี่ก็เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสของใครหลายๆ คน ยกเว้นผม เพราะวันนี้คือวันแต่งงานของผมกับยัยเด็กเหลือขอนั่นเอง
พิธีงานแต่งของผมกับเธอจัดขึ้นแค่เล็กๆ เท่านั้น โดยปราศจากนักข่าวต่างๆ และมีเฉพาะญาติคนสนิทเท่านั้นที่มาร่วมงาน เพราะผมไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าคนอย่างผมต้องมาแต่งงานกับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่คุณแม่ของผมเลือกให้
เมื่อผมตื่นมาช่วงเช้าก็พบว่ามีช่างแต่งตัวมารอผมอยู่ที่ด้านล่างพร้อมกับชุดเจ้าบ่าวเรียบร้อยแล้ว ผมใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวแค่ใส่ชุดและเซทผมเล็กๆ น้อยๆ เพียงแค่นั้น ก็เดินออกมาต้อนรับแขกญาติสนิททั้งหลายที่มาแสดงความยินดีกับผมและยัยเด็กนั่น ซึ่งผมก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มและขอบคุณทุกคนมาร่วมงานแต่งที่ผมไม่เต็มใจที่จะแต่ง และไม่นานก็มีเสียงร้องดังมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ ปรากฎว่ายัยเด็กเหลือขอ เจ้าสาวของผมนั้นก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้านบน พร้อมกับเพื่อนของเธอ ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนของเธอนั่นน่าจะชื่อเมย์ ผมรู้ชื่อเพื่อนของเธอได้ยังไงนะเหรอ?? ก็เพราะหลังจากผับคืนนั้นก็ทำให้ผมหงุดหงิดใจเป็นบ้า จนต้องให้นักสืบไปสืบเรื่องราวและคนสนิทที่อยู่ใกล้ตัวเธอมายังไงล่ะ ไม่ใช่เพราะพิศวาทยัยเด็กนั่นหรอกนะ แค่ผมไม่อยากโดนสวมเขาก็แค่นั่นแหละ
และในขณะที่ยัยเด็กเหลือขอนั่นเดินออกมาโชว์ตัวและหยุดอยู่ตรงหน้าบันได ทำให้ผมนั้นตกตะลึงในความสวยของยัยนี่มากๆ ก่อนหน้านี้ที่เห็นเธอแต่งตัวในผับว่าสวยแล้ว วันนี้เห็นเธอถูกจับแต่งตัวให้เป็นเจ้าสาวของผมนั่นสวยกว่าวันนั้นอีกเป็นร้อยเท่า เธอช่างหวานละมุน ผิวขาวของเธอมันช่างส่งชุดที่เธอใส่ออกมานั่นเด่นและดึงดูดสายตาคนเป็นอย่างมาก และผมของเธอที่ยาวก็ถูกเกล้าขึ้นอย่างสวยงาม เข้ากับชุดไทยประยุกต์สีเทา ช่างแต่งหน้านี่ก็เก่งเหมือนกันนะ เปลี่ยนภาพลักษณ์ของเด็กหัวนอนไม่มีปลายเท้าให้กลายมาเป็นสาวสวยได้ขนาดนี้ แม่ผมก็คงจะจ้างมาแพงสินะ
แต่ไม่นานผมก็รู้สึกไม่พอใจอีกครั้ง เมื่อผมมองไปรอบๆ ก็เห็นเหล่าผู้ชายมองเธอไม่วางตาทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดยัยนี่นัก จะแต่งงานกับผมอยู่อีกไม่กี่นาที ยังมีหน้าไปอ่อยคนอื่นอยู่ได้ แถมตอนที่เธอเดินมาหาผม ยังถามหาไอ่หน้าหล่อในผับคืนนั้นอีก
‘ร่าน’ ได้ทุกที่ ก็ดี ต่อไปนี้ผมจะทำให้เธอเจ็บปวดและทนผมไม่ไหว จนเธอต้องเป็นฝ่ายขอจากไปเอง
End of Kirin Talk…
หลังจากจบพิธีสวมแหวนและรดน้ำสังข์และเหล่าแขกต่างๆ อวยพรให้คู่บ่าวสาวทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาส่งตัวเข้าเรือนหอ โดยมีคุณหญิงมาลัยฝั่งเจ้าบ่าวและคุณหญิงผกามาศฝั่งเจ้าสาว เข้ามาส่งตัวทั้งสองในห้องนอนที่ก่อนหน้านี้เป็นของคิริน แต่บัดนี้มันกลายเป็นเรือนหอของคิรินและยาหยีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ขอให้ลูกทั้งสองรักกันไปนานๆ นะ ถึงการเริ่มต้นในครั้งนี้เป็นความต้องการของแม่ แต่ก็ขอบคุณลูกทั้งสองคนมากๆ ที่ทำตามความประสงค์ของแม่ และแม่ก็เชื่อว่าความดีของยาหยีจะทำให้ลูกนั่นรักน้องได้ไม่ยากและมีหลานให้แม่อุ้มไวๆ นะ แม่รักหนูทั้งสองมากๆ ขอให้ลูกทั้งสองมีความสุขนับตั้งแต่นี้จนตลอดไป” คุณหญิงมาลัยอวยพรให้เธอและเขา โดยมีคุณหญิงผกามาศรวมอวยพรเช่นเดียวกัน ก่อนที่ทั้งสองจะพากันออกไป และปล่อยให้เธอและเขาอยู่ในห้องด้วยกันสองคน
วันนี้เธอและเขาถูกสั่งห้ามให้ออกไปไหน จนกว่าจะเช้าวันพรุ่งนี้ เพราะคุณหญิงมาลัยถือฤกษ์งามยามดีและความเชื่อในการเข้าหอครั้งแรกเป็นอย่างมาก ทำให้ชายหนุ่มต้องตามใจแม่ และหันมามองหน้าหญิงสาวอย่างเบื่อหน่าย
“เออ คุณคิรินคะ ถ้าคุณคิรินไม่ว่าอะไรหยีขอตัวเข้าไปอาบน้ำก่อนนะคะ หยีรู้สึกว่าชุดมันใส่ไม่สบายค่ะ”
“เรื่องของเธอสิ จะทำอะไรก็ทำ จะมาบอกฉันทำไม?? และเธอช่วยลุกออกไปจากเตียงของฉันด้วย ที่นอนของเธออยู่ตรงนู้น” ชายหนุ่มพูดพร้อมใช้มือชี้นิ้วไปที่โซฟาหน้าทีวี
“ค่ะ หยีจะนอนที่โซฟา และจะไม่เข้ามาใกล้พื้นที่ส่วนตัวของคุณคิรินค่ะ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะคะ”
“ดี เข้าใจง่ายดี ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน”
พูดจบเขาก็เดินออกไปสูบบุหรี่ที่หน้าระเบียงทันที ปล่อยให้หญิงสาวนั้นทำธุระส่วนตัวของตัวเอง
ด้านหญิงสาวที่จัดการถอดชุดแต่งงานเสร็จ ก็อาบน้ำทันที หลังจากนั้นก็สวมชุดคลุมออกมาจากห้องน้ำและหยุดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอน แต่เมื่อเธอเปิดตู้เสื้อผ้าออกมา ลมก็แทบจับทันที เพราะว่าแต่ละชุดที่อยู่ในตู้นั้นมีแต่เสื้อผ้าน้อยชิ้นและวาบหวิว จนเธอนั่นไม่กล้าใส่มัน จึงทำได้เพียงเดินกลับมายังโซฟาที่นอนของตัวเอง และนั่งรอชายหนุ่มที่ออกไปนอกระเบียง
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ที่ชายหนุ่มเอาแต่สูบบุหรี่ม้วนแล้วม้วนเล่าก็ยังไม่ได้ทำให้ความหงุดหงิดของเขานั้นเบาลงแม้แต่น้อย จึงคิดว่าจะกลับเข้าห้องเพื่ออาบน้ำ แต่เมื่อเข้ามาในห้องก็พบว่าต้นเหตุที่ทำให้เขานั่นหงุดหงิดอยู่นั้น กำลังนอนอ่อยเขาอยู่ตรงที่โซฟา
“ร่าน!! เธอคิดว่าใส่ชุดนี้แล้วฉันจะพิศวาทเธอหรือไง??”
เมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงชายหนุ่มก็สะดุ้งตื่นทันที อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้เธอตื่นมาเตรียมตัวเช้ากว่าปกติ จึงทำให้เธอนั้นเมื่อยล้าและเผลอหลับไปในขณะที่เธอกำลังนั่งรอชายหนุ่ม
“ขะ ขอโทษค่ะ คุณคิริน คะ คือว่าหยีไม่ได้คิดจะอ่อยคุณนะคะ”
เธอพูดพร้อมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขาแม้แต่น้อย เพราะดวงตาของเขานั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอจะทำอย่างไรดี??
“แล้วที่เธอทำอยู่นี่มันหมายความว่ายังไง ห๊ะ!!”
“คือหยีจะรบกวนขอยืมชุดคุณใส่หน่อยจะได้ไหมคะ”
“…” ไร้เสียงการตอบรับจากชายหนุ่ม ซึ่งเธอก็คิดว่าเขานั้นกำลังรอฟังเธออยู่แน่ๆ จึงพูดต่อไปว่า
“คือในตู้เสื้อผ้าที่คุณหญิงเตรียมให้ มีแต่เสื้อผ้าน้อยชิ้นค่ะ คือหยีไม่กล้าใส่มันค่ะ เลยใส่ชุดคลุมมานั่งรอคุณคิรินแล้วเผลอหลับไปค่ะ ขอโทษที่แต่งตัวออกมาไม่ดีค่ะ แต่หยีไม่ได้คิดจะตั้งใจอ่อยคุณจริงๆ นะคะ”
“…” เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้น เขาก็ไม่ตอบอะไร และเดินไปยังตู้เสื้อผ้า และเปิดมันออกมา ปรากฏว่าภายในตู้เสื้อผ้า ชุดของเธอนั่นเป็นอย่างที่เธอเล่ามาจริงๆ
“นี่คงเป็นแผนของเธอและแม่ฉันสินะ ที่ตั้งใจเอาชุดนี้มาใส่ในตู้เสื้อผ้า และแกล้งทำเป็นไม่กล้าใส่แล้วใส่ชุดคลุมออกมาอ่อยฉัน เพื่อที่จะทำให้ฉันนั้นมีลูกกับเธอเร็วๆ เธอจะได้สบายไปทั้งชีวิต”
“หยีเปล่านะคะ”
พลั๊วะ!!!
จู่ๆ เสื้อผ้าของชายหนุ่มก็ถูกเขวี้ยงเข้ามาที่ใบหน้าเรียวของเธออย่างแรง
“เอาเสื้อผ้าของฉันไปใส่ซะ ฉันไม่อยากเห็นชุดพวกนี้อยู่บนตัวเธอ มันรำคาญลูกกะตา”
- ผู้เขียน
