หลังจากที่เขาวางสาย ก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะหันกลับมามองฉันเต็มตา มือใหญ่กระชับแน่นขึ้นจนฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“พี่เป็นบ้าอะไรอีก…พูดแบบนั้นได้ไง แจมไม่สบายเนี่ยนะ” ฉันโพล่งออกมาอย่างหงุดหงิด
เขายักคิ้วเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่แฝงแววจริงจัง “ก็เธอไม่สบายจริง ๆ …คิดว่าฉันดูไม่ออกหรือไง หน้าซีดเป็นไก่ต้มขนาดนี้ มีแรงด่าฉันได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว”
คำพูดของเขาทำให้ฉันชะงักไปชั่วขณะ ใจหนึ่งก็อยากเถียงกลับ แต่ใจอีกส่วนกลับรู้สึกวูบวาบแปลก ๆ ที่เขามองเห็นสิ่งที่ฉันพยายามปกปิดเอาไว้
“เสือก…” ฉันหลุดปากออกไปอย่างเหลืออด ดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็ง
“แจม” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น เรียกชื่อฉันด้วยท่าทีเหมือนจะเตือน ทั้งสายตาคมกริบที่จับจ้องไม่ยอมปล่อย ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกกดดันจนหายใจไม่ทั่วท้อง
ฉันเม้มปากแน่น พยายามเบือนหน้าหนีสายตาเขา แต่ก็รู้สึกได้ว่ามือใหญ่ยังคง
