หลังจากที่ทุกคนเริ่มสงบสติอารมณ์ลงแล้ว บรรยากาศในห้องฉุกเฉินกลับเงียบสงัด
เจเจนั่งอยู่ที่เก้าอี้ติดกำแพง ใบหน้าซ่อนความเหนื่อยล้าและความรู้สึกผิด
แม่ของเขานั่งข้าง ๆ เงียบ ไม่พูดไม่จา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลและความผิดหวังสะท้อนออกมาชัดเจน
ในอีกมุมหนึ่ง นุ่นและพี่แทนไทนั่งอยู่ห่างออกไป แทนไทใช้สายตาจับจ้องไปที่เจเจด้วยความโกรธปนความเจ็บปวด
ขณะที่นุ่นเงยหน้ามองทั้งสองคนด้วยสายตากังวลและระแวดระวัง
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องฉุกเฉินอย่างหนาทึบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำพูดใด ๆ ทั้งความโกรธ ความผิดหวัง และความกังวลปะปนกันอยู่ในอากาศ
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ความตึงเครียดในห้องฉุกเฉินแทบทำให้ทุกคนหายใจไม่ออก
ในที่สุดประตูห้องก็เปิดออก และหมอท่านเดิมก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเครียด
แทนไทเห็นประตูเปิดรีบลุกขึ้นทันทีด้วยความกังวล เดินกระแทกเข้าหาหมออย่างรวดเร็ว จนหมอต้องเบี่ยงตัวแทบไม่ทัน
“หมอครับ! น้
