เสือวิศวะตัวพ่อกับน้องสาวเพื่อนจอมแก่น [เจเจ&แจม]

“ไม่มีสิทธิ์”

ฉันถูกพี่เจเจลากออกมาจากร้าน เหมือนแรงของเขามันมีอำนาจกว่าคำพูดฉันจนเถียงไม่ออก ลมทะเลยามดึกปะทะหน้า แต่กลับไม่ได้ทำให้ความร้อนในอกฉันหายไปเลย

“พี่เจเจ…พี่จะทำอะไร จะพาฉันไปไหนเนี่ย ปล่อย!” ฉันสะบัดแขน แต่เขากลับบีบแน่นกว่าเดิม

“เธอนี่โง่หรือกล้าตายกันแน่วะแจม มานั่งดื่มคนเดียวที่นี่ คิดว่ามันปลอดภัยมากนักเหรอ!” น้ำเสียงเขากดต่ำจนฉันสะดุ้ง

“มันก็เรื่องของฉัน พี่จะมายุ่งอะไรด้วย พี่ไม่ใช่พ่อฉันนะ!” ฉันเถียงกลับ แม้ใจจะสั่นจนแทบยืนไม่อยู่

พี่เจเจหยุดเดินกะทันหัน ดึงตัวฉันให้หันมาเผชิญหน้า สายตาคมกริบของเขาจับจ้องมาเหมือนจะมองทะลุความคิดในหัวฉัน

“ไม่ใช่พ่อ…แต่พี่ไม่ปล่อยให้เธอโดนผู้ชายเลว ๆ แตะต้อง เข้าใจไหม!” เขาตวาดออกมา เสียงแข็งจนฉันพูดไม่ออก

“ทำไม…ทำไมพี่ต้องทำเหมือนหึง ทั้งที่พี่ก็มีผู้หญิงตั้งเยอะ” ฉันหลุดปากออกไป ทั้งที่ไม่คิดจะพูดแบบนั้นมาก่อน ใจฉันเต้นแรงจนแทบระเบิด

แววตาของพี่เจเจนิ่งไปชั่ววินาที ก่อนจะค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่ฉันอ่านไม่ออก มันทั้งดุ ทั้งกดดัน ทั้ง…เหมือนจะยอมรับไม่ได้กับสิ่งที่ฉันพูด

“เพราะกูไม่อยากให้เธอเป็นหนึ่งในนั้นไงแจม”

ประโยคนั้นทำให้ฉันเหมือนถูกดึงลมหายใจออกไปจากร่าง หัวใจฉันเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่ สายตาเขายังคงจ้องลึกลงมาเหมือนจะบังคับให้ฉันเข้าใจ

ฉันยืนนิ่งไปหลายวินาทีหลังจากได้ยินประโยคนั้น สมองเหมือนดับวูบ ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปดี ใจมันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก

“พูด…พูดแบบนี้หมายความว่าไงพี่เจเจ” เสียงฉันสั่นเล็กน้อย ทั้งที่พยายามทำให้ดูนิ่ง

พี่เจเจไม่ตอบ เขากลับยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเหมือนหงุดหงิด ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ฉันช้า ๆ ดวงตาคมของเขามองมาลึกเหมือนจะทะลุทะลวงเข้าไปในความคิดฉัน

“ช่างมันเถอะ…กลับบ้าน พี่จะพากลับ” น้ำเสียงเขาต่ำและเด็ดขาด ไม่มีช่องให้ต่อรอง

“ไม่! แจมไม่กลับ!” ฉันตะโกนสวนทันที ความดื้อดึงพุ่งขึ้นทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุด

แววตาของเขาคมขึ้นทันที จากเรียบนิ่งกลายเป็นดุดันในพริบตา ความกดดันมหาศาลแผ่ออกมาจากร่างสูงจนฉันเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่ยังยืนเชิดหน้า ไม่ยอมแพ้

“ดึกขนาดนี้ยังจะดื้ออีกเหรอแจม” เสียงพี่เจเจต่ำเข้ม แทรกไปกับลมหายใจหนัก ๆ ของเขาที่เริ่มใกล้เกินไป

“พี่ไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉันนะ พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง!” ฉันตะโกนสวนทั้งที่มือเย็นเฉียบด้วยความประหม่า

“ไม่มีสิทธิ์?” เขาย้ำเสียงต่ำ ดวงตาคมตวัดมองลึกเหมือนจะจับจ้องทุกคำพูดของฉัน

“ใช่! ไม่มี!” ฉันตะโกนกลับเต็มเสียง ทั้งที่ใจมันเต้นแรงราวกับจะขาดลม

เพียงเสี้ยววินาที…เจเจกระชากแขนฉันอย่างแรงจนร่างฉันเซเข้าหาอกเขา กลิ่นน้ำหอมอุ่น ๆ ผสมกลิ่นบุหรี่จาง ๆ กระแทกเข้ามาในจมูกจนหายใจติดขัด

“พี่บอกให้กลับบ้าน…ก็ต้องกลับ!” เสียงของเขาดุดันชัดถ้อยคำ มือใหญ่กำแขนฉันแน่นจนรู้สึกได้ถึงแรงกดที่ผิว

“ปล่อยนะ! พี่เจเจ ปล่อยแจมเดี๋ยวนี้!” ฉันดิ้นสุดแรง แต่ยิ่งดิ้น เขายิ่งรัดแน่นขึ้นเหมือนจะไม่ปล่อยให้

“อย่าท้าพี่…เพราะถ้าพี่เอาจริง เธอจะไม่กล้าพูดแบบนี้อีก” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดข้างหู ความร้อนจากลมหายใจเขากับแรงกดของร่างสูงทำให้ขาฉันแทบจะทรุด

ฉันกัดฟัน ยืนตัวตรงพยายามตั้งสติ แต่หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกจากอก

“แจมแค่…อยากนั่งดื่มเฉย ๆ ทำไมพี่ต้องมาคอยขัดขวางอยู่ทุกครั้ง!” เสียงฉันตะคอกออกไปทั้งโกรธทั้งเขิน

เจเจเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาคมกริบจับจ้องฉันเหมือนจะอ่านทุกความคิด มือของเขากำแขนฉันแน่นขึ้นอีก ทำให้ฉันยืนไม่มั่นคง

“อยากดื่มนักใช่ไหม…ได้!” เจเจพูดเสียงทุ้มต่ำ ราวกับท้าให้ฉันตอบกลับ เขาก้าวตรงกลับเข้าไปในบาร์

ไม่ถึงวินาที เขากลับออกมาพร้อมขวดเหล้าเต็มขวดที่หยิบมาจากโต๊ะ ก่อนจะหยิบธนบัตรหลายใบวางลงบนโต๊ะด้วยท่าทางเฉียบขาด

จากนั้นมือใหญ่ของเขาก็เอื้อมมาจับมือฉันแน่น จูงฉันออกไปข้างนอก

ลมทะเลพัดแรง ร่างสูงของเขาเดินนำ ฉันตามหลังไปด้วยความตื่นเต้นและใจเต้นรัว

เสียงคลื่นกระทบชายหาดและแสงไฟริมหาดสะท้อนลงมาบนตัวเรา ทำให้ทุกก้าวที่เดินไปดูร้อนแรงและตึงเครียด

ฉันเหลือบมองมือของตัวเองที่ถูกกำไว้แน่น ความรู้สึกผสมกันระหว่างความกลัว ความเขิน และความตื่นเต้น ทำให้หัวใจฉันสับสนจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง

“อ่ะ…ดื่มซะ” พี่เจเจพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เท้าเราสองคนแตะพื้นทรายริมทะเล

“อะไร?” ฉันถามเสียงสั่น แต่ยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็เข้ามาล็อกตัวฉันแน่น มือใหญ่โอบเอวฉันไว้

ก่อนที่ฉันจะตอบอะไรต่อ เขาแกะฝาขวดเหล้าอย่างคล่องแคล่ว แล้วยื่นขวดมาบีบที่ริมฝีปากฉัน

“ดื่มซะ…มาที่นี้เพื่อมาดื่มเหล้าไม่ใช่หรอ” น้ำเสียงต่ำทุ้ม ทำให้ขนลุกซู่

ฉันสะดุ้ง รู้สึกถึงแรงกดรอบตัวและลมหายใจร้อนจากเขา ลำตัวฉันแทบไม่เคลื่อน

พี่เจเจเทเหล้าเข้าปากฉันโดยไม่ให้โอกาสปฏิเสธ รสขมของเหล้ากัดลิ้นและคอ ทำให้ฉันสำลักเล็กน้อย แต่แรงมือและแรงกดจากเขาทำให้ฉันยอมรับมันโดยไม่มีทางเลือก

หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก ความใกล้ชิด ความร้อนแรง และความตึงเครียดทั้งหมดประดังเข้ามาเต็ม ๆ

เหล้ารินลงคออย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาฉันสำลักออกมาเล็กน้อย น้ำตาเอ่อคลอเพราะแรงแสบ แต่คนตรงหน้ากลับไม่ปล่อย เขากลับยกขวดออกช้า ๆ ก่อนจะกดร่างฉันแน่นกว่าเดิม

“พอใจหรือยัง…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชิดใบหู ลมหายใจของเขากระทบแก้มฉันจนร้อนวูบไปทั้งตัว

“พี่…ทำบ้าอะไรวะ เป็นเหี้ยอะไรของพี่เนี่ย!” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมใช้แรงทั้งหมดผลักอกเต็มแรง

แต่ร่างสูงกลับขยับไม่ถึงครึ่งก้าว เขายืนนิ่ง แววตาคมกริบจ้องฉันเหมือนนักล่าที่กำลังเล่นกับเหยื่อ ปากเขาเหยียดยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดอีกครั้ง

“พูดดี ๆ หน่อย แจม…พี่ไม่ชอบให้ผู้หญิงด่าพี่แบบนี้” น้ำเสียงเขาเย็นลง แต่มันกลับทำให้ฉันขนลุกยิ่งกว่าเดิม

“ไม่ชอบแล้วไง! ก็พี่มันบ้าไง ทำตัวเหมือนคนโรคจิต!” ฉันสวนกลับ ทั้งที่เสียงสั่น มือกำแน่นเพราะกลัว แต่ก็ไม่ยอมถอย

เจเจหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำชวนขนลุก “โรคจิต? …พี่ว่าแจมยังไม่รู้จักคำนี้ดีพอหรอก”

ฉันก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ยังไม่ทันพ้นวงแขนเขา หลังฉันก็ชนกับเสาไม้ริมชายหาดอย่างแรง หัวใจเต้นโครมคราม มือสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้

เขาก้าวตามเข้ามา ใกล้จนกลิ่นเหล้าที่ติดลมหายใจเขาคละเคล้าไปกับกลิ่นทะเลยามค่ำคืน ร้อนผ่าวไปทั้งแก้มเมื่อดวงตาคมนั่นกวาดมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“พี่เจเจ…อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ” ฉันเอ่ยเสียงสั่น แต่แววตาเขากลับเหมือนยิ่งท้าทาย

“ถ้าไม่อยากให้พี่เข้ามาใกล้…ก็อย่ามองพี่ด้วยตาแบบนั้นสิแจม” เขากระซิบ ก่อนจะยกมือขึ้นกดข้อมือฉันแนบกับเสาไม้ ร่างสูงบดบังทางหนีจนหมด

หลังจากนั้น พี่เจเจเงยขวดขึ้นกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียว เสียงกลืนนั้นดังชัดในความเงียบของชายหาด ก่อนที่เขาจะลดขวดลงแล้วก้าวเข้ามาหาฉันในทันที

มือหนาของเขาเลื่อนขึ้นมาประคองต้นคอฉันแน่นจนฉันสะดุ้ง หายใจไม่ทั่วท้อง ร่างสูงโน้มลงมาก่อนที่ริมฝีปากหยาบกร้านจะกดประกบกับปากฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว

รสเหล้าขมปร่าที่เพิ่งผ่านริมฝีปากเขาถูกบังคับส่งเข้ามาในปากฉัน กลืนไม่กลืนก็ไม่อาจเลือกได้ เพราะแรงกดที่ต้นคอทำให้ฉันถอยหนีไม่ได้เลย ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด ขณะเดียวกันก็ขนลุกซู่เพราะความบ้าบิ่นที่เขาทำ

เหล้าไหลลงคอทีละน้อย เผ็ดร้อนจนแสบ แต่กลับถูกผสมปนเปไปกับความใกล้ชิดอันตรายที่ฉันไม่เคยเผชิญมาก่อน หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุอกออกมา