EP.2✓ โคตรจะซวย (แก๊งห้าพยัก..❓)
864 คำ
"ขอบคุณที่รับฟัง งานเสร็จสมบูรณ์แล้วขอตัวลานะคะ สุขภาพแข็งแรงร่ำรวยเฮงๆ"
ยังไม่ทันที่พยัคฆ์จะอ้าปากตอบโต้ สาวน้อยวิ่งแจ้นออกไปทันที ไม่คิดว่าผู้ชายหน้าตาดีจะกล้าพูดว่าขอตบผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้
"มึงไปแกล้งน้องทำไม" เพื่อนถามพยัคฆ์
"จู่ๆ มายืนด่ากู มึงจะให้ยกมือไหว้ขอบคุณหรือไงไอ้ห้า อีกอย่างกับผู้หญิงชื่อแป้ง กูบอกแต่แรกว่าแค่เอากันไม่มีสถานะให้ ตกลงกันแล้วเสือกทำตัววุ่นวาย"
"มึงก็เลยเขี่ยทิ้ง"
"จะเก็บไว้ทำเหี้ยอะไรละ!"
พยัคฆ์ ชายหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย เจ้าของฉายาเท่าแขน 62' น้องไหวเหรอ? นิสัย ปากร้ายเอาแต่ใจ ชอบบังคับ รสนิยมเซ็กซ์รุนแรง สูงร้อยแปดสิบหก ผิวขาว รูปร่างกำยำ ชอบออกกำลังกาย
ห้า เพื่อนสนิท เนื่องจากครอบครัวมีลูกห้าคน จึงตั้งชื่อเรียงลำดับตามเกิด หน้าตาดีเจ้าเล่ห์ สูงร้อยแปดสิบสาม สูงผอมตาคม ผมเข้ม
"เอ่อ ช่างเถอะอย่าเครียด นู้น..น้องฟ้ามา"
แม้จะรู้สึกอารมณ์เสีย แต่เมื่อเห็นสาวสวยดาวคณะศิลปะอย่างฟ้า เดินตรงเข้ามาในชุดเดรสรัดรูป พยัคฆ์ยิ้มมุมปาก วันนี้เขาคงจะปลดปล่อยอารมณ์หงุดหงิด ด้วยการกระหน่ำบทรักให้สาวสวยที่เขาเต๊าะเล่นมาแรมเดือน
สัปดาห์ผ่านไป
มหาวิทยาลัยเอกชน
นิวเยียร์ โยชิ บัว เลือกเรียนคณะ ศิลป์ภาษา เหมือนกัน จึงได้อยู่ด้วยกันเหมือนเคย
'บาดเดียวดูเพลิน อะไรไม่เกินเมียงู'
เสียงปรบมือร้องเพลงขณะที่รุ่นพี่ทำกิจกรรมต้อนรับนักศึกษารุ่นน้องปี 1 ทุกคนมีความสุขสนุกสนาน เมื่อได้ก้าวเข้าสู่วัยช่วงมหาลัย
พักเบรก
"นั่นใคร หล่อจนอยากยกมดลูกให้" เสียงเด็กปี 1 พูดคุย พลางชี้ไปยังกลุ่มชายหนุ่มซึ่งเดินผ่าน
"เชี่ยยย อย่างเท่"
"พ่อของลูกชัดๆ"
"อยากได้มาควงแขน"
"มาหลอกให้รักก็ได้อยากอกหัก!"
ทันทีที่จ้องมองตาม เสียงสบถของนิวเยียร์ดังลั่น "เชี่ยยยย" แถมยังหยิบหนังสือมาปิดหน้า
"มึงหลบทำไม?" โยชิถาม "เป็นอะไรเนี่ย"
"ปะ เปล่า"
"อย่ามาตอแหล! มีพิรุธขนาดนี้"
"มึงเงียบเลย"
"ถ้ามึงไม่พูดความจริง กูจะเรียกผู้ชายกลุ่มนั้นให้มายืนตรงนี้ เดี๋ยวนี้"
คำขู่ได้ผล นิวเยียร์รีบขยับเข้าใกล้เพื่อน บัวก็จ้องมองปฏิกิริยาที่ผิดแปลกคล้ายกำลังหลบซ่อน จนสุดท้ายจำใจต้องยอมเล่าความจริง
ใครจะคิดว่าชายหนุ่มผู้ที่เธอส่งสารให้เมื่อครั้งก่อน เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วย
โคตรจะซวย
"นึกว่าเลิกอาชีพนี้แล้ว" โยชิพูด "ตอนอยู่มัธยมทำได้ไม่เป็นไร เพราะเป็นช่วงรักแบบเด็กๆ แต่ตอนนี้เราอยู่มหาวิทยาลัย ร้อยพ่อพันแม่ มึงไม่กลัวโดนกระทืบปากเหรอ"
"กลัวสิ! แต่แป้งเป็นลูกค้าประจำกู"
"เฮ้อออ มึงนี่นะ ไม่โดนตบจนเลือดกบปากก็คงไม่รู้สึก เลิกคบดีไหม มึงโง่อะ"
"อีโยชิ มึงฟังกูนะ มึงคิดดูดีๆ ถ้ามึงไม่คบกู แล้วกูไม่คบมึง ใครจะคบเรา?"
"เอ่อ งั้นกูยังไม่เลิกคบมึงตอนนี้ก็ได้"
บัวได้แต่ขบจำหัวเราะคิกคัก แต่ถึงอย่างนั้น จะให้หลบหน้ารุ่นพี่ที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันคงไม่ง่ายขนาดนั้น ภาวนาแค่เพียงไม่ให้เขาไม่ติดใจเอาความ กระทั่งพักเที่ยง
ใต้ต้นไม้ใหญ่
"พวกมึง! กูไปสืบมาแล้ว" เพราะจริตของการเป็นสาวประเภทสองของโยชิ จึงทำให้เข้ากับผู้คนได้ง่าย มาเรียนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ทำความรู้จักไปทั่ว สุดท้ายก็ได้ข่าวบอกเพื่อน "ผู้ชายที่มึงไปรับจ้างด่าชื่อว่า เฮียพยัคฆ์ เรียนบริหารปีสาม"
"รู้แล้ว กูรู้ตั้งแต่ไปด่าเขาแล้ว" นิวเยียร์ตอบ
"ได้ข่าวว่ารวยมาก แถมฮอตสุด ฟาดเรียบสาวสวยมาแล้วทุกคณะ เล็งใครไม่มีพลาด"
"อืมมม แล้วไง"
"เขาทรงอิทธิพลมาก เพราะพ่อเป็นผู้สนับสนุนมูลนิธิจัดกิจกรรมของมหาวิทยาลัย ถ้าเขาเอาเรื่องมึงขึ้นมาจริง รับรองได้ว่ามึงถูกไล่ออก!"
"ขอบคุณที่ให้กำลังใจ ถุ้ยยยย!"
ยิ่งทำให้นิวเยียร์เครียดไปใหญ่
"แล้วรู้ไหมว่าแก๊งนั้นมีฉายาว่าอะไร" โยชิอธิบาย "ในแก๊งมีหลายคนก็จริง แต่สนิทสุดกันแค่สองคนคือ เฮียพยัคฆ์กับพี่ห้า"
"แล้วทำไม" บัวถามสงสัย
"เลยได้ฉายาว่า ห้าพยักหนี"
"ห้าพยักหนี..ฮ.."
"หยุด! มึงห้ามผวน กูถามอีนิวเยียร์"
ขณะที่บัวจะพูดโยชิรีบห้ามปราม หันหน้าสบตาอีกฝ่านสร้างความกดดัน
นิวเยียร์ถอนหายใจรีบตอบโต้ "กูไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ ห้าพยักหนี ก็...ฮิ'พยักหน้า"
"แค่ชื่อแก๊งก็สะเทือนมดลูกแล้วอะ มึงอย่าเอาตัวเข้าไปพัวพันเด็ดขาดเลยนะ!!"
"แล้วกูจะทำยังไงดีวะ"
"ไปขอโทษเขาให้จบ ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีก"
"ได้! งั้นลุยเลย"
- ผู้เขียน
