#ภายในห้องอาหาร
รู้สึกว่าวันนี้อาหารทุกอย่างจะอร่อยมากกว่าที่เคยกินโดยฉเพาะของที่แปงตักให้
“ฮึ่ม!” พ่อทำเสียงในลำคอเบาๆ พร้อมกับเหล่ตาตามองแปงที่เอาแต่ตักอาหารใส่จานให้ฉันจนตัวเองไม่ได้กิน
“ขอโทษครับ พอดีผมคลั่งรักลูกสาวคุณพ่อมากไปหน่อย” แปงพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแต่ฉันนี่สิทั้งเขินและอายที่เขาพูดอะไรแบบนั้นต่อหน้าพ่อกับแม่
“ให้มันน้อยๆ หน่อย” พ่อบอก
“ก็คนมันคลั่งรักนี่ครับจะมาบังคับได้ยังไง”
“แปง หยุด!” ฉันจ้องเขาเขม็งที่รีบสวนกลับคำพูดของพ่อไปแบบนั้น แต่แล้วจู่ๆ พ่อก็หัวเราะเบาๆ
“ถ้าวันไหนแกทำให้ลูกสาวฉันเสียใจ…เตรียมตัวตายได้เลย”
“ไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ”
“……..” ฉันมองพ่อกับแปงสลับกัน รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มแปลกๆ แล้วสิ
“กับข้าวจะเย็นชื่นหมดแล้ว รีบกินดีกว่านะคะคุณ” แม่พูดขึ้นมาทำนายความเงียบ พ่อกับแปงจึงเลิกจ้องตากัน ฉันละโล่งใจจริงๆ
“ฉันให้แม่บ้านเตรียมห้องเอาไว้แล้ว….”
