EP 4 นานกว่า
1057 คำ
เสียงดังอื้ออึงจากตลอดทางที่จอดรถ ส่วนคนที่มาด้วยตอนนี้รีบซอยเท้าหายไปกับกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ริม ๆ โรงอาหารอีกฝั่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว ส่วนผมก็เดินเอ้อระเหยอย่างอารมณ์ดีไปที่โต๊ะประจำ เพื่อนมากันหมดแล้ววันนี้มีเรียนเช้าด้วยตอนบ่ายมีรับน้องคณะ
"ไงว่ะ...สงสัยฟ้าจะถล่มพี่พร้อมของเราเปิดตัวสาว" เสียงฮันเตอร์พูดแซวแล้วหันไปหัวเราะกับวุ้นที่เป็นเพื่อนในกลุ่มแต่ตอนนี้กลายเป็นแฟนสาวที่มันโคตรหวง หวงขนาดห้ามนั่งใกล้พวกผมในระยะ 5 คืบฝ่ามือ แต่ก็เข้าใจแล้วครับแฟนใครก็หวงจะเพื่อนก็หวง
"ไปจีบกันที่คลับวันนั้นหรอ" คลื่นถาม
"จีบกันมาตั้งแต่ปีที่แล้ว"
"ห๊า" เสียงทุกคนแหกปากประสาน ผมยกไหล่แบบไม่เชื่อก็เรื่องของพวกมึง สุดท้ายคนที่ถามคือวุ้น ผมเลยตอบแบบไม่หยาบคายเพราะต่อให้สนิทยังไงวุ้นก็เป็นผู้หญิงอยู่ดี วุ้นถามว่าแล้วตอนนี้ผมจีบน้องถูกไหม
"เอาเป็นว่ากูอ่อยให้น้องจีบแล้วกัน" ผมตอบ
"สรุปง่าย ๆ ใครก็ห้ามเข้าใกล้น้องมายาจบ" คลื่นตอบแทน
ผมยังคงมองไปที่มายาแม้จะอยู่ไกลแต่ก็ยังพอมองเห็นได้ เธอยิ้มหัวเราะกับเพื่อนอย่างอารมณ์ดีแสดงว่าเรื่องของเรา เธอน่าจะเล่าให้เพื่อน ๆ เธอฟังหมดแล้ว แต่สายตาคนรอบข้างนี่สิยังมองเธอในแบบที่ผมไม่ค่อยชอบนักหรอก ไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าเปิดตัวขนาดนี้เธอต้องโดยผลกระทบแน่ ๆ แต่ทำไงได้ถ้าไม่ทำแบบนี้จะกำจัดคนที่มาเตาะเธอได้ไง ผมไม่ว่างเฝ้า 24 ชั่วโมงสักหน่อย
"เฮ้ยนั่นเด็กถาปัตปี 2 เข้ามาจีบเด็กมึงป่ะ" แวมที่นั่งอยู่ข้างผม มันก็เห็นเหมือนผมนั่นละผมยังมีเวลาเหลือก่อนจะขึ้นตึกเรียน เลยเดินตรงไปที่มายาทันที กว่าจะเดินไปถึงมือไอ้เด็กถาปัตนั่นก็ปัดเข้าที่ไหล่เธอคล้ายจะปัดอะไรสักอย่างออกให้ แต่มันก็ไม่ใช่ป่ะว่ะเตือนไปเมื่อวานตอนนี้สงสัยจะไม่จำคงต้องกระตุ้นความจำสักหน่อย
"เมื่อวานตอนอยู่ที่บ้านพี่พูดว่าอะไรจำได้ไหม...หืม"
"..."
ฉันนี่ขนลุกซู่พี่พร้อมโน้มลงพูดที่ข้างหู ก่อนจะยืดตัวมายืนช้อนด้านหลังแบบแนบชิดสุด ๆ หน้าของรุ่นพี่ถาปัตตอนนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าเขารู้จักพี่พร้อมแน่นอน เพื่อน ๆ ฉันตอนนี้ได้แต่อ้าปากหวอ ไม่รู้มันตกใจเรื่องไหนกันแน่
"มึงจีบผู้หญิงอ่ะ...เช็คก่อนเขามีเจ้าของยังอย่าเสือกมาเดินสะเปะสะปะแถวนี้เดี๋ยวโดนตีนขึ้นมาหน้าขาว ๆ จะหมดหล่อเอา" ฉันได้แต่ยืนนิ่งหลับตาลงด้วยความกลัว ฉันไม่เคยเจอฟิลนี้มาก่อนในชีวิต เสียงพี่พร้อมโคตรน่ากลัวเลย ก่อนจะลืมตาเสียงพิฆาตก็กระซิบลงมาข้างหูอีกรอบ "เธอจีบฉันอยู่ทำไมยังกล้าให้คนอื่นแตะเนื้อต้องตัว" ฉันกลั้นใจหันไปหาเขา
"หนูไม่ทันตั้งตัวเขายื่นมือมาเองจะมาโกรธหนูไม่ได้" ฉันต้องสู้กลับไม่งั้นเขาก็ข่มฉันแบบนี้ตลอด
"ฮึ...งั้นถ้ามีคนมาจับพี่บ้างเธอคงไม่ถือสินะ" เขาพูดก่อนจะเดินกลับไปทางกลุ่มเพื่อน ไม่หันกลับมามองฉันอีกเลย ก็ดีต่างคนต่างอยู่แค่เมื่อเช้าต้องมารถคันเดียวกัน ฉันก็กลัวจะมีคนมาดักตบ ได้ข่าวว่าผู้หญิงในมหาลัยคลั่งเขามากด้วย ฉันหันไปหาเพื่อนแล้วก็บอกว่าไปเรียนกันอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ฉันไม่โอเค
ผมไม่ชอบที่มีคนมายุ่งกับเธอแต่ก็เข้าใจที่เธอพูด เธอไม่ได้ทำอะไรเลยไอ้เวรนั่นมันฉวยโอกาสก่อน ทำไงได้หงุดหงิดไปแล้วจะไปคุยตอนนี้ก็ไม่ได้ติดเรียนทั้งคู่ รอบ่ายแล้วกันยังไงวันนี้ก็เจอกันต้องกลับด้วยกันอยู่แล้ว
"เงียบ !! วันนี้ใครมาสายวิ่งรอบสนามบอล 5 รอบครับเชิญ" หลังพูดจบคนที่เดินเข้ามาคือ มายา กับเพื่อนของเธอ ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ผมคืนคำก็ไม่ได้เลยตามเลยไปก่อนแล้วกัน ภาพคืนเธอวิ่งกับเพื่อนด้วยความเหนื่อยหอบ รอบ 3 เธอล้มลงเอามือจับหน้าอกท่าทีหายใจรำคาญแต่ผมก็เข้าไปช้ากว่า รุ่นพี่ปี 4 ที่มีตำแหน่งรองประธานนักศึกษา พี่คิง เรียนสายเดียวกันกับผม พี่คิงช้อนตัวมายาขึ้นเดินอย่างเร็วไปทางห้องพยาบาล ผมได้สติเลยวิ่งตามไปอย่างเร็วมีวุ้นวิ่งตามมาปล่อยให้พวกที่เหลือจัดการประกาศปล่อยน้อง ๆ กลับบ้าน
ผมวิ่งสุดชีวิตจนตามไปทันเปิดประตูห้องพยาบาลให้ มายากำลังหายใจอย่างลำบากผมรู้ทันทีว่าเธอเป็นโรคหอบ แพทย์ประจำมหาลัยจัดยาขยายหลอดลมให้เธอ เพื่อน ๆ วิ่งเอากระเป๋ามาล้วงหายาพ่นส่งให้เธอทันที เธอกับเพื่อนคงคิดว่าผมตั้งใจลงโทษพวกเธอแต่ผมเปล่า ผมแค่ทำตามกฎที่เคยทำมาตลอด ก่อนที่ผมจะเอ่ยปาก
"น้องมายาโอเคไหม" เสียงพี่คิงถาม
"ค่ะ"
"แล้วกลับยังไงเดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า"
"ขอบคุณนะคะ"
ตอนนี้เธอทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ ไม่มองไม่สนใจไม่พูดด้วยเธอลงจากเตียงพยาบาล แล้วหยิบกระเป๋าเดินตามพี่คงออกไปโดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย เรื่องเมื่อเช้ายังไม่เคลียร์เรื่องนี้เพิ่มมาอีกซวยอะไรอย่างว่ะผม แวบหนึ่งผมว่าสัญชาตญาณผมแม่งไม่น่าผิด พี่คิงคงถูกใจมายาแน่นอนถ้าไม่คอยมองหาไม่มีทางวิ่งถึงตัวเธอเร็วกว่าผม คู่แข่งแบบพี่คิงผมก็แอบหวั่นอยู่ไม่น้อย เฮ้อ!!!
- ผู้เขียน
