สามวันผ่านไป…
เช้าวันนี้ฉันออกมาเดินเล่นที่ห้างดังกลางเมืองซูริก เพื่อระบายอารมณ์ที่อัดแน่นอยู่ในใจ อารมณ์ที่เกิดจาก “ความเงียบ” ของใครบางคน
ผ่านมาแล้วสามวันเต็ม… แต่ฉันก็ยังติดต่อพี่เจเจไม่ได้เลย
ข้อความที่ส่งไปก็ยังไม่ถูกเปิดอ่าน โทรไปก็ไม่มีใครรับสาย แถมพอทักไปถามพี่แทนไท เขาก็แค่ตอบกลับมาสั้น ๆ ว่า “ไม่รู้สิ ตัวไม่ได้ติดกัน”
ฉันเดินลากเท้าไปตามทางในห้าง มองผู้คนที่เดินผ่านไปมาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน หรือ…แค่ไม่อยากคุยกับฉันแล้วกันแน่
ฉันหยุดยืนอยู่หน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง กลิ่นหอมของกาแฟลอยมาแตะจมูกจนต้องตัดสินใจเดินเข้าไปนั่ง
ฉันสั่งลาเต้ร้อนหนึ่งแก้ว แล้วเลือกนั่งโต๊ะริมกระจก มองผู้คนข้างนอกที่เดินสวนกันไปมา ทุกคนดูมีจุดหมายของตัวเอง ต่างจากฉันที่ตอนนี้แค่ไม่รู้ว่าควรทำหน้ายังไงดีด้วยซ้ำ
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง…
หน้าจอยังคงว่า
