บท.9-ลวมลาม [จูบให้ขาดใจ!]
779 คำ
ร้านซ่อมรถ เจริญการช่าง
"มึงรออะไรไอ้เกียร์" ซันถามเพื่อน "อย่าบอกว่ารอน้องผู้หญิงคนนั้นนะ"
"เออดิ เมื่อไหร่จะมาหิวน้ำ"
"มึงกินอาหารครบห้าหมู่ปะเนี่ย.. ใช้เขาเข็นรถแถมแดกน้ำเย็นจนหมดขวดถ้ากลับมาหามึงก็ควายแล้ว ฮ่าๆ"
เกียร์ขมวดคิ้วตัดสินใจกลับบ้านหลังจากซ่อมยางรถซาเล้งเรียบร้อยแล้ว
หลายวันผ่านไป
หมู่บ้านกลางเมือง
"อะไรนะ? จะหาเงินมาช่วยใช้หนี้" แม่ถามย้ำลูกสาวคนเล็ก "แค่เรียนให้จบก็พอแล้วไม่ต้องวุ่นวายเรื่องผู้ใหญ่หรอก"
"ก็หนูไม่อยากให้พ่อแม่หย่ากัน"
"หึ พ่อของแกมันไม่เอาไหนถ้าหย่ากันไปคงจะดีกว่า"
แววตาของผู้เป็นแม่มุ่งมั่นเช่นเดียวกับเส้นด้ายที่มีนิสัยคล้ายกัน เธอเองก็ไม่ยอมแพ้พยายามทำทุกอย่างเพื่อหาเงินมาชดใช้หนี้
โรงแรมรีสอร์ท
ห่างออกไปนอกเมือง โรงแรมคล้ายบ้านพักตากอากาศเงียบสงบ เนื่องจากมีงานโปรโมตงาน และ เส้นด้ายยื่นใบสมัครผ่านจึงได้มาถ่ายแบบ
"ชุดไม่โป๊ไปใช่ไหมคะ" ตอนดีลงานบอกชุดว่ายน้ำธรรมดาแต่นี่มันบิกินี่ตัวจิ๋วมาก
"น้องเส้นด้ายไม่ต้องห่วงยังไงเราก็เชฟตี้อยู่แล้ว ลูกสาวตัวเล็กหุ่นสวยใส่แล้วเหมาะมาก"
"แต่หนูว่ามัน..."
พูดยังไม่ทันจบตากล้องก็ถือข้าวของออกมาเพื่อทำการจัดฉากให้ถ่ายแบบส่วนมากมีแต่ผู้ชายทำให้รู้สึกเขินอายมาก
แชะ
"อย่าเกร็งครับน้อง"
แชะ
"ขอก้มลงหน่อยอีกนิดนะ"
เสียงรัวชัตเตอร์และคำสั่งของตากล้อง เนื่องจากเป็นงานแรกเส้นด้ายจึงทุลักทุเลแต่พยายามทำตามรูปแบบสคริป
หมับ
"น้องลองปลดสายเสื้อออกพี่ว่าสวย"
"มะ ไม่ดีกว่าค่ะมันเล็กมากกลัวจะหลุด"
"แค่ปลดสายเอง มะ มาพี่ปลดให้"
"หนูว่าไม่.."
ฉันพยายามดิ้นเมื่อจู่ๆ ตากล้องตัวสูงใหญ่เดินอ้อมมาจับไหล่แล้วคอยแตะเนื้อหนัง มือบีบเคล้นจนฉันรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยแม้จะมีทีมงานอยู่ด้วยก็ตาม
"น้อง! ทำตัวให้เป็นมืออาชีพหน่อยสิ" ตากล้องดุกล่าว "พี่เสียเวลานะ"
"ขอโทษค่ะ"
"พูดจาเชื่อฟังครั้งหน้าเราอาจได้ทำงานร่วมกันอีกไง"
"____"
หมึบ
มือหนาหยาบคว้าสองเต้าทำท่าจะบีบให้ชิด เขายืนด้านหลังใกล้จนได้ยินเสียงพ่นลมหายใจ
ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอทำได้เพียงหลับตาลงแทบจะกลั้นหายใจ
กรี๊ดดดด งู!
เคว้ง
เพล้ง
ข้าวของกระจัดกระจายเมื่อมีงูตัวหนึ่งเลื้อยเข้ามากลางวง ตากล้องรีบกระโดดหนีทุกคนกระเจิงเหลือเพียงเส้นด้ายที่ยืนงุนงง
ตึก ตึก ตึก
รู้ตัวอีกทีก็หน้าโต้ลม ข้อแขนเล็กโดนลากให้วิ่งไปด้านหลังของรีสอร์ทซึ่งเป็นทางเดินห้องเก็บของ เธอจ้องมองด้านหลังแผ่นปึกของคนตัวสูงในชุดยูนิฟอร์มทำความสะอาดพร้อมหมวกที่ปิดบังหน้าตา
"หยุดนะ!" ฉันรีบสะบัดแขนจนหลุดพ้นพันธนาการ
"เออ ตรงนี้ก็คงปลอดภัยแล้ว"
"คุณเป็นใครทำไมถึงช่วยฉัน"
"น่ารำคาญ"
ทันทีที่เสียงแหลมตะคอกถามคนตรงหน้าก็เหลียวกลับมาพร้อมถอดหมวก
"พี่เกรียน"
"เกียร์!! คนห่าอะไรชื่อเกรียน"
"มาได้ไงแล้วลากหนูวิ่งทำไมเนี่ย"
"ถามได้ หรือเธออยากโดนไอ้อ้วนนั่นลวมลามถ่ายรูปอะไรจับนู่นล้วงนี้"
ผมตวาดเสียงแข็ง วันนี้มารับจ็อบรับงานทำความสะอาดอาคารผ่านไปเห็นผู้หญิงที่คุ้นตาใส่ชุดบิกินี่ยืนถ่ายแบบแต่ไอ้คนถ่ายท่าทางจะคิดไม่ซื่อ
"อย่าบอกนะว่างูเป็นฝีมือพี่?" ฉันถามย้ำยิ่งหนียิ่งเจอ เขาทำหน้าเจ้าเล่ห์เลิกคิ้วให้
"เออ! พอดีเจอมันอยู่ใต้ต้นไม้เลยจับมาปล่อยให้วงแตกไง คนอุตส่าห์ช่วยขอบคุณสักคำไม่มี"
"ช่วยให้งานพังน่ะสิไม่ว่า"
"อ๋อออ หรือชอบโดนแต๊ะอั๋งไม่หวงเนื้อหวงตัวเลยว่างั้น"
ตึ๊ก
อัก
ตัวเล็กโดนผลักเซจนแผ่นหลังติดกำแพง เสียงร้องเจ็บเครือบางเบา ขณะเดียวกันแขนล่ำก็ขนาบสองข้างขมับไม่ให้เธอหลีกหนี ใบหน้าหล่อเหลาเอียงโน้มลงเข้าใกล้ทันที
หัวใจของเธอเต้นตึกตักคล้ายถูกไฟฟ้ากระตุ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างเงยหน้าปะทะ น้ำเสียงเข้มพูดแผ่วแต่ชัดเจน
"อย่ามาทำตัวร่านแถวนี้เดี๋ยวก็จูบให้ขาดอากาศหายใจตายซะหรอก หึ"
- ผู้เขียน
