ตอนนี้ในหัวมันมีแต่ความเครียดหลายๆ อย่าง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฉันเองที่ไม่ได้ตัดสินใจบอกแปงตั้งแต่แรก ถ้าเขารู้ปัญหาก็คงยอมรับฟัง
เส้นด้ายมาส่งฉันที่บ้าน มาถึงบ้านมันเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ อาจเป็นเพราะว่าฉันกลัวความผิดถึงได้รู้สึกระแวงแบบนี้
“ไปไหนมา!!!” พอจะเปิดประตูเข้าห้องก็ได้ยินเสียงของพ่อตวาดถาม
“รู้ไหมว่าลูกทำให้พ่อขายหน้าขนาดไหน”
“……..”
“ไปกับมันมาใช่ไหม!”
“……..”
“มีนา! ไม่ได้ยินที่พ้อถามรึไงทำไมไม่ตอบ”
ที่ไม่ตอบก็เพราะว่ากลัว กลัวจนไม่กล้าพูดอะไร ตอนนี้ต่อให้พูดยังไงพ่อก็มองว่าฉันผิดอยู่ดี
ทำไมกัน ทำไมสุดท้ายฉันต้องเป็นคนผิดทุกครั้งทั้งเรื่องพ่อและเรื่องแปง….
“พ่อขอสั่งห้ามเด็ดขาด ถ้าลูกยังไม่เลิดยุ่งกับมันพ่อจะให้ทางนั้นมาหมั้นให้จบๆ ไปซะ!!”
“พ่อ!!”
“อย่าคิดทำอะไรนอกเหนือคำสั่ง ลูกน่าจะรู้ดีว่าพ่อคงไม่ใช่แค่คู่ให้กลัว”
ฉันไม่ตอบโต้อะไรก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้ามา
