ฉันบอกให้เส้นด้ายพากลับมาที่ห้องของแปงอีกครั้งเพราะยังไม่อยากกลับบ้าน ถ้ากลับไปตอนนี้แล้วเจอคำพูดเดิมๆ ของพ่อก็คงฟุ้งซ่านมากกว่าเดิม
“ฉันขออยู่ในนี้คนเดียวสักพัก แกกลับไปก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ไปส่งเอง”
“แกจะเอาแบบนั้นหรอ”
“อือ”
“ก็ได้ แต่ถ้าแกไม่ไหวจริงๆ โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ ฉันเป็นห่วงแกมากนะมีนา”
“ขอบคุณนะด้าย ขอบคุณมากจริงๆ”
เส้นด้ายมองฉันด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง
เมื่อได้อยู่คนเดียวภายในห้องที่เคยทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกันกับแปงความรู้สึกของฉันมันก็เศร้ามากๆ ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าตอนนี้ผู้ชายที่ฉันรัก ผู้ชายที่บอกว่ารักฉันมากๆ เขาทิ้งเราไปแล้วใช่ไหม
มันน่าตลกดีเนอะ คงไม่มีใครคิดว่าแปงจะตัดสินใจแบบนี้ เขาไม่รักฉันแล้วหรอ โกรธเกลียดกันขนาดนั้นเลยหรอถึงได้หนีไปแบบนั้น
ฉันค่อยๆ เดินและมองตามจุดต่างๆ ของห้องอย่างช้าๆ ภาพที่เราเคยนั่งหลอกล้อกันตร
