11
1 ชั่วโมงผ่านไป
ผมยังกะวนกะวายนั่งไม่ติด ทำอะไรไม่ได้จนต้องบึ่งรถกลับมาที่ไร่องุ่นอีกรอบ ทำไมเด็กนั่นถึงได้มีอิทธิพลกับผมมากถึงขนาดนี้กันนะ บ้าจริงๆ
เอี๊ยด!!!
ผมขับมาด้วยความเร็วเบรครถจนมีเสียง รีบเปิดประตูลงจากรถเดินตรงไปหาพอใจ ยัยเด็กที่ทำให้ผมอยู่ไม่เป็นสุข
หมับ
"กลับ!" ผมจับแขนเล็กแล้วบอกเสียงแข็ง จ้องมองหน้าที่เริ่มแดงเพราะแดดของเธอ
"ไม่! พอใจทำงานอยู่" เธอสะบัดแขนออกจากมือผมแล้วหันกลับไปเก็บองุ่นต่อหน้าตาเฉย อยากอยู่กับไอ้เหี้ยวินนี้มากนักรึไงกัน!
"ฉันบอกให้กลับไง! มานี่!" ผมคว้าจับแขนเล็กอีกครั้งแล้วออกแรงลากเธอไปตามทางด้วยความโกรธอย่างที่สุด
"ไม่! ปล่อยพอใจนะ เจ็บ!" เธอพยายามแกะมือผมออกทั้งดิ้นทั้งสะบัด
"พ่อเลี้ยง พอใจเจ็บนะครับ" ไอ้วินวิ่งมาขวางทางผม เป็นห่วงกันดีจริงๆ
"เรื่องของกู! มึงไม่ต้องมาเสือก!" ผมตวัดเสียงไส่ไอ้วินอย่างไม่เคยทำมาก่อน แล้วก้มลงไปอุ้มยัยเด็กร
