ฉันรีบเงยหน้ามองใบหน้าของเขาอีกครั้ง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก
“พี่เจเจ! …พี่ได้ยินแจมใช่ไหม” ฉันกุมมือนั้นแน่นขึ้น น้ำตาเอ่อเต็มตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป มันเต็มไปด้วยความหวัง
นิ้วมือเขากระตุกเบา ๆ อีกครั้ง ราวกับกำลังตอบสนอง เสียงเครื่องวัดชีพจรดังถี่ขึ้นทีละน้อย ร่างกายฉันสั่นสะท้านด้วยความดีใจ
“พี่…พยายามสิ พี่ต้องสู้ แจมอยู่นี่ แจมจะรอพี่นะ” ฉันพูดทั้งเสียงสะอื้นทั้งเสียงหัวเราะไปพร้อมกัน
เหมือนสวรรค์กำลังทดสอบหัวใจฉัน ใบหน้าซีดเซียวค่อย ๆ ขยับเล็กน้อย ริมฝีปากสั่นไหวเหมือนพยายามจะเปล่งเสียงอะไรบางอย่างออกมา
ถึงแม้จะยังไม่มีถ้อยคำ แต่สำหรับฉัน…มันคือแสงสว่างที่ทำให้รู้ว่าความหวังยังไม่ตายไปพร้อมกับความเจ็บปวดนั้น
ทันทีที่ประตูห้องถูกผลักเปิดออก พี่แทนไทเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน สีหน้าเต็มไปด้วยความเครียดและความโกรธที่พยายามเก็บซ่อนเอาไว้
“แจม…” เสียงทุ้มเรียกชื่อฉั
