เมื่อทบทวนจนแน่ใจว่าตนเองมิควรฟื้นมาในสภาพเปลือยเปล่าในอ่างอาบน้ำเดียวกับบุรุษ เสวี่ยอีดิ้นรนหนีวงแขนที่คีบเอวนางไว้แน่นหนายิ่งกว่าคีมเหล็ก
"ว๊ายยย เจ้าเป็นใคร" นางร้องขึ้นแต่ไม่ดังนัก เนื่องด้วยมองเห็นโดยรอบว่าเป็นสถานที่ส่วนตัวของเขา
เสวี่ยอีดิ้นไปมาเมื่อแขนแกร่งกระชากเอวบางแนบชิดเข้าหาแผงอก
"อย่าดิ้น ร่างกายเจ้ามีบาดแผลที่ยังไม่สมานกันดี แม้ยาของข้าจะช่วยได้มาก แต่เจ้าต้องพักอีกราวสามสี่วัน"
"เจ้าเป็นใคร" เสวี่ยอีดิ้นแรงขึ้น ยิ่งดิ้นสองเต้านุ่มบดเบียดอยู่กับแผงอก ใบหน้าห่างกันไม่ถึงสองชุ่น
"ข้าเจิ้นหยวน บัณฑิตจอหงวนคนล่าสุดแห่งเมืองหลวง บุตรชายแม่ทัพเจิ้นซีเยี่ย ข้าเป็นแพทย์ผู้กำลังรักษาเจ้า" เจิ้นหยวนพลิกร่างเสวี่ยอีขึ้นคร่อมบนตัก
"ปล่อยข้านะ" เสวี่ยอีดิ้นประท้วง คู้แขนกั้นสองปทุมของตนไว้ไม่ให้แนบชิดกับแผ่นอกชายแปลกหน้า
"เจ้าอยู่ในอ้อมกอดข้า ส่วนบุปผาของเจ้าแนบชิดกับมังกรไ
