#วันต่อมา
หลังจากเลิกเรียนฉันขอให้เส้นด้ายพามาที่คอนโดของแปงเพราะคิดว่าอาจจะเจอเขา แต่ในห้องมันก็บังว่างเปล่า
เส้นด้ายยกมือขึ้นมาจับไหล่ฉันแล้วบีบเบาๆ ก่อนจะพูด “ให้เวลามันหน่อยเดี๋ยวพอหายโกรธก็คงกลับมา”
“ฉันต้องรอแบบนี้ใช่ไหม ทำอะไรไม่ได้เลยหรอ”
“…ฉันเชื่อว่าแปงมันรักแกมาก”
“รักมากแล้วทำไมถึงเงียบหายติดต่อไม่ได้แบบนี้ล่ะ” ฉันถามเสียงสั่นเครืออย่างตัดพ้อ ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่กลับมา นี่มันเงียบเกินไปแล้ว
“เฮ้อ! ฉันก็ไม่รู้จะปลอบแกยังไง อย่าคิดมากเลยนะเชื่อสิว่ายังไงแปงมันก็ไม่ทิ้งแก”
“พาฉันไปบ้านแปงหน่อยได้ไหม”
“จะไปจริงหรอ?”
“อือ” เส้นด้ายคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะพยักหน้าตอบ
วันนี้ฉันคงนอนไม่หลับถ้ายังติดต่อเขาไม่ได้ บางทีไปที่บ้านอาจจะเจอก็ได้
#บ้านของแปง
ขับรถมาไม่นานก็ถึงที่บ้านแปง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาที่นี่ เขาเคยบอกว่าจะพามาตั้งหลายครั้งแต่ฉันก็เอาแต่ปฏิเสธ ถ้า
