ฉันตัวแข็งค้างไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงฉาน มือที่เพิ่งสะบัดเขาก็หยุดอยู่กลางอากาศ ความคิดวิ่งวุ่นไปหมด ใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด
ฉันรีบก้าวขายาว ๆ พยายามให้ตัวเองเดินเร็วขึ้น แต่ไม่ว่าอย่างไร พี่เจเจก็ยังเดินตามทันฉันอยู่ตลอด ราวกับว่าก้าวของเขาสอดประสานกับฉันพอดี ทำให้ฉันรู้สึกทั้งหงุดหงิดและอึดอัดไปพร้อม ๆ กัน
เมื่อมาถึงห้อง พี่เจเจจับฉันมานั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างเข้มงวด ราวกับว่าฉันไปทำเรื่องใหญ่ผิดมา
ทำเอาฉันทั้งหงุดหงิดและอึดอัดไปพร้อม ๆ กัน ข้างหน้าเขาเต็มไปด้วยสายตาจริงจังที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกสอบสวน
“ลืมหรือไงว่าตัวเองท้องอยู่ ออกไปเดินแบบนั้นคนเดียวได้ไง” พี่เจเจเอ่ยเสียงเข้ม พร้อมนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามฉัน
ฉันถอนหายใจ ก่อนเงยหน้ามองเขาแล้วตอบเสียงแข็ง
“ท้องไม่ได้เป็นง่อยหรือพิการ แจมดูแลตัวเองได้ คนท้องบางคนยังไปไหนมาไหนคนเดียวได้ พี่เจจะวุ่นวายอะไรกับแจมนักหนา”
พี่เจเจเอียงคอมอง
