แปงมองฉันแบบยิ้มกริ่ม เรื่องนี้เขาคงคุยกับพ่อเอาไว้แล้วไม่อย่างนั้นท่านคงไม่พูดแบบนี้ แต่มันก็น่าตีนักที่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่ยอมคุยกันก่อน
“เธอก็รู้เรื่องแล้วนี่ไง” นี่ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ฉันคงบิดหูเขาแรงๆ ไปแล้ว
“นายควรจะบอกฉันก่อนสิ”
“ก็…..”
“เอาล่ะไม่ต้องเถียงกัน” เสียงพ่อของแปงเอ่ยท้วงขัดขึ้น ท่านเพ่งสายตามองมาที่ฉันแล้วตั้งคำถาม “บอกฉันมาว่าหนูอยากหมั้นกับลูกชายฉันหรือเปล่า”
“อะ เอ่อ….คือว่าหนู” พอถูกจี้ถามบวกกับสายตาที่กดดันของแปงทำให้อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“ถ้าไม่อยากหมั้นฉันก็จะไม่บังคับ”
ฉันคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบออดไปตามความรู้สึก “อยากค่ะ”
“ดี ถ้าอย่างนั้นอีกสามวันฉันจะเข้าไปคุยเรื่องนี้กับทางบ้านของหนู” พ่อของแปงยิ้มจางๆ พร้อมพูดไปด้วย เหมือนท่านเป็นคนจิตใจดีต่างกับลูกชายที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ
“ไปพรุ่งนี้เลยไม่ได้หรอครับ ทำไมต้องรอตั้งสามวัน” แปงขัดขึ้นมาด้วยสีห
