ฉันทำเป็นไม่สนใจ แล้วหันไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองอย่างสงบ ก่อนที่พี่เจเจจะเดินมานั่งตรงฝั่งตรงข้าม พร้อมเอามือแตะลงบนรอยกัดบนคอด้วยสีหน้าเจ็บปวดชัดเจน
เขาเงยหน้ามองฉันเพียงครู่หนึ่ง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนขำบาง ๆ เหมือนกำลังแกล้งโกรธ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขำในใจ
“ยัยตัวแสบ…” เขาพูดช้า ๆ เสียงต่ำ ขณะที่นิ้วมือยังค่อย ๆ ลูบรอยกัดบนคอของตัวเอง
ฉันได้แต่ก้มหน้าอมยิ้ม ไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ แต่ถึงอย่างนั้น พี่เจเจก็ยังเอื้อมมือมาหยิบถ้วยข้าวต้มหมูเซเว่นของฉัน ก่อนจะยกไปอุ่นใหม่ในไมโครเวฟ
“เย็นหมดแล้ว เดี๋ยวอุ่นให้ใหม่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความเอาใจใส่
ฉันพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากพูดอะไรต่อ แต่ก็อดแอบยิ้มกับท่าทางเรียบง่ายของเขาไม่ได้
จนผ่านไปสามนาที
ตึ่ง!
เสียงไมโครเวฟดังขึ้นบ่งบอกว่าข้าวต้มหมูของฉันถูกอุ่นเสร็จเรียบร้อย พี่เจเจเป็นคนยกชามมาวางตรงหน้
